De Kelder (Horror) Voltooid

Hoofdstuk 11: Terugkomst

In de hoek van de tent zat Demi. Met een betraand, wit gezicht keek ze me aan. Ik was te verbaast om iets te zeggen. De demonen kunnen haar niet zomaar vrij hebben gelaten, toch? Er moest iets zijn!

"Hoi." Stamelt ze. Ze zag er gewoon eng uit, en ik weet niet of ik nu, op dit moment, blij moet zijn of niet. Wacht, natuurlijk moet ik blij zijn.. Demi is terug!

"Wat is er gebeurd?.." Fluister ik. Wil ik dit wel weten? Ik moet het weten. Om haar te helpen, maar Demi kijkt snikkend weg. Jake kijkt me aan.

"Ze is zwak, Alysa. En ik weet dat je misschien denkt dat het nu allemaal goed is, maar het is alleen erger geworden. Demi is hier. Demi verandert langzaam in een monster, in een monster als die vrouw. En dat teken van jou.. die 3 zessen, ze betekenen meer." Hij kijkt naar Demi. Ze kijkt meteen weg.

"Wat is hier aan de hand?" Waarom doen ze zo raar? Ik snap hier helemaal niks meer van! Als ik hier niet op de hoogte word gehouden, waarom ben ik hier dan nog? Ik sta op.

"Jou staat hetzelfde lot te wachten..." Zegt Demi snel. "En wat ik moest doorgaan, gun ik niemand.." Een traan rolt over haar wang. "Wat ze met-met-m-mij hebben ge-gedaan.." Ze zit helemaal te shaken. Snel loop ik naar haar toe, wat weer is geen goed idee van me was, want ik val zowat bij elke stap op de grond, om haar een knuffel te geven.

"We moeten snel zijn Alys." In dat boek las ik dat als dit teken nog 20 dagen langer op je arm staat, jij en Demi dus ook, voorgoed veranderen in de dood zelf. Dat betekend dat jullie veranderen in een schepsel net als die vrouw. Wel in 20 dagen." Hij draait zich om. In 20 dagen moet ik jou trainen tot een professional, in 20 dagen moeten we Epilenios vinden. Hoe moet ik dit voor mekaar krijgen?" Hij slaat zijn handen in de lucht. "Waarom ben IK een uitverkorene?!" Gilt hij. Nog nooit heb ik Jake zo gezien. Hij lijkt al de moed te verliezen. Dat kunnen we niet gebruiken... Over 20 dagen ben ik er niet meer?! We moeten trainen!

"Jake, is Demi ook een uitverkorene?" Vraag ik terwijl ik allemaal slagen maak op een nieuw getekend boompoppetje. "Nee, ze is per toeval uitgekozen als voeding." Als voeding? Ik begin te lachen. "Kent zij het bestaan van de MacDonalds niet of zo?" Zodra ik Jake's gezicht zie, krijg ik meteen spijt van wat ik zei. Op z'n voorhoofd staat een diepe frons. "Wat?" Vraag ik snel. "Wat is de MacDonalds?" WOW. WACHT

WACHT HEEL EVEN

Hij kent de MacDonalds niet?! Leeft hij onder een steen? Leeft hij in een verlaten bos? Oh, wacht. Ja.. hij leeft in een verlaten bos. Maar O.M.G.?!

"Sorry, ik denk dat ik je verkeerd heb verstaan?"

"Wat - Is - Mac - Donalds?"

"Wat doe jij met je leven?!"

"Pardon?"

"Wat je doet met je leven.."

"Ik verstond je heus wel hoor."

"Nou?"

"Wat is de MacDonalds nou?!"

"Het lekkerste restaurant ooit."

"Een restaurant..."

Ik zie Jake's gezicht vertrekken. "Ik ben pas 1 keertje in een restaurant geweest. Ik was 2 jaar, ik kan me daar niets meer van herinneren." Hij gaat zitten op een steen, maar staat eigenlijk meteen weer op. "Maar, geen tijd voor gezeur... We moeten jou trainen!"

-

Oké, ik was vandaag al moe van de vele training die ik heb gehad, maar na het avondeten trainen? Dat werd echt te veel. Ik voel me als een plastic zak. Snap je me? Nee? Katy Perry wel..

Do you ever feel

Like a plastic bag

Drifting through the wind