"နွေလေးကတော့ စိုးရိမ်စရာမရှိတော့ပါဘူး"
ကျောင်းဆေးပေးခန်းမှာပဲနွေ့ကိုသွားပြလိုက်ပါလေသည်။အဲ့ကဆရာဝန်ကနွေ့နဲ့ရင်နှီးတဲ့သူမို့တစ်ခြားသူတွေလိုနွေလို့ပဲခေါ်ပါသည်။နွေကဒီကျောင်းပေးခန်းကိုခနခနလာတာလည်းပါသည်ပေါ့။
မာန်ကတော့ဘေးကနေမျက်နှာသေကြီးနှင့်ကြည့်ပြီးငြိမ်နေရင်းနွေ့ကိုစောင့်နေပါသည်။နွေကတော့ဆေးပေးခန်းရောက်တော့နည်းနည်းသက်သာသွားသည်ထင်ပါသည် ခနကလိုတော့မအော်တော့ပေ။မာန့်ကိုလည်းခနခနကုတင်ကနေမော့မော့ကြည့်လေသည်။မာန်နဲ့မျက်လုံးချင်းဆုံပြန်ရင်လည်းကြောက်ရသေးသည်။
မော်ထင်းကိုတော့ကျောင်းကသန့်ရှင်းရေးကတွေ့သွားတော့ကျောင်းဆေးပေးခန်းကိုခေါ်သွားပါလေသည်။ကျောင်းမှာကဆေးပေးခန်းကအေဆာင်တိုင်းရှိပါသည်။ဒီကိစ္စကိုတော့ကျောင်းအုပ်ကပြောမည်မထင်ဘာလို့ဆိုမာန့်အာဏာကသူထက်ကြီးသည်ကို။
"ကလေးကိုအိမ်ပြန်ပို့ရင်ပို့လိုက်ပါလား ဒါမှမဟုတ်လည်းချမ်းလေးကိုခေါ်...."
"ကျွန်တော်ပို့လိုက်မယ်!!"
ဆရာဝန်ကချမ်းကိုခေါ်ဖို့ပြောလို့တောင်မဆုံးလေသံမာကြီးနှင့်ပြောချလာလေသည်ကြောင့်ဆရာဝန်ပင်အံ့ဩသွားရလေသည်။ဘာလို့ဆိုမာန့်အကြောင်းသူပါမကတစ်ကျောင်းလုံးပါသိလေသည်လေ အဲ့ကြောင့်ပင်။
"ဟို.....!"
"ပို့လိုက်မှာမို့!ဒါပဲမလား!!"
"အမ်...!ဒါပါပဲ ခေါ်သွားလို့ရပါပြီး!!"
"........."
ဆရာဝန်စကားအဆုံးနွေ့ကိုချီဖို့လုပ်လိုက်ပါလေသည်။
"ရ..ရပါတယ် သားကိုယ့်ဘာသာသွားပါ့မယ်"
"စောက်စေတနာပျက်အောင်မလုပ်နဲ့နွေဉီးမောင်!!"
သူ့နာမည်ကိုအသံမြင့်ဖြင့်ပြောလိုက်သည်ကြောင့်သူလန့်သွားလေသည်။ဆရာဝန်ကနွေ့ကိုမအော်ဖို့ပြောချင်ပေမယ့်သူလည်းမပြောရဲပေ။
မာန်လည်းနွေ့ကိုအရုပ်တစ်ရုပ်လိုကောက်ချီလိုက်ပြီးဆေးပေးခန်းကနေထွက်လာလေသည်။ဆေးပေးခန်းကနေအထွက်ချမ်းရဲ့အော်သံကြောင့်သူ့ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်လိုက်လေသည်။
YOU ARE READING
ရန်ညိုးနဲ့အချစ်
Actionဤficသည်ရိုင်းစိုင်းသည့်စကားလုံးများပါနိုင် သည့်အတွက်ကြောင့်မနှစ်သက်ပါက အစတည်းကမဖတ်ဖို့ပြောချင်ပါတယ်ရှင့်..!! ဤဇာတ်လမ်းသည်စိတ်ကူးယဉ်သက်သက်သာဖြစ်သည့်အတွက်အပြင်လောကနှင့်ကွာခြားမှု့လေးတွေတော့ရှိနိုင်ပါသည်။
