"ရှောင်းငယ်...."
လှိုက်မောရီဝေစွာလူကြီးကဆိုသည်။ပုခုံးဖွေးဖွေးသေးသေးလေးပေါ် သူကမေးစေ့တင်လိုက်ရင်း.ဖြူနုနေသည့်လည်တိုင်ကျော့ကျော့ကိုဆွဲငုံသည်။
လှုပ်ရှားမှုတိုင်းမှာရေရဲ့လှုပ်ရှားသံရယ် ရှောင်းငယ်ရဲ့အသက်ရှုသံသေးသေးလေးရယ်သာကြားနေရသည်။
စစ်သူကြီးဝမ်ရဲ့လက်တွေဟာရှောင်းငယ်ရဲ့လက်တွေကိုရေအောက်မှာထွေးဆုပ်လာသည်။
ထို့နောက့်သူ့ရဲ့ရင်ခွင်ထဲကိုတစ်ပတ်လည်ကာဝင်စေတာမို့ တောင့်တင်းရင်အုပ်ကြားကိုရှောင်းကမျက်နှာအပ်မိသွားသည်။
"အင့်.."
မနေတတ်မထိုင်တတ်နှင့် လက်တစ်ဖက်ကဘယ်ထားရမယ်မှန်းမသိတာမို့ တောင့်တင်းတဲ့ရင်အုပ်ပေါ်သာတင်မိတော့ လူကြီးကခပ်ဟဟရယ်ပြန်သည်။
"မင်းလေး ချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ်.."
"အို .."
နှာဖျားကရှောင်းငယ်ရဲ့မေးဖျားလေးတစ်လျှောက်ပွတ်ဆွဲသွားတော့ အူယားရပြန်သည်။
သည်လူကြီးလူကိုပိုင်ဆိုးပိုင်နင်းနဲ့ဘယ်လိုဖြစ်နေသည်မသိ။
"လွှတ်ပါ..လူကိုဘယ်လိုတွေလုပ်နေလဲ.."
"ဘာလို့လဲမလွှတ်ချင်ပါဘူး.."
ရှောင်းကမျက်တောင်လေးတဖျက်ဖျက်ခတ်ပြန်သည်။ဖြူဖွေးပြီးနုဖတ်နေသည့်အသားအရည်ပေါ် ရေစက်ရေမှုန်တွေတင်ကျန်နေသည်က စိန်မှုန်စိန်မွှားလေးတွေပက်ဖြန်းထားသည့်နှယ်။သလင်းကျောက်လိုကြည်လင်တဲ့မျက်သားအိမ်လေးထဲကမျက်ဆံလေးသည် သူ့ရဲ့ပုံရိပ်လေးတွေထင်ကျန်နေတိုင်းစစ်သူကြီးဝမ်အသည်းတယားယားဖြစ်ရသည်။
မင်းလေးကကိုယ့်အပိုင်ပါပဲကွာ.။
"လူကြီးနော်.."
ခါးကိုအတင်းဆွဲဖက်တော့ဟန့်သလိုလေးဆိုလာသည်။လူကတော့ တစက်မှမရုန်း။
"ကလေးလေးကဘာလဲ ရှက်လို့လား.."
မေးလဲမေးတတ်သည်။ရှက်လို့လားတဲ့။
ကြည်လင်နေတဲ့ရေထဲမှာ နှစ်ယောက်သားကအဝတ်ဗလာလေ။ဒီကြားထဲရေထဲအမောက်ထောင်နေတဲ့လူကြီးရဲ့နဂါးကြီးကိုလဲအတိုင်းသားမြင်နေရသေးသည်။
ဒီလိုအခြေအနေကိုမရှက်ရင် ဘယ်လိုအခြေအနေမှာရှက်သင့်တုန်း။
ပြီးတော့သူနဲ့ကိုယ်ကထိမ်းမြှားရသေးတာလဲမဟုတ်။ထိမ်းမြှားထားရင်တော်သေး။
