WHEN TOMMOROW COMES(short Story)

CHAPTER TWENTY THREE❤

After kong matapos ang three songs  for tonight  ay mabilis akong bumaba ng stage kahit na tinatawag pa ako ng mga classmates ko. Hindi ko kayang makipagsabayan sa kanila ngayon at hindi ko kayang harapin ang lalaking sumira sa akin. Hindi ko kayang makita silang magkasama. Siguro fullfillment na sa kanila yun  at  nagkautang na loob pa ako sa kanila sa pagtulong sa kapatid ko.  Pero hindi ba nila na isip  na sila ang aumira sa pamilya ko?  How cruel they are to play all this shit.  Pumasok ako sa  dressing room  sinimulang tanggalin ang pagkakatali ng buhok ko.  Sinuit ko ang denim skirt at crop top kong  red spaghetti strap.  Tinanggal ko ang eye shadow sa mata ko at hinayaan lang ang red lipstick  sa lips ko.  Naalala ko na naman ang mga tingin sa akin ni Rylle, kanina lang  ay sinabi kong i le- let go ko na siya pero heto ako ngayon  . Iniisip na sana hindi na lang totoo ang  sinabi ni Stephanie, na sana hindi niya na lang ginawa iyon  para kay Stella. My whole life ngayon lang ako nan liit sa sarili ko. Ngayon ko lang Kwenestyon ang sarili ko. At ngayon lang ako na insecure  sa ibang tao. Pumasok si Tita Bea at may mga bitbit itong mga gifts, malawak ang ngiti nito sa akin.

" Iba talaga ang charm mo, simula Nag-start ka dito ay mas marami na akong customer na halos boys. Yung iba taga ibang school pa.  Heto ang mga gifts nila sayo . Bagay na bagay ka talaga sa stage, para rin akong naiiyak sa mga songs.. That segment is  really fit for you, some of our customers ay favorite nila  ang shows every 9pm para ka kasing nag story telling habang kumakanta. Parang dinadala mo kami . "..  Madami pang sinasabi si Tita Bea pero halos wala ako maintindihan dahil  nakatulala lang ako sa salamin. Pabalik -balik sa isip ko ang  mga nagyari, pinipigipan ko ang luha dahil ayokong makita ako ni Tita Bea na miserable.  "  My zera is tired, rest well okay?  Diba anduon ang mga classmates mo? Why don't you joined them? "..

" No Tita,  I need to study malapit na po kasi ang exams namin and besides Tita anduon si Alona "..  Nanlaki ang mga mata nito.  Hindi pa ri kasi ito nakikipagkita kay Tita Bea, sa mga kinikilos niya ay wala itong idea sa nagyayari kay Alona at sa pamangkin niya. Wala nga ba?  Hindi ko rin nakikita ang  lalaking kinababaliwan ng bestfriend ko at sana wag na sa taong yun ayokong maranasan ni Alona ang ganitong sakit. Wala yatang gamot ang  pakiramdam na ito.

" Really?  She's staying with you?  Pero bakit naman hindi man lang siya dumadalaw sa akin? I really miss her voice  kahit ang sakit sakit  sa tainga ang bosses niya ".. She chuckled.

"  yes po she's staying in our house,  at totoo po ang sinabi mo. Her voice is like a howling wolf kahit bumubulong lang siya". Humalakhak si Tita Bea. "But don't worry po I will  tell her to visit you"... Tita Bea smiled.

" Tell her or I pinch her ". She chuckled. " if your done  ,  you can come to accounting  ang dami mong tip, galingan mo pa lalo okay? ".. I nod lumabas na ito ng dressing room dahil marami pa itong inaaaikaso. Mostly sa nagtatrabaho dito ay mga part timer katulad ko  dahil  mas maganda daw mabaling sa isang atensiyon para hindi ka lalo ma depressed.  Dumaan ako sa gubat ng mga tao, they dancing and singing like a mad. They laughing and talking  , nakikisabay sa beat ng music . Pero ako?  Hindi ko maintindihan ang kasiyahan nila dahil mas nangingibabaw sa akin ang sakit.  Some teen agers bumping me but I don't care, mas masakit ang puso ko na pinaglaruan lamang dahil sila ay nakokonsensya, kuoqng ang galit ko para ipaliwanag ang sakit na nararamdaman,namamanhid ang buong pagkatao ko kung hindi dahil sa kanila ay buhay pa ang mga magulang ko ngayon. Sana ay masaya pa kami ngayon at mas nanaisin kong hindi siya makilala.. Palabas na ako ng bar ng may humila sa kamay ko.  Yung  pamilyar na amoy na iyon ay mas lalong dumurog sa puso ko.  Yung presensya niya , yung bosses niya,  ang lahat sa kanya ay namimiss ko. Halos isang araw lang kaming hindi nagkikita pero ito ako at nais siyang yakapin baka sakaling maibsan ang bigat na nararamdaman ko. Binawi ko ang kamay ko at hindi akong nag atubili na bilisan pa ang paglalakad. Hindi ko siya kayang harapin ngayon lalo na't sariwa pa sa alala ko ang mga nangyari.  The way they talked, the way they laughed, the way they staring with each other . Lahat yun napagtanto ko sa harap ko pa mismo, kung paano niya kabilis kalimutan ang bosses ko, lahat yun nagpapasakit sa akin. Kung paano siya magsinungaling at magkunwari na hindi alam ang lahat. Kung paano siya magkunwari na mahal ako. Binilisan ko pa lalo ang paghakbang pero mas mabilis parin siyang nakahabol sa akin sa laki ng biyas niya.