De Kelder (Horror) Voltooid

Hoofdstuk 9: vluchten

Dit is dus het einde? Gaat er door mij hoofd heen. Nog steeds verstijfd door de greep van de demoon, probeer ik me los te wurmen.
"Auw!" Gil ik. De demoon krast met haar nagel in mijn vel.
"Laat me los!" Gil ik. Ik heb bijna geen adem meer!
Voordat ik kan denken dat ik dood ben, lig ik op de grond. Daar staat Jake, met het zwaard. Het zwaard is het enige waar zij bang voor is, geloof ik. En ik, stomme Alysa, kon niet bij dat zwaard komen.

"Gaat het wel?" Jake hurkt naast me neer. Of het gaat? Ja natuurlijk gaat het goed. Ik ben net echt niet bijna vermoord ofzo.
"Gaat wel." Mompel ik. Net als ik hem wil bedanken voel ik ineens een heftige pijn in mijn arm. "Wat is er?" Jake kijkt geschokt naar mijn arm en rent dan de kamer uit.
Ook ik kijk naar mijn arm, wat ik beter niet had kunnen doen want ik val zo wat flauw. Op mijn arm staan drie zessen gekrast. Bloed spuit eruit. En ja, ik weet wat drie zessen betekenen.. 666, het getal van de duivel. Shit. Dit doet zoveel pijn, nog nooit heb ik zoiets gevoeld.. Maar wat me nog erger dwars zit, is Jakes reactie. Vindt hij me niet meer aantrekkelijk ofzo? Wacht, wat Alysa? Ik bedoel.. Gaat er weer iets met mij gebeuren?

Voorzichtig sta ik op. Meteen zie ik zwarte vlekken voor mijn ogen, maar dat is dan maar zo. Ik moet weten wat Jake weet, waarom is hij zo geschrokken? Kermend van de pijn waggel ik naar Jake die in het midden van de kamer op de bank zit met een boek. Op dit moment kan ik wel krijsen van woede.

"Uhm, hallo Jake? Ik ga hier bijna dood ja?! Dit is niet het moment om een boek te gaan lezen!" Wat denkt die gast wel niet? Hij hoort me nu te troosten! Hij hoort me een dekentje te geven, me een knuffel te... Nee. Geen knuffels nu. Hij hoort in ieder geval geen stom boek te lezen! "Wacht nou even." Antwoordt hij kalm. Oké, dit was echt het laatste druppeltje. Paniekerig gris ik het boek uit zijn handen. "Wat is er aan de hand?! Vertel het Jake!" Afwachtend kijk ik hem aan. Hij haalt diep adem. "Lees." Zegt hij en hij wijst naar het boek in mijn hand.

Op de linkerbladzijde staat een zwart-wit plaatje van een been. Op het been is 666 gekrast.. Verschrikt kijk ik Jake aan. 'Levensgevaarlijk teken' staat er op de rechter pagina. De persoon die dit teken ziet verschijnen op een van zijn of haar lichaamsdelen, moet onmiddellijk actie ondernemen. Mocht het namelijk drie weken lang op de huid zichtbaar zijn, verander je langzaam in de dood zelf.

Goed gezien Alysa.
"Auw, shit! De stem!" Ik grijp met mijn hand naar mijn hoofd "Dit is onverdraaglijk, haal het weg!" Gil ik. Ik zie een zwart-witte flits. Zwart-wit. Zwart haar. Witte jurk. "Nee!"

Over drie weken ben je van mij!
Wat is dit?! Weer brandt mijn hoofd als een gek. Het voelt alsof ik elk moment kan opgaan in vlammen. Het voelt alsof ik elk moment dood neer kan vallen. "Jake!" Haal het weg.. Denk ik. Maar ik weet dat zelfs hij dat niet kan.

En op het ene moment had ik nog zoveel pijn en nu ineens, is alles weg.

"We moeten weg, Alysa." Jake staat in de deuropening met een rugzak. "Epilenios is dichtbij. Dat voel ik. En jij bent er nog niet klaar voor. Eerst moet ik je trainen." Hij steekt zijn hand uit om me overeind te helpen. Jake wilt hier weg. Fijn.

"En waar wil je heengaan als ik vragen mag?" Vraag ik koeltjes.
"Het bos. Ik heb een tent bij me, en alles wat nodig is om daar te blijven overleven." Hij gooit het zwaard der kristallen naar me toe. Ik vang het, op een of andere wonderbaarlijke manier. Ik kijk hem verbaast aan. "Hé! Je zou me toch beschermen?" Daar ging m'n leven bijna! Hij lacht en geeft me een knipoog, dan draait hij zich om een opent de deur. Nou ja...

-

"M'n benen doen pijn." Zeur ik kinderachtig. Serieus, ik wil zitten. We lopen nu al twee uur lang door de Bush-Bush en ik heb het gevoel dat ik steeds dezelfde boom zie terugkomen. "Tsjakaaa!" Roep ik. Jake kijkt me verbaast aan. "Waar ben jij nou weer mee bezig?" Ik grijns terwijl ik een paar uithalen maak met m'n zwaard. Tevergeefs, bij m'n laatste slag vliegt het zwaard uit mijn handen. Ik moet echt nog veel oefenen. "Oesj!" Jake maakt een raar geluid en vliegt op het zwaard af. "Je zou er wat voorzichtiger mee moeten zijn, Alys." Hij glimlacht. Schattig.

Na nog een uur lang lopen, is Jake eindelijk tevreden. Hij zet in een rap tempo de tent in mekaar en maakt een vuurtje. Ik zit nu op een boomstam te kijken naar hoe hij bezig is. Waar haalt hij die energie toch vandaan? Jeetje, waar zou Demi nu zijn? Het is zo raar dat ik een week geleden met haar op de fiets zat... Nu ik op deze gare boomstam zit, begin ik pas echt na te denken. Ik zou zo graag naar huis willen. M'n ouders nog een keer omhelzen... Ik weet niet of het er ooit nog van komt, maar als het zo zou zijn, zou ik zo dankbaar zijn.

"Ik zou ook willen dag het anders was." Jake komt naast me zitten.

"Ik wil dat je veilig bent, en Demi, wie ze ook zou zijn, ook." Hij legt zijn hand op mijn been. Een warm gevoel verspreid door mijn lijf. Ik merk dat ik rood word en kijk hem dom aan. Dan geef ik mezelf een klap op mijn wang. "Wat doe je?" Lacht Jake. "Ik probeer de roodheid weg te halen." Grijns ik. Shit. Nu weet hij dat ik moest blozen. Hij lacht. "Ik haal even pijl en boog. We moeten trainen.

Terwijl hij weg is, ga ik de laatste paar minuten nog even na in mijn hoofd. Jake's hand op mijn been... "Auw!" Mijn arm doet pijn!

Alyssssa.

"Nee!"

"Alysa!" Demi?! Demi! "Waar ben je?! Demi?!"

Ze is hier, bij mij.

In mij.

--------------------------------------------------
Pfoe, wat heb ik al lang niet meer geschreven! Oké, ik wilde eigenlijk stoppen met wattpad en dit hele boek, maar ik kreeg zoveel reacties dat ik door moest gaan enzo (en ik heb 4,8k reads omfg) dus ik ga door!

Ja uhm, Doeg! X