რამდენიმე საათში ექიმი გამოდის
-როგორ არიან ჩემი ცოლშვილი?
-ბატონო ლუკას.ჩვენ.... ვერაფერი შევძელით სანამ ნაყოფი დაიკარგებოდა დედა გარდაიცვალა ამიტომ ნაყოფიც... ვიზიარებთ ბატონო ლუკას
-რასქვია ვერ შეძელით? რაჩემსფეხწბს აკეთებთ აქ? რისთვის მუშაობთ? ეს ვთქვი და მუშტი მთელი ძალით კედელს მივანარცხე
-ბატონო ლუკას ასე სათუთ ძვალს დაიზიანებთ
-სულ სირზე მკიდია! და კიდევ ერთხელ მივარტყი.
მათ პალატაში შევედი გადაფარებული იყო მის სხეულზე ლურჯი პროსტინა. გადაწევა ვერ გავბედე მას... ვერ შევხედავ სულ გულს ვტკენდი მართალია ჩემი მტრის შვილია მაგრამ ჩემი შვილის დედა იყო... ვნანობ დიდი სინანული მაქვს მისადმი დედაჩემი და მამაჩემი ამას არ მაპატიებდა მაპატიე დედა და მამა ვერ შევძელი მათი დაცვა.
-ანამია... გთხოვ თვალები გაახილე და მითხარი რო ექიმები შეცდენ
მუცელზე ხელით შევეხე
-ჩვენი შვილი აქ გეჯდა. იცი როგორ ველოდი მის დაბადებას? ვიცი ვიცი სირივით ვიქცევოდი არ იმსახურებდა მამობას ჩემნაირი მკვლელი. მაპატიე ჩემო...ჩემო ანგელოზებო მაპატიეთ. მშვიდად განისვენეთ
პალატას ვტოვებ საშინლად გაბრაზებული და გულ ნატკენი ეხლა ყველა ყ*ეზე მკიდია! ვინმემ როცადოს ჩემი შეჩერება მოვკლავ!
"ორი საათის წინ,,
-გთხოვთ ექიმო გემუდარებით
-არა ქალბატონი არ შეგვიძლია თქვენი მკვდრად გასაღება ბოდიშით
-გევედრებით გთხოვთ. მამაჩემი მომკლავს გთხოვთ
-მე..-გეხვეწებით
ანამიას მწარე ცრემლების დანახვაზე ექიმს გული მოულპო და აიძულა რომ ეს ეთქვა
-კარგით... მაგრამ გაპარვა თქვენ უნდა შეძლოთ
-უდიდესი მადლობა ამას არ დაგიგიწყებთ.
_______________________________________
"ერთი წლის შემდეგ,,
_______________________________________
-თომა გაიღვიძე ბაღში გაგვიანდება
-დედა ჩოტაქანიც ლა
-არა თომა დედიკოს ნუ აწყენინებ
-კალგი
-მჟად ვალ დე
-კარგი წავიდეთ.
