The Hired Malditang Yaya [COMPLETE]

Chapter 1

CHAPTER 1

"WAAAAHHHHHHH!" Iyak ng isang bata sa labas ng gate ng napakalaking Mansion. Kaharap naman nito ang isang babae na nakakunot ang noo, nakasoot ng pangyaya na damit na kulay black and white na hanggang sakong nito.

"Lucian, may pasok ka ngayon, wag na wag mo akong iniiyakan,"

"WAAAAAAAHHHHHHHH HUHUHUHUU YHOR SO MHEYN TOHMEE! S-Sumbong khieta khay dhaddy!"

Translate: 'Your so mean to me! Sumbong kita kay Daddy!'

"Walang magagawa ang Daddy mo dahil takot iyon sa akin, kaya tumayo ka riyan o kakargahin kita" pananakot niya sa bata, bigla itong tumayo at pinahid ang mga luha sa mga mata, dahil ayaw na ayaw talaga nitong kinakarga ito dahil hindi na raw siya baby.

"Ayhm not ah babhy anymohre!" anito at naunang sumakay sa Van, na ikinailing lang ng yaya niya.

Translate: 'I'm not a baby anymore'

It's been 4 years na siyang yaya ng batang ito at masasabi niyang nasasanay na siya sa ugali, mga gusto at hindi gusto ng bata.

Mas lalo naman sa boss na ama ng batang ito. Kahit masungit iyon ay mas masungit siya.

Hah! Swerte nalang niya/nila dahil may nakakatagal sa ugali nila.

At ako iyon!

----------------

Nakaupo lang si Avionna sa waiting shed sa isang private na paaralan para sa mga bata. Hinihintay niya sa hapon na iyon ang alaga niya na Grade 3 palang na si Lucian Vouganville.

Iyon ang palagi niyang ginagawa sa apat na taon niyang pagtatrabaho sa mga Vouganville.

May araw din naman na binibigyan siya ng kalayaan, the term kalayaan.. basta iyong hindi niya duty, sa linggo lang, ang ginagawa niya lang sa araw na iyon ay dalawin ang pamilya niya o kaya sa park lang nakatulala hanggang sa matapos ang araw.

Lumaki siyang matapang dahil iyon sa nanay niya na nag-iisang kasama niya sa buhay. Ang ama niya kasi ay sumama sa ibang babae. Ang kapatid naman niya pina-ampon, at siya iyong nag-iisa nalang na nasa tabi ng Nanay niya. She's is not the bunso, walo silang magkakapatid at siya iyong panglima.

May sakit ang Nanay niya sa puso kaya ito siya ngayon nagtatrabaho para maipagamot ito. Buti nalang may pinsan siyang maasahan, kaya may kasama ang Nanay niya sa bahay nila.

Nung una ay nangangapa pa siya rito sa city dahil province kasi kung saan siya nakatira, pero kalaunan ay nasanay na siya. Pero ang mahirap sanayin nung una ay ang mag-amang napakasungit.

Isang himala nalang na nakatagal siya, hindi niya rin alam kung bakit hinayaan lang siya ng lalaki na magsungit.

"Yhaya Avi, Let's gho na kashi!"

Translate: 'Yaya Avi, Let's go na kasi!'

Napaigtad siya nang makita ang batang naiinis at namumula na ang mukha.

"Kanina ka pa ba diyan?" tanong niya sa bata na nakita niyang tumango at nag pout.

Napangiti siya dahil kahit masungit siya sa bata ay napaka-importante nito sa kanya. Parang anak na kasi niya ito.

"Okay, I'm sorry.. Let's go. Alam kong gutom ka na"

"Yes!" anito.

Bibo talaga si Lucian pero minsan kahit bata ay búlly.

"Wait baby, hindi pa dumarating ang sasak--"

Napatigil siya nang may tumigil na kotse sa harapan nila. Bumukas ang bintana nun at tumambad sa kanila ang mukha ng tatay ng batang kasama niya.

