სად ვარ? თვალების გახელისას ეგრევე ეს კითხვა მებადება.
-აბა რისი თქმა გინდოდა
ვიხედები კარებთან და დაბნეულ,განადგურებულს და გაბრაზებულს ცეცხლივითაა ეხლა რომ მოვატყუო ნავთს დავასხავ.
-ამოიღე ხმა! რატომ გამოაცხადე შენი სიკვდილი?
ლუკასი ლოყაზე ხელს მიჭერს და გაცეცხლებული მიყურებს
-მე... მეშინოდა
-გეშინოდა არა?
და ლოყაზე წვას ვგრძნობ. მან მე გამარტყა... ამაზე ბავშვობა გამახსენდა და მწარე ცრემლები გადმომცვივდა
-კმარა ტირილი და მიპასუხე. ვისი შვილია ის ბავშვი.
-ის...
-...
-შე...
-ქალბატონო გაგიღვიძიათ
თქვენ ვინ ბრძანდებით?
-მემისი ყოფილი ქმარი ვარ
-კარგით. დროულად მოუსწარით თორემ პაციენტი...
-გასაგებია
-კარგით წამლები მიიღეთ გულის მარეგულირებელი და ნერვული აშლილობისგან დამცველი.
-კარგ..ით
-დასვენებას და გამოჯანმრთელებას გისურვებთ
-აბასად გაჩერდი?
-ის...შენი შვილია
-ჩემიშვილი არა? ამას ამდროის განმალბაში მიმალავდი როგორ ბედავ? შე პატარა ძუ...აჰ ამის დედაც როგორ შეგეძლო?
-გთხოვ არ წამართვა მისი თავი გთხოვ... მის გარეშე მოვკვდები
-სჯობს მოკვდე შენნაირი ცოლ..დედა ამას არ იმსახურებს
ამის გაგონებაზე გადასხმის ნემსი მოვიხსენი ავდექი და მივუახლოვდი და მუხლებთან დავუდექი
-გემუდარები... ჩემს შვილს ნუ წაიყვან გთხოვ
-არმაინტერესებს შენი თხოვნა ვედრება
გასვლას აპირებდა როდესაც კარებთან გადავუდექი
-არ გაგიგშვებ აქედან! ჩემშვილს არ მოგცემ
-გზიდან ჩამომეცალე
-არა!
იარაღი ამოიღო და დამიმიზნა
-გაიწიე
-ამას არ იზავ ნერვიულად ვუთხარი
ხომ ასეა?
-*ჩაცინება* ვითომ რატომ? შენხომ ჩემი მტრის შვილი ხარ?
-ლუკას თუ ბავშვს წამართმევ ვფიცავ. შენს თვალწინ და ყველას დასანახად ამ საავადმყოფოს სახყრავიდან გადავხტები!
-ფეხებზე მკიდია ეს მითხრა და კარიდან გამწია. დავეცი წამოდგომა ვცადე მაგრმა უკვე გვიან იყო იქიდან წავიდა. დავედევნე მაგრამ აღარ ჩანდა
(ლუკას რა ფლეში ხარ)
-განანებ ამას ბატონო ლუკას!
გთხოვთ ნუ მომკლავთ😭 მოკლეა მაგრამ დღეს დავდე ამიტომ სთეი ქულ გაიზ🥰
