De Kelder (Horror) Voltooid

Hoofdstuk 6: Het Verlaten Huis

"Aaah.." Een stekende pijn ging door mijn oog. "Waarom net mijn oog!" Roep ik die Demoon achterna. Ik weet toch dat hij wegblijfd.. Er is iets met dat zwaard wat ik heb gekregen. Ja sowieso gaan ze ervan dood maar of ik ze ook echt raak bij hun middelvingers... Ik moet oefenen op iets. Hoe kan ik teruggaan naar die ondergrondse witte plaats? Bestaat dat eigenlijk wel... Ja natuurlijk anders had ik dat zwaard niet gehad. Toch geloof ik het niet helemaal. Ik ga tegen een boom aan zitten. Ik voel me erg eenzaam hier alleen zonder Demi. Uit verveling loop ik een rondje om de boom heen. "Wat krijgen we ..." kan ik nog net uitbrengen. Voor mij ligt een soort van stuk papier en een veer. Ik pak het op. "papier..." stamel ik. Ik ga weer zitten en pak ook de veer op. Het is een mooie zwarte met rode veer. "Wat heb ik hieraan.. Er is niet eens inkt." Ik kras een beetje met het puntje van de pen op het papier en tot mijn grote verbazing kras ik een grote glanzende blauwe lijn op het papier. "Magisch" Mompel ik. Misschien kan ik hier mijn verhaal op kwijt. "Ik voel me zo eenzaam" schrijf ik op het papier. "Wat.." de letters verdwijnen... "Dit kan niet..." zeg ik. Op het papier staat met mooie krullende letters en rode sprankelende inkt ineens een hele andere tekst. Hardop lees ik het voor.

"Dat weet ik meisje. Jouw vriendin is bezeten door de duivel. Jij moet haar vinger eraf snijden he?" Dit geloof ik niet... Iemand praat terug via papier...? Laat ik maar terug schrijven, misschien heb ik hier wat aan. "Dat klopt, ik weet niet hoe ik moet richten en om moet gaan met een zwaard..." Ik wacht op een reactie maar er komt niks. Wel gaat de inkt op in het papier. ik leg de spullen naast me neer en loop nog een rondje om de boom heen. Als ik weer terug ben staat er weer een tekst op het papier. Ik kan het je leren. Ik ben al heel dichtbij hoor.. Ik zie je zelfs." Verschrikt kijk ik om me heen. ik zie niemand. Opeens hoor ik hoog gegiechel. "Ik ben hier hoor meisje!" Verschrikt kijk ik omhoog en zie daar een nogal eng wezen. Het lijkt wel een inktvlek met 2 spierwitte rood geaderde ogen. Ik kan niks zeggen omdat ik nog al bang ben voor het wezentje. Het wezentje springt de boom uit recht voor me. Hij heeft een grote bijl in zijn hand. "JE GAAT ERAAN!!!!" schreeuwt hij en slaat me keihard op mijn hoofd. "AAHH! L-LAAT ME M-MET RUST!" roep ik.. "Ik ben het huisdier van de duivel! Waarom zou ik!!!?" Ik probeer zn middelvinger op te zoeken maar het is een vlek dus zie ik niet eens een hand. Met 1 open oog en een reuze buil op mijn hoofd probeer ik zo hard mogelijk weg te rennen...

Na lang rennen zie ik ineens een huisje staan.. Half open met verbrand hout. Ik loop voorzichtig naar binnen in de hoop dat de demonen en hun stomme dieren me daar niet kunnen vinden... eenmaal binnen gekomen loop ik een soort kamer in met heel veel stoelen.. sommige staan onders te boven sommige staan normaal. Ook staat er een grote rode sofa die helemaal bedekt is met stof. Ik ga erop liggen.. Het eerste zachte object in 2 dagen.. Ik blijf erop liggen. en draai me langzaam op mijn andere zij. Ik kijk recht in de ogen van een vrouw.. niet de vrouw van de kelder.. deze was menselijker. Lang zwart haar en vreselijke handen. Met haar handen ging ze langs mijn gezicht. "Osberva, Linesoveragina.." begon ze rustig. Ineens keek ze me aan vol haat. "Donerus Kamberaniulasinus Bastivanukalima!" Schreeuwde ze. Ik begreep niet helemaal wat ze zei maar ik kwam er al snel achter dat het een of andere toverspreuk was...

De opening in het huis dat grote gat, De ramen, De deuren ALLES ging dicht.. ALLES werd donker en het enigste wat ik zag door dat ene oog waren haar 2 vreselijke witte rodige ogen...