ONCEKI BOLUMUN RESMI AYNI DIYIP OKUMAYANLAR OLMUS YAPMAYIN
Fikir verin biraz lutfen ya🙁 İns erken biter
22 Haziran
-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-
"Bebeğim, siyah kravatımı gördün mü?"
"Sevgilim senin tüm kravatların siyah."
Gülerek bana baktıktan sonra ceketini koltuğun üzerine bırakıp yanıma geldi. Gülümseyerek dudaklarına öpücük kondurup arkamda sakladığım kravatını çıkardım. Boynundan geçirip bağlarken yüzümde ki stresli gülümseme soluyordu yavaş yavaş.
"Acelen var mı? Bir şey konuşmak istiyorum da..."
"İyi misin? Bir sorun mu var?"
"İyiyim. Acelen var mı?"
Gözlerindeki tedirginliği anında çıkmıştı gün yüzüne. Onunda benim gibi gülümseyen suratı solmuştu. Bu meseleyi evliliğimizin ilk gününden beri,yani 2 haftadır düşünüyordum. Ama Jungkook'u üzerim,yanlış anlaşılırım, kötü görünürüm gibi düşünceler yüzünden konuşmamıştım. Şimdi ise arkasından iş çevirdiğim için çok kızacaktı.
Başını iyi yana salladığında kravatlını bağlamayı bitirip yakalarını düzelttim. Onu koltuğa, kendimi de kucağına yerleştirdikten sonra derin nefes aldım.
"Hayatım beni korkutuyorsun."
Gülümseyip tulumumun göğsündeki cebime koyduğum küçük iki kağıdı avcuna bıraktım. Ne tepki verecek diye stresle beklerken kağıtları açmış, açtığı an kaşları çatılmıştı.
"Ne bunlar?"
"Senin için."
Kağıtları tekrar verecekken ellerini tuttum. Gözlerimin anında dolmasından nefret ediyordum.
"Benim ihtiyacım yok bunlara."
"Jungkook lütfen. Benim için."
"Taehyung bunun biri psikiyatrist diğeri alkol bırakma polikliniği! Ne anlatıyorsun?"
Ellerimi ayırmaya çalışsa da ona izin vermeden omuzlarından tuttum. Beni kendinden ayırmak saniyelerini almazdı,ama yapmıyordu. Kıyamıyordu.