"DADDDYYY!"

"Get in," malamig nitong usal na ikinatango niya lang din.

First time in history na ito ang sumundo. Anong pumasok sa utak nito.

"How's school baby?" Tanong ni Nicklausse kay Lucian.

"Fine daddyy, I have ahlready so many prends!" proud na sagot naman ng bata.

Translate: 'Fine daddy, I have already so many friends!'

"It's good to hear that" anito.

"Hehehe Ay know dad!

Translate: 'I know dad!'

Tumahimik ang mag-ama habang nasa labas naman ang atensyon ni Avionna. Sa totoo lang hindi siya mapakali, kinakabahan siya at iyon ang ikinataka niya.

Kahit anong ganda ng tanawin sa labas kung ganito lang din naman ang ambiance, wag nalang.

Nasa backseat siya naka-upo, si Lucian naman nasa passenger seat at ang nagda-drive ay si Nicklausse.

Napatingin siya sa salamin na nasa ibabaw lang ni Nicklausse at mabilis siyang umiwas ng tingin dahil nagtama ang paningin nila roon.

Ewan niya pero kapag nagtatama ang paningin nilang dalawa. Nagkakarerahan ang puso niya at hindi niya iyon mapigilan.

Tahimik naman si Lucian na naglalaro sa cellphone nito ng TOM. Pero paminsan-minsan ay humihingi ito ng biscuits at sinusubuan niya naman ito.

"Sa bahay mo siya pakainin, mangangamoy ang sasakyan ko"

"Okay sir.. Pero paano kung gutom na talaga siya?"

Gayun nalang ang pagkagat niya ng labi nang nakatingin ito ng masama sa kanya sa salamin.

"Are you hungry baby?" Tanong nito sa bata.

"Yes daddy!"

He sighed na parang talo na siya. Kapag ang anak na talaga nito ang kausap umaamo ito, lahat ay gagawin para sa anak, pati luho binibigay lahat, kaya spoiled ito.

"See.. Mas importante ang anak mo kesa sa kotse mo SIR" sabi niya habang diniinan ang salitang 'Sir'.

Nang makarating sa Mansion ay mabilis siyang lumabas at inalalayan si Lucian na mukhang inaantok na.

"Wag ka munang matutulog ha, kakain ka pa" mahinang sabi niya sa bata.

Naramdaman niya na niyakap siya nito sa binti, minsan kapag inaantok ito malambing talaga ito at iyon lang ang oras na nakakapaghinga siya ng maayos.

Hanggang bewang niya pa kasi si Lucian, natutuwa siya sa nakikita ngayon.

Hindi naman napansin ni Avionna na nasa pintuan na pala si Nicklausse. Nakasandal ito roon habang nakacross-arms, kanina pa ito roon na tinitingnan ang Yaya at ang anak niya.

Hindi na iyon nakakagulat dahil palagi niyang nakikita ang ganitong eksena sadyang sa mga oras na iyon ay parang may kakaiba.

Naramdaman niya na nag-vibrate ang phone niya sa bulsa. Tinanggap niya ang tawag.

"Hon, punta ka rito sa bahay" ani ng kabilang linya. Ang kanyang nobya.

"Why?"

"Nandito si Mommy at Daddy, isama mo raw si Lucian" masayang usal nito.

Habang nasa tenga niya ang cellphone ay napatingin siya kay Avionna at Lucian na ang lambing tingnan.

"Okay,"

"Thank you Hon! I'll wait here, I love you!"

"Yeah, me too" anito at pinatay na ang linya.
Sanay na ang nobya niya sa ugali niya kaya hindi siya kinabahan kung papatayan niya ito ng phone.

"We're going somewhere, magbihis kayong dalawa ng formal," sabi niya na ikinalingon ng dalawa na wala man lang reaksyon na makikita sa mga mata.

To be continue...