Het pure in het verdorven

• Hoofdstuk 47 •

HOOFDSTUK 47; HET NIEUWE THUIS?

perspectief ghizlane

"Sorry khalto dat ik zo laat ben" "Oh mijn dochter hier ben je! Kom zitten."

Ze wees naar de ruimte tussen hen. Wil ze dat ik daar tussen ga komen zitten? ''bnti kom. Niks om je voor te schamen! jullie zijn getrouwd!'' Oh wat maakte ze dit akward. Maar ik kan het haar niet kwalijk nemen...ze denkt dat we uit liefde zijn getrouwd. khalto begon te  lachen. ''wladi jullie laten me echt lachen. Schamen jullie je voor elkaar? beide wegkijkend. Vooral jij wldi. ben je niet zo gewend.'' Hoorde ik dat goed? Amine akward? Dat had ik willen zien. Toen ik me besefte dat ik een glimlach op me gezicht had haalde ik die snel weg en ging ik goed rechtop zitten.  Ik hoop dat hij dat niet zag.

''Ik lach maar eenbeetje met jullie he lieverdjes van me! moge Allah jullie beschermen van boze oog mijn kinderen.''

Aan de avond leek geen einde te komen. Ik staarde naar de tv, zat er ongemakkelijk bij. Ik staarde naar de tv maar ik wist niet eens waar de film over ging. Ik was heel ergens anders met mijn hoofd. Zijn tante zat echt in de turkse film die aanstond...Amine viel bijna in slaap. Ik voelde me heel gek. Alsof ik ergens was waar ik niet hoorde te zijn...tegelijkertijd voelde ik me onzichtbaar alsof niemand van hen me zag. Ze leken hun levens normaal door te leven alsof er niks is veranderd. Hij viel zelfs in slaap. Was dit dat niks voor hem? het leek me al ongewild vanuit zijn kant maar dat het hem totaal niet boeide deed wel pijn op de een of andere manier. En ik verwijtte mezelf dat zeker.

''ghizlane bnti hoor je me?'' ze tikte me aan. ''he sorry khalto. ja?''  ze pakte mijn arm vast ''gaat het bnti'' ''ja ja het gaat chokran.'' ik moest even weg van deze bank. Ik keek rond. De theeglazen... ''khalto ik breng de thee glazen naar de keuken ja'' ze stond op en pakte ze uit mijn hand. ''bnti ik heb mensen in dienst die betaald krijgen daarvoor.'' ik glimlachtte naar haar 'khalto nee het maakt niet uit. Ik sta toch al op. Dan kan ik gelijk even mijn benen strekken.'' ''isgoed bnti allahi rdi 3lik'' ik pakte de glazen naar de keuken. In legde ze in de vaatwasser en net toen ik omdraaide kwam ik tegen een van de dienstmeisjes aan ''sorry mevrouw sorry.'' ze riep gestresst. Ik pakte haar hand vast ''nee doe normaal joh is niet erg. Het was niet expres.'' ze glimlachte dankbaar, ik glimlachte terug en liep de keuken weer uit. Terug naar het ongemak. ''bnti slaaplekker gaan jullie naar boven'' Daar begon het grootste ongemak gelijk al. Ik keek rustig naar hem en hij seinde naar me om mee te lopen. Kon ik dit nog ontwijken? ik had geaccepteerd van niet. hij liep de kamer in en ik liep gespannen achter hem aan. Ik zag een bank, wat een opluchting. hij zuchtte ''Je kan in het bed slapen ik ga in mijn kantoor werken de hele nacht.'' ik was blij daarbij, hij maakte het makkelijker. Maar vanwaar die toon? walgt hij  nu zo erg van me dat hij maar ''aan het werk gaat de hele nacht'' om mij niet te hoeven aanzien. Dan hoefde het niet meer. 'Ik slaap wel op de bank, je hoeft zoiets niet te doen.'' ik liep richting de bank en hij trok me terug. ''Ik doe dit vaker. ga slapen in het bed. Je gaat jezelf rugpijn bezorgen voor niks.'' hij pakte een extra kussen voor me uit de kast. ''slaaplekker'' hij liep gelijk daarna de kamer uit. Ik pakte het kussen en ging rustig zitten op de bank. De tranen rolde al over mijn wangen en belandde op het kussen voordat ik het zelf besefte. Ik voelde me alleen. Buiten Allah om had ik nu niemand. De man met wie ik ben getrouwd kijkt me niet eens aan wegens mijn verleden. Mijn ouders willen me nooit meer zien en mijn broer? mijn broer heeft me dit aangedaan omdat hij dacht dat ik ''niet was veranderd'' alsof hij ooit had geweten wie ik echt was.

De echte ghizlane el ourroussie. Dat verhaal is lang. Met de tijd zal ik die helemaal uitleggen. Laat me nu maar bij het begin beginnen,

De jonge ghizlane...