Kalbimin Rengi

-KR- 7.Bölüm

Multimedia: Gökay'ın gökyüzünü andıran gözleri ve bölümü yazarken dinlediğim Elastic Heart Cover By Macy Kate

Yeni bölüm geldiiii!

Umarım beğenirsiniz.

İyi okumalar...

<3 <3 <3 <3 <3 <3 <3 <3

Alarmın rahatsız edici etkisiyle uykudan arındım. Pencereden içeri vuran güneş ışınları gözlerime tecavüz ederken uyku sersemliğimi üstümden atmaya çalışıyordum.

Bugün pazartesi olduğu için üniversiteye gitmem gerekliydi. Açıkçası çok heyecanlıydım. Çünkü bugün kulüpler açılıyordu ve müdürle konuşup atölyenin hazır olduğunu söyledikten sonra resim kulübü açmasını rica edecektim. Umarım her şey istediğim gibi olur.

Dolabın karşısına geçip her kadının dediği şeyi dedim.

"Giyecek hiçbir şeyim yok."

Oflaya puflaya siyah dar pantolon ve gri renkte uzun kollu dar yarım tişörtümü çıkardım. Göbeğim açıkta kalacaktı ama olsundu.

Çıkardığım kıyafetleri giyerken bir yandan da saçlarımı nasıl yapsam diye düşünüyordum.

Üstümü giyindikten sonra neredeyse belime kadar uzanan koyu kestane saçlarımı maşayla kıvır kıvır yapıp siyah renkte yelek tarzı uzun hırkamı üzerime geçirdim. Çantamı ve telefonumu da alıp evden çıktım.

Kahvaltı yapmamıştım. Canım da yemek istemiyordu zaten.

Durağa ilerlerken etrafımdaki insanlara bakıyordum. 5-6 kişilik erkek çocuk grupları tahminen bakkaldan aldıkları karpuz desenli topla futbol oynuyorlardı. Küçük kızlar sokağın öbür ucunda ip atlarken bazıları da yere okuldan kaçırdıkları tebeşirlerle seksek çiziyordu. Çocukları severdim. Hayatın zorluklarından bihaber, sadece eğlence ve oyun düşünen saf kalpleri vardı. Benim aksime. Ben onlar kadarken yetimhanede dışlanmakla meşguldüm.

Derin bir nefes alıp etrafıma bakmaya devam ettim. Bugün kendimi üzmek istemiyordum. Bunca yıldır belki de ilk defa 'yaşamak' istiyordum.

Elinde market poşetleriyle yanımdan geçen teyzeye ve yanındaki küçük sıska kollarıyla teyzeye yardım etmeye çalışan kıza baktım. Poşetleri taşımakta zorluk çektiği belliydi ama pes etmiyordu.

Bu kız bana kendimi hatırlatmıştı. Asla pes etmeyen küçük kız. Hayatın yükleri ne kadar ağır olsa da onları taşımak için her şeyini veren küçük kız. Poşetlerdeki patatesleri hayatın yüklerine benzeterek yaptığım benzetme için kendimi tebrik ettim. Kendimi üzmeyeceğim diyorum ama bazı şeyler aklımdan çıkmıyordu işte.

Dikkatimi küçük kızdan çekip önümde yürüyen genç çifte verdim. Birbirlerinin ellerini hiç bırakmazcasına sımsıkı tutmuşlardı. Arada genç adam sevdiği kadının saçlarını koklayıp öpücükler konduruyordu. Bu sahne bana tanıdık geliyordu. Eskiden... Çok eskiden babam da annemin ellerini böyle tutar, saçlarını koklar, başına sevgi dolu öpücükler bırakırdı.

Aralarındaki sevginin bir anda nasıl bittiğini hala bilmiyordum. Birbirlerine çok bağlıydılar. Sevgi dolu bir aileydik. Ama bu artık geçmiş zamana ait bir şeydi.