Romance short Stories

" Το συμβόλαιο..." I

Το ολόγιομο φεγγάρι είχε βρει την θέση του στον καθαρό ουρανό και όσο και να το κοιτούσε του φαινόταν σαν να τον κορόιδευε. Χρειαζόταν ένα ποτό, ίσως δύο, και μετά θα γυρνούσε στο σπίτι του.

Τελικά τα δύο ποτά έγιναν τέσσερα μέσα σε μία ώρα και ακόμη άντεχε. Το αίμα κοχλαζε στις φλέβες του. Ήταν έτοιμος να σηκωθεί να πάει στο μπάρ όταν άκουσε φωνές και μετά μια γυναίκα να κρατάει σφιχτά το πατζακι του παντελονιού του.

" Κύριε, σας παρακαλώ βοηθήστε με!"

Αυτός κύριος; Ήθελε να γελάσει αλλά το κεφάλι του πονούσε αφόρητα.

" Σας παρακαλώ", συνέχισε εκείνη.

Χαμογέλασε. Του άρεσε που έβλεπε και κάποιον άλλον αβοήθητο. Που τον έβλεπε σαν μοναδική σανίδα σωτηρίας. Έτριψε τα μάτια του για να την παρατηρήσει καλύτερα αλλά το ζαλισμενο κεφάλι του τα έβλεπε όλα διπλά. Δύο κεφάλια με μακριά μαύρα μαλλιά να πέφτουν ατίθασα και να σκεπάζουν το λυγερό κορμί της και έπειτα τα μάτια του κατέβηκαν πιο κάτω. Τέσσερα στρογγυλά στήθη, σκληρά, που τον προκαλούσαν να τα σφίξει στις χούφτες του.

" Άφησε την, Μάλκομ!"

" Μα, κύριε Ροσίνι μου χρωστάει λεφτά -"

" Πόσα;"

" Πεντακόσιες χιλιάδες -"

" Θα τα έχεις αύριο" η αυστηρή του φωνή δεν χωρούσε αντίρρηση.

Ο άνδρας άφησε από τα χέρια του τα μαλλιά της κοπέλας που τα τραβούσε με δύναμη και έφυγε χωρίς δεύτερη κουβέντα.

" Σας ευχαριστώ, κύριε!" Είχε σταματήσει να κλαίει και τα μάτια της τον κοιτούσαν ελπιδοφόρα. Σαν τον ήρωα της. Μόνο που ο Μάρκο Ροσίνι ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από ήρωας.

" Πώς σε λένε;"

" Μαρίνα Ριβιέρα, κύριε".

" Μαρίνα..." Δοκίμασε το όνομα της στα χείλη του. " Θα ξεπληρώσω το χρέος σου και ως αντάλλαγμα θα μου κάνεις ένα παιδί. "

Το αίτημα του έπεσε σαν χαστούκι πάνω της.

" Ένα παιδί; " Ρώτησε τρέμοντας ακόμη από τη βιαιότητα που υπέστη, ανασηκώνοντας τα τοξωτά φρύδια της με απορία.

" Χρειάζομαι ένα διάδοχο... ξέρω ότι σου ζητάω πολλά αλλά θα έχεις ό,τι ζητήσεις... ρευστό και ακίνητα".

" Εντάξει, δέχομαι!" Απάντησε χωρίς δεύτερη σκέψη εν αγνοία της ότι μόλις είχε υπογράψει την καταδίκη της καρδιάς της.