Romance short Stories

Η φανέλα νο 7 part III

________________Λούκας_____________

" Έτοιμοι;"

Γύρισε το κεφάλι του για να ρίξει μια γρήγορη ματιά στον προπονητή του.

" Πανέτοιμοι" φώναξε με αυτοπεποίθηση για όλους τους συμπαίκτες του. Ένα χαμόγελο ενθουσιασμού εμφανίστηκε στις γωνίες του στόματός του και έβαλε την άσπρη φανέλα του με το νούμερο επτά. Το τυχερό του νούμερο.

Η μέρα φαινόταν πολλά υποσχόμενη. Το στάδιο ήταν  λουσμένο από το λαμπερό φως του ήλιου στεγνώνοντας τον χλοοτάπητα που ποτίζονταν τρεις μέρες από την ασταμάτητη βροχή.  Ο ουρανός είχε μια απαλή απόχρωση του γαλάζιου και οι κερκίδες ήταν γεμάτες κόσμο που δεν είχαν σταματήσει να κραυγάζουν.

Και το σπουδαιότερο, ο Λούκας είχε καλή διάθεση. Τίποτα δεν θα τον εμπόδιζε από το να βάλει όσα περισσότερα γκολ μπορούσε για την ομάδα του . Εδώ και δύο χρόνια είχε καταφέρει να φτάσει αρκετά υψηλά στην κατάταξη προκαλώντας τον τρόμο των αντιπάλων κάθε φορά που έπαιζε στο γήπεδο.

Έκλεισε με δύναμη την πόρτα του ντουλαπιού, φόρεσε τα παπούτσια του και βγήκε από τα αποδυτήρια της ομάδας γεμάτος προσμονή για τον αγώνα. Καθώς γύριζε τη γωνία για να πάρει το δρόμο προς την έξοδο που θα τον οδηγούσε στον αγωνιστικό χώρο, συνάντησε τον φίλο του, τον Ντράγκαν. Έσφιξαν τα χέρια και συνέχισαν προς την έξοδο.

"Είσαι καλά;"

Ένα από τα πολλά που κέρδισε από την ομάδα του ήταν οι φίλοι που απέκτησε. Ο Ντράγκαν ήταν σαν αδερφός του. Τον είχε δει στις καλές του και στις κακές του.

" Πολύ καλά. Θα τους σκίσουμε", απάντησε αδιάφορα.

" Έριξα μια ματιά στην ενδεκάδα τους. Δύο καινούριοι αναπληρωματικοί μέτριοι και ο Μιλόγεβιτς. Τον έχω δει πως παίζει. Δεν θέλω να σε αγχωσω."

Άκουγε προσεχτικά τον Ντράγκαν να του δίνει μια μικρή περιγραφή των ικανοτήτων του Μιλόγεβιτς και τως αδυναμιών του. Δεν  αγχώνονταν ποτέ για κανένα αντίπαλο. Θα ήταν καταστροφικό για εκείνον.

Μόλις βγήκαν από την υπόγεια διάβαση στην περιοχή όπου οι ομάδες περίμεναν να τους επιτραπεί να μπουν στο γήπεδο, έστρεψε την προσοχή του στον ψηλό παίκτη. Ζύγισε τα χαρακτηριστικά του και την διάθεση του. Μπορούσε να καταλάβει γιατί τον είχε προετοιμάσει ο Ντράγκαν.

Κοίταξε στο πλήθος και σε μια συγκεκριμένη κερκίδα που κάποτε καθόταν το ντροπαλό του κορίτσι. Με το καφέ μπλογκ της στα χέρια κατέγραφε τα πάντα, επιδόσεις, λάθη και απαγορεύσεις. Τώρα ήταν κατειλημμένη από έναν μαντραχαλο με ζωγραφισμένο πρόσωπο. Δεν ήταν χαζός να πιστεύει ότι θα ερχόταν έστω και για τον αγώνα.  Εξάλλου δεν ήθελε να τον βλέπει.

Κούνησε το κεφάλι του και μπήκε στο γήπεδο χαιρετώντας τους οπαδούς του καθώς ο εκφωνητής φώναζε το όνομα του.

Είχαν περάσει  δέκα λεπτά και οι δύο ομάδες είχαν ξεκινήσει δυναμικά. Ήδη ο τερματοφύλακας τους είχε αποκρούσει δύο προσπάθειες. Ο Ντράγκαν είχε δίκιο. Είχαν καλούς επιθετικούς.

Είχαν περάσει σαράντα λεπτά ενδιαφέρουσας μάχης και αποτυχημένων προσπαθειών. Σταμάτησε στην άκρη του πράσινου τάπητα να σκουπίσει τον ιδρώτα του με την φανέλα του. Σε λίγο θα τελείωνε το πρώτο ημίχρονο και θα έδινε νέες οδηγίες στην ομάδα του. Και ενώ ο χρόνος μετρούσε αντίστροφα, η ένταση στη φωνή του εκφωνητή που ανακατεύονταν με μια γυναικεία του έκανε εντύπωση.

"Τι κάνει αυτή εδώ;" ρώτησε  γνέφοντας προς την κατάλληλη κατεύθυνση, με αποτέλεσμα ο Ντράγκαν να γυρίσει το κεφάλι του να ακολουθήσει το βλέμμα του.

"Πού να ξέρω εγώ; Πιθανώς είναι εδώ για πρακτική." Τον κοίταξε εξεταστικα. " Σε ενοχλεί η παρουσία της;"

Γούρλωσε τα μάτια του. " Δεν με νοιάζει."

" Ναι, σε πιστέψαμε. Κανόνισε να χάσουμε. Το μυαλό σου στον αγώνα."

Ο Λούκας προσπάθησε να επικεντρωθεί ξανά στα λόγια του Ντράγκαν, αλλά το μυαλό και τα μάτια του συνέχιζαν να περιπλανιουνται εκεί που καθόταν η Σοφία δίπλα στους εκφωνητές. Η παρουσία της τον είχε βγάλει από την πορεία του και αυτό ήταν κάτι παραπάνω από ανεπιθύμητο. Έπρεπε να έχει καθαρό κεφάλι.