Enemies of lovers?

8

Pov: Matthy.
Opeens hoor ik echt een mega harde toeter, ik druk snel op mijn rem. Jezus ik had dood kunnen zijn, en ik kijk de vrachtwagen na. "Godverdomme.." zeg ik dan zachtjes. Ik zit veels te erg in mijn gedachten. Ik besluit gewoon verder te rijden. Ik blijf maar denken aan gister. Rob bezopen..? Waarom nam ik net die pauper drugs in! Ik had gezworen dat niet meer te doen. Ach boeie het is niet alsof alles nog slechter kan. Zodra ik bij kantoor aan kom loop ik naar binnen en laat ik me vallen op de bank. Koen komt naast me staan "gaat alles goed maatje?" Vraagt hij dan. "Niet echt, ik ben net bijna aangereden omdat ik iets te veel in mijn gedachten zat." Zeg ik zachtjes. "Oh Matthy, laat het toch los.. zoals je waarschijnlijk hebt gezien op Robbie's insta, tijd heelt alle wonden. Hij zei zelfs dat jullie vast wel oké zouden worden. En kijk naar deze foto die Raoul me vanochtend stuurde van Robbie!" Zegt koen. Ik kijk naar de foto, hij heeft mijn kleding nog aan? Ik zie een klein stukje verband onder zijn trui vandaan komen. "Kut" zeg ik dan "huh wat is er?" Vraagt koen. "Hij heeft verband om zijn arm heen, dat betekend dat.." Zeg ik. En koen knikt begrijpend. "Wacht.. heb jij nou Robbie's trui aan, en Robbie die van jou?" Zegt koen dan en Grinnikt. "Uhhhmmm, ja... ik miste hem zo veel." Zeg ik dan. "Awhh cutee!" Zegt Koen dan. Ik glimlach en besef me dan een beetje, vind ik Robbie nou leuk? Ik laat koen ook nog de laatste paar appjes van het nummer zien. Hij knikt en zegt " goed gedaan". Ik aarzel en zeg "Robbie had gister 14 biertjes op, hij was straal bezopen toen Raoul daar kwam." Koen's mond valt zowat naar de grond. "14!? Jezus dat is echt kaulo veel!" Schreeuwt koen. Ik knik. We gaan nu eindelijk een beetje aan het werk.

Pov: Raoul.
Robbie komt eindelijk naar beneden om 10 uur. "Hey" zeg ik. Hij zwaait en pakt een glas water. "Moet jij niet even ontbijten?" Vraag ik dan streng. Hij schud zijn hoofd. "Jawel kom op Rob." Zeg ik dan. Hij antwoord "Nee. Ik ben misselijk." Ik begrijp het al. Hij heeft een beetje moeite met eten. Dat is ook waarom hij zo veel gewicht is verloren in de afgelopen weken. "Rob eet minstens een banaan." Zeg ik dan. Hij knikt en pakt dan voorzichtig een banaan. Hij maakt het open en neemt een klein hapje, uiteindelijk wanneer hij het helemaal op heeft maak ik een trots gezicht. "Goed gedaan Robbie!" Zeg ik. Hij knikt en loopt naar boven. Ik hoor hem kotsen. Godverdomme dat kan natuurlijk ook nog. Hoe ga ik dit aanpakken dan? Nee weetje wat het komt wel goed.

Pov: Robbie.
Ik wil helemaal niet eten, ik begon net gewicht te verliezen. Maar ik voel me geforceerd. nadat ik de banaan op heb ga ik snel naar boven. Ik breng 2 vingers in mijn keel en laat het gebeuren. Ik kots weer de banaan en de koffie eruit. Ik ben blij dat dit nog altijd de optie is. Ik sta op en spoel door. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Jezus, ik lijk net een dooie zo bleek ben ik. Kut alcohol, ookal het liet me wel zo veel beter voelen. Ik heb nog steeds Matthy's kleding aan. Ik wil het niet meer uit doen. Het voelt veilig. Oke niet helemaal want er zit wel een klein randje bedrog aan. Bedrogen worden door je beste vriend is echt niet leuk, het voelt alsof je 10x gestoken word met een mes elke seconde. Ik mis Matt wel, ik zou hem zo graag knuffelen. Maar hij deed me wel kwaad. Ik wil helemaal niet ruzie met hem, maar ik wil niet dat hij me nog eens bedriegt, snap je? Ik ga weer op bed liggen en pak mijn kussen, ik knuffel met het kussen. Dan opeens appjes in de bankzitters app. 'Yo kunnen jullie volgende week een video met ons opnemen? Het is dat wij levensadvies geven aan mensen' vraagt Matthy. Ik antwoord snel 'ja tuurlijkk!' Matthy stuurt een duimpje. "Papa Roelie?!" Schreeuw ik dan. Hij komt naar boven. "Wat is er Rob?" Vraagt hij dan. "Ik heb echt heel veel hoofdpijn, heb je daar iets voor?" Vraag ik dan. Hij geeft me paracetamol en ibuprofen en een glas water natuurlijk. "Dankjewel." Zeg ik dan. Ik neem de pilletjes in met het glas water. Raoul zet de lichten uit maar laat alleen 1 lampje aan zodat ik nog wel iets kan zien. Ik kijk rond. Kut dit herinnert me aan iets..
Een paar jaren geleden
Ik was net geraped in het steegje, het is inmiddels al donker en er is maar 1 lampje die het steegje verlichtte. Ik heb super veel hoofdpijn, ook heb ik buikpijn en pijn in mijn borst. Dat komt door de trappen en klappen. Ik ga snel naar huis. Eenmaal als ik thuis ben komen mijn ouders opeens. "Wat ben jij laat thuis?!" Vraagt mijn vader. "Uhmm, ja ik was uhm ik moest uh." Ik probeer een smoesje te verzinnen. "Geen eten voor jou, ga naar je kamer!" Schreeuwt mijn vader dan. Het was tenminste niet de ergste straf die je kon krijgen. Ik loop rustig naar mijn kamer en zucht. Ik trap boos tegen een kastje aan. Ik kan nooit vertellen wat er was gebeurt vandaag, nooit! Het is te erg, ik mag het niet zeggen. Godverdomme. Dit is echt een trauma voor het leven.
Ik ben weer terug in de realiteit. Kut flashbacks de hele tijd, ik voel me al een beetje moe worden. Mijn oogleden worden zwaar en ik val rustig in een diepe diepe slaap.

Pov: Raoul.
Ik loop naar Robbie's kamer. Hij slaapt. Matthy stuurde me net een appje hoe het met hem ging dus ik dacht ik stuur hem een foto van rob, maar hij slaapt. Ik maak alsnog de foto van Rob en stuur die naar Matthy. 'Aw wat lief' zegt hij dan.

~1015 woorden~
Jezus nog 1 deeltje omdat ik super veel motivatie had opeens. Dankje voor alle liefe comments dat levert echr veel motivatie op! Het is nu 1:18 😭😭 nou ik ga tukken joe joeee🫶🫶