Enemies of lovers?

10

Pov: Koen.
Ik zit weer eens totaal niet op te letten in het verkeer. Uiteindelijk zie ik net iets te laat dat het stoplicht op rood staat. Ik zie allemaal auto's recht voor me langs gaan, ik wijk uit. Ik crash echt recht tegen een stoplicht aan. Mijn been doet een beetje pijn. Ik voel me heel duizelig. Ik pak mijn telefoon en ga naar de bankzitters app. "JONGENS HELP IK HEB MIJN AUTO GECRASHT IN EEN STOPLICHT!!" typ ik snel. Matthy, Raoul en Milo lezen het al gauw. Raoul vraagt dan. "Ben je uit de auto?" "Nee." Typ ik snel terug. "Heb je ergens pijn?" Vraagt Raoul dan. "Ja mijn been doet pijn, en mijn arm ook een beetje en verder ben ik echt kapot duizelig en misselijk." Zeg ik dan. Iemand staat aan mijn raam. Ik doe mijn telefoon weg en probeer de deur open te maken. Het gaat heel moeilijk allemaal. Uiteindelijk krijg ik hem een stukje open. "gaat alles goed?" Vraagt een jongen dan. "Ik heb heel veel last van mijn been en arm en ik ben heel duizelig." Zeg ik dan. "Blijf zitten ik heb de ambulance al gebeld." Zegt hij dan. "Dankje.." zeg ik en ik voel mijn oogleden heel zwaar worden. "Hey, blijf wakker." Zegt hij dan. Ik probeer mijn ogen open te houden maar val dan toch flauw. Als ik wakker word lig ik in de Ambulance. Gelukkig heb ik mijn telefoon nog, de vreemde jongen is mee. Ik weet eigenlijk niet wat ik allemaal heb gezegd net. Ik wil op mijn telefoon kijken, maar ik kan me niet echt bewegen door alles wat er gebeurt ik ben een beetje in shock denk ik. "Hallo meneer van Heest." Zegt een ambulance persoon dan. "Hoi." Zeg ik dan. "U bent oké, maar we willen even een check up op uw been doen." Zegt hij dan. "Oké." Zeg ik dan. "Het is niet gebroken hoor!" Zegt hij dan. "Oké." Zeg ik dan nogmaals. Ik wil dat de jongens hier zijn. Ik ben bang, een beetje maar natuurlijk. Nee ik hoef niet stoer te doen nu. Ik ben echt bang. Ik haat ambulances en ziekenhuizen echt heel erg. Ik weet niet heel erg goed waarom. Ik kijk rond. Hoe kon ik ook zo dom zijn. Ik had moeten opletten op de weg. "Mag ik iemand bellen?" Vraag ik dan. "Ja" zegt hij dan. Ik bel Raoul op. "Hey koen, alles oke?" Vraagt Raoul. "Nee ik lig in een Ambulance. Kom snel naar het ziekenhuis alsjeblieft." Zeg ik. Raoul weet van mijn angst voor ziekenhuizen af. Raoul zegt dan "ja maatje natuurlijk. Ik neem Robbie wel ff mee ik moet toch nog iets laten checken bij hem." Ik zeg daarna "oké." En hang op. Gelukkig komt Raoul. Dat maakt me al iets beter voelen. Matthy en Milo komen ook vast wel. Ik laat mezelf weer een beetje ontspannen. We zijn bij het ziekenhuis en ik word naar binnen gebracht naar een kamertje. "Hallo meneer van Heest." Zegt de dokter dan. "Hoi, zijn mijn vrienden er al?" Vraag ik dan nerveus. "Ik heb ze nog niet gezien." Zegt de dokter. "Oh.. oke" zeg ik dan. De dokter gaat verder "ik moet een paar testjes doen op uw been, om te kijken of het niet permanent beschadigd is." Ik knik en zie Matthy en Milo lopen. Ze lopen de kamer binnen. "Matthy.. milo.." ik krijg tranen in mijn ogen. De dokter zegt dat hij zo terug komt. Ik barst opeens in tranen uit. Ik ben echt heel bang. Matthy komt naast me zitten en vraagt "Maatje, gaat het? Wat is er aan de hand?" Ik antwoord "Ik ben echt heel bang voor ziekenhuizen en ik heb net mn auto verneukt." Ik veeg mijn tranen weg, ja zo ziet niemand me echt. Ze kennen me als stoer maar ik kon het echt niet inhouden. Matthy kijkt even naar me. "Maar maatje, je kan een nieuwe auto kopen en wij zijn er nu!" Zegt hij dan. Milo knikt. Dan zie ik Rob en Raoul. Robbie heeft een hoodie op, zonnebril een trui een jas en een lange broek. Wat de fuck. Het is echt 25 graden. Maar boeie. Raoul komt naar mij toe, "hey koen.. gaat het een beetje?" Vraagt Raoul dan. "Wel beter nu, dankjewel dat jullie kwamen." Robbie staat in het hoekje van de kamer, ik weet dat hij ziekenhuizen ook niks vind, maar het komt bij hem omdat hij een paar keer opgenomen is. Ik krijg een paar testjes. Nu moeten we even wachten.

Pov: Robbie.
Ik had echt geen behoefte om in een ziekenhuis te zijn nu, maar ik doe het voor Koen. Ik kijk vooral naar de grond. Ik sta in het hoekje van de kamer. Ik doe mijn zonnebril af. Ik zweet me echt de tyfus. Het liefst had ik ook gewoon een t-shirt en een korte broek aan willen doen. Maar ik kan het niet. Ik kijk omhoog, ik zie dat Matthy me zowat aanstaart. Ik kijk weer weg, ik voel me een beetje ongemakkelijk. Opeens hoor ik een stem achter me. "Is ene Robbie van de Graaf hier?" Vraagt een dokter dan. Ik verstop me een beetje. Milo zegt dan "daar." En wijst naar mij. Ik word zowat meegetrokken naar een kamer, althans zo voelt het. Ik moet nu korte kleding aan, zo'n jasje van het ziekenhuis. Ze zien al mijn wonden. Godverdomme. Ze halen het verband van mijn arm af. "Robbie van de Graaf, wij willen u graag hier houden voor 1 dagje." Zeggen ze dan. "Wat, nee!!!" Schreeuw ik dan. Raoul en Matthy komen aanlopen. "je houd me echt niet hier!! Ik ga echt niet hier blijven in een ziekenhuis!!" Schreeuw ik dan. Ze kijken geschrokken. Matthy en Raoul zuchten. "Wij blijven dan wel bij hem slapen" zegt Matthy. Ik kijk naar hem, hij heeft mijn trui aan? Raoul zegt dan "Robbie, jezus kijk naar je.. je benen en je armen.." Tranen prikken in mijn ogen en ik schreeuw "Ja denk je dat ik het zo leuk vind?!!!" "Rob doe rustig.." zegt Matthy dan. "Robbie van de Graaf?" Zegt de dokter dan. Ik knik. Ik krijg een infuus en alles. Ik weet niet helemaal waarom. Maar dit geeft me echt een hele heftige flashback..

~1045 woorden~
Ja de flashback komt in het volgende deel. Morgen gaan we terug naar huis van vakantie in Duitsland en dan ga ik maandag om half 8 met het vliegtuig naar Griekenland dus sorry als er minder snelle delen aan komen. Anyways Joe joee🫶🫶