1-2-3 და შუქი ინთება. მე ვდგავარ ხალხის წინაშე პიანინოსგვერდით. დავუკრა?ან ხოარ გავიქცე? ჩნდება კითხვა რის გამოც ხალხის უკვე მობეზრებულ სახეებს ვხედავ.
-დაუკარი აწი!
-რამდენი ხანი გელოდოთ?
-ანამია! კარგად ხარ ძვირფასო?
ხალხი ჩემსკენ იშვერს თითს თვალთ მიბნელდება ვნერვიულობ. რახდება? რატომ მჭირს ასეთირამ მეხომ ჩემი წამლები დავლიე ჯანდაბა!
-ანამია! წამოათრიეთ
-გისმენ მამა..
-როგორ გაბედე? როგორ გაბედე! მე შენ მთელი ცხოვრება გასწავლი დაკვრას შენკი... ამის დედაც დედაშენივით გაუნათლებელი ხარ
მე ანამია ვარ.. სამწუხაროდ ამ კაცის შვილი ის ვერმიტანს. ზოგჯერ მცემს ან უბრალოდ ოთახში მკეტავს
ისტორია აქედან დაიწყო:
Abam abam rogoria? Gaagrdzelet kitxva mmm arinanebt
