ქვემოთ ჩავედი და ლუკასი იჯდა მის მეგობართან ერთად ალბათ
-ნიკოლას გაიცანი ეს ანამიაა ჩემი მტრის შვილი. მაგრამ ჩემი შვილის დედა
-გამარჯობა
-გამარჯობა მის ანამია ამას როგორ უძლებ?
-არვიცი
ამაზე ორივეს გაგვეცინა ლუკასი კი ალკოჰოლს სვამდა რის გამოც ტოკსიკოზმი ვიგრძენი
-ჯანდაბა!
საპირფარეშოში გავვარდი და უნიტაზთან ჩავიმუხლე ამაზე ლუკასიც და ნიკოლასიც გამომყვნენ
-კარგად ხარ ანამია? რაგჭირს?
-ალკოჰოლი.ლუკას შენი ლოთობის გამო ტოკსიკოზმი იგრძნო ბავშმა
-ჯან...ანამია?
მე შოკირებული ვუყურებდი უნიტაზს. იქ სისხლი იყო არა სხვა რამე არამედ სისხლი. მე სისხლი ვაღებინე ეს იმას ნიშნავს რომ...
*ყველაფერი აქედან დაიწყო*
ჯერ კიდევ 8 წლის ვიყავი სისხლი რომ ვაღებინე. ექიმებთან მიმიყვანეს საბედნიეროდ გადავრჩი მარამ ვარაუდობდნენ რო კიდევ განმეორდებოდა მაგრამ ვერ გადავიტანდი. ეს დაავადება იყო ტოკსიკური ხასიათის,სუნის,და ნერვული აშლილობისგან გამოწვეული. მე ნერვული სისტემა მქონდა დანგრეული. განადგურებული ვიყავი ეს 8-9 წლის ბავშვმა გავიგე. დიახ ბავშვმა რომელსაც სიყვარული აკლდა. ესრომ გამწვავებულიყო მე აქ აღარ ვიქნებოდი.
*დასასრული*
-არა... შეუძლებელია!
-ანამია რაარის ეს!
-მე
-ანამია გამოფხიზლდი!
მაჯაზე ტკივილი ვიგრძენი რამაც გამომაფხიზლა ლუკასის გაბრაზებულ და ანერვიულებულ სახეს ვუყურებდი ვტიროდი ირგვლივ ყველაფერი დადუმდა
-მე..მოვკვდები
-რაა?(ლუკასი/ნიკოლასი)
-მე მე მოვკვ...მოვკვდები მე ლუკას მე...
-ანამია ჩემს შვილს თუ რამე მოუვა არ გაპატიებ გაგანადგურებ! მთავარია ის დაიბადოს ჯანმრთელი შენ თუგინდა მოკვდი!
ამის გაგონებაზე გავნადგურდი რის გამოც გონებას ვკარგავდი
-ლუკას თავხედი ხარ! ნაბიჭვარო რომოკვდეს?
-სულ სირზე მკიდია!
ამას ვისმენ და ყველაფერი ბნელდება ბუნდოვნად ვხედავ გარშემო მყოფებს ლილია და დაცვაც აქ არის ყველა მე მიყურებს
-ლუკას..არ...მიმატო..ვო
აბა როგორია საშინლად დავაგვიანე და ჩემს ფიკსაც დაეტყო ნახვებზე:D
