WHEN TOMMOROW COMES(short Story)

CHAPTER SEVENTEEN❤

" I need to go ". I exuse myself para akong nabibingi sa sakit ng ulo.

" You stay here. You can sit on the couch while waiting to finish our meeting". Hindi ko alam kong tama ba ang pandinig ko. Pero sinunod ko parin, masyado yata akong masunurin ngayon. I sat down on the couch, the man wearing his eyeglasses staring at me in my emotionless face. Its suits him better, he form a smile on his face. I admit that I miss him, I really miss him. I miss his presence, i miss everything about him. Hindi ko naiintindihan ang pinag-uusapan nila , hindi pumapasok sa isip ko peeo ang alam ko lang ay papikit na ang mga mata ko. Hindi ako dapat dito matulog pero hindi na kaya ng katawan ko. Nagising nalang ako ng maramdaman kung may bumuhat sa akin. Masamang masama parin ang pakiramdamam ko, feeling ko ay may kung ano meron sa katawan ko dahil para akong niluluto. Napamulat ako sa isang familiar na amoy.. I know him ... ang taong nagpapatibok ng puso ko. ang dahilan kung bakit ako nasasaktan. Pumiglas ako sa pagkakahawak niya ng maalala ko na naman ang usapan nila ni Stephanie.

"Put me down you asshole. San mo ko dadalhin? " pagpupumiglas ko kahit na hinang hina ako.

" calm down Taliegna, your sick for God sake. Dadalhin kita sa Hospital".

" Hospital? "Nanginginig ko siyang pinaghahampas. " Ayoko duon, ayoko... " pagpupumiglas ko kahit na hirap na hirap siyang buhatin ako ay hindi niya pa rin ako binitawan.

" please Talieghna, nakikita mo ba ang itsura mo ngayon? Hanggang kailan mo ba ako pag alalahanin hanggang sa makuntento ka? .. Hanggang kailan mo koniiwasan hanggang sa makuntento ka hmm?? Paglakambing nito sa akin.

_ tumigil ako sa pagpupumiglas. Pero ayoko duon sa Hospital sawang sawa na ako sa lugar na iyon. Duon ko nakita ang mga magulang ko na naliligo ng dugo. Habang nakaratay naman ang nag -iisang pamilya ko. Palabas na sana kami sa office ng Student council ng humikbi ako. I am really helpless and pathetic right?.I don't want people pity me but now? I pity my self fo having a miserable life. Napahinto siya sa pagpihit ng doorknob lumamlam ang mga mata nito . Batid kong marami siyang sasabihin pero pilit niumyang pinipigilan ang sarili. "Please ayo..... ko....ayoko sa lugar na iyon, pakiusap wag mo akong dadalhin sa lugar na iyon". Batid kong para akong bata sa kakaiyak pero masyado yata akong emosyonal ngayon. Itinakip ko ang ang mga kamay ko habang ako ay hikbi lang ng hikbi. Wala na akong pakialam kung ano man ang iisipin noya sa akin. " ayoko.. duon... " ..

"Shhhh, I'm sorry. I'm sorry love". Parang mas lalo akong naiyak. Namimiss ko ang pagtawag niya sa akin ng ganoon. Tanging siya alng ang nakakagawa, sa kanya naipapakita ko ang kahinaan ko . Bumalik siya sa sofa habang buhat -buhat niya p pa rin ako. Sobrang init ng mga mata ko at sumisingaw ang init na galing sa katawan ko. Sabi nga ni mama minsan lang daw ako magkasakit pero todo bigay naman. Tinanggal niya ang mga kamay ko at inalis ang buhok na nakaharang sa mukha ko.

"Shhhh.. Okay stop crying". Pinunasan niya ang mga luha ko, yumakap ako sa kanya na humihikbi parin. God I miss him so much. " hindi na yata ako makakatakas pa sa kanya. Ilang araw ko lang siyang di nakakausap pero parang ang tagal ko ng nangungulila sa kanya. "Di na kita dadalhin duon kaya tumahan kana huh? God para akong mababaliw sayo. Kasalanan ko to dapat hindi kita inalis sa paningin ko". Niyakap ako nito. Naramdaman kong tumayo ito at maya -.maya pa ay nagtungo kami sa isa pang kwarto. Para itong mini room, may higaan sa dulo may katabi itong isang cabinet, at may tv naman sa bandang unahan , puno din ito ng mga aklat. Dahan -dahan niya akong inihiga sa kama. Nagoapababa ako gusto ko nga bumaba kanina pero hindi niya ako hinayaan na para bang ingat na ingat ito sa akin. Naramdaman ko ang lambot niyon. Para kasi akong nasanay sa couch na hinihigaan ko sa Hospital. May idinial siya sa kanyang cellphone hindi ko narinig iyon but he has authority. Marami nga talaga akong hindi alam sa kanya at ganon din siya sa akin. Pero ako ang may gusto ng ganong set up kaya wala akong karapatang magreklamo. Pagkatapos ay kumuha siya ng isang bimpo sa cabinet. Aalis na sana ito ng pinigilan ko siya, ayokong maiwang mag-isa dito.