Yıkılmış Hayatların Kırık Kalpleri

7.Bölüm

Gözlerimi hiss ettiğim soğukla donarak açtım.
Hassiktirr. Oldumu ama şimdi? He? Oldumu? Böyle el kol bağlı bi'de tepeden aşşağı sırıl sıklam. Götü yetmedi tabi karşıma adam gibi çıkıp kozunu paylaşmaya şerefsizin.

Kafamı kaldırıp şerefsize bir güzel alay edip sonrada ağzını burnunu kırmayı planlıyordum ama karşımda tanımadığım birini görünce bu pekte mümkün olamadı.
Kaşlarımı sorarcasına çatıp karşımda küçümseyici bakışlar atan adamın konuşmasını bekledim. Baktım ağzını bıçak açmıyor e el mecbur.

-Kimsin lan sen?

Bu halimden zevk almış gibi güldü ve yaklaşıp yüzünü yüzüme yaklaştırarak manyak gibi gülümsemeye devam etti. Kafasını ağır ağır sağa ve sola eğerek yüzümü incelemeye başladı. En son bu durumdan ve nerdeyse ağzımın içine düşecek olan bu manyaktan sıkıldım ve sinirle bağırdım değilde kükredim diyelim.

-Lan bi' siktir git! Kimsin lan!? Ve beni niye bağladın?! Bi'de o ebesini siktiğimin Feriti nerde lan?! Beni şikayet etmiş bi'de orospu çocuğu!

Bağırmamla kaşlarını çatıp geriledi. Sert bakışlarından korkmadığımı belli edercesine bende ona kaşlarımı çatarak bakmaya başladım.
Sonra ruh hastası yine güldü.

-Lan manyakmısın bi gülüyosun bi kaşlarını çatıyorsun sonra durduk yere yine gülüyosun. Piskopatmısın kardeşim sen?

"Korkmazların kızı sensin demek. Gerçektende bi' korkmaz olduğunu belli ediyorsun. Hatta.... (Ürpertici fısıltıyla ve yüzünü yaklaştırarak) Yıllarca onlardan uzak kalmış olsan bile. Yıllarca kimsesiz olduğun için alay konusu olsan bile! Canın yansa bile akan kan aynı sonuçta.

Uzaklaştı ve yine alaycı ve meraklı bir gülümseme ile

"Söylesene.... (Dilini ağzını açmadan üst dişlerinin ütüne sürterek) yıllarca ailem dediğin ama hiçç aile sevgisi görmediğin kişilerin ailen olmadıklarını öğrendikten sonra gerçek ailenin yanında yine aile sevgisi görememek ne demek"

Söyledikleriyle sadece donup kaldım ve yüzüne kiltlenmiş bir şekilde baktım. Öyle dalıp gitmiş gibi, hiçbir duygu barındırmayan bi' surat ifadesiyle sadece baktım. Yüzüm.. Bedenim öylece kas katı kesildim.
Neden uzun zaman sonra, onca seneden sonra bu laflar canımı yaktı?
Normalde kafama takmazdım, umursamazdım.
Gerçek aile.....
Galiba ikinci şansım, bir kere daha aile sevgisini,hayatını yaşaya bilme şansı verildi ve ben bunu başaramadım.
Gözümden bir damla yaş akmak istedi kafamı hemen aşağı indirdim. Aktı...Yıllar sonra aile denilen şey için göz yaşı akıttım ben.
Kendimi toparladım. Sakince kafamı kaldırdım deponun tavanına baktım

-Ne istiyorsun benden?

Sadece yaptıklarımı dikkatlice izleyip gözünü benden ayırmıyordu. Sakince sorduğum soruyla biraz şaşırmış gibiydi.

Düz bir sesle

"Hiç bi' şey" Dedi
Biz bu konuşmayı yaparken ben ellerimi çözüyordum.
Emin ve hafif alaycı bir sesle

-Derdin ben değilim dimi derdin (üstüne bastırarak) KORKMAZLAR . Öyle değilmi? Söylesene... Sadece şirket işleriyle uğraşan ve normal zengin bir aileyle nasıl bir derdin ola bilir ki? (Alay ederek) Ne o ihale falanmı derdiniz? Aradınızmı bari Korkmazları?

Pür dikkat beni izliyor ve dinliyordu. Yaklaştı ve resmen burnumun dibinde durdu. Biraz alaycı biraz cidi bir şekilde konuştu.

"Zeki bir kızsın ama yanıldın...

Tabiki yanılırım mafya bir aile ile derdin öylesine bir ihale olamaz herhalde. Diye düşündüm o konuşmasına devam ederken.

" Derdim başka ve derdimin dermanı ( öfkeli sert sesle) sensin, senin ölümün. "