"තනූ!
මාව දාලා යන්න එපා රත්තරං.
ඔයා නැතුව ජීවත් වෙන්න මං දන්නෙ නෑනෙ.
ඔයා මගේ පණනෙ.
යන්න එපා රත්තරං.
පපුව පැලිලා මං මැරිලා යයි!"
මං තනූව බදාගෙන කෑගැහුවා.
කොහෙවත් යන මිනිස්සු කියන ඒවා ගනන් අරගෙන මෙහෙම හැසිරෙන්නෙ ඇයි එයා? ඔහොම කලබල වෙලා ජීවත් වෙන්න පුළුවන්ද?
ඕනෙම ප්‍රශ්නෙකට අපිට එකතු වෙලා උත්තර හොයන්න බැරිකමක් නෑනෙ.
ඉතින් මගේ කොල්ලා නැවතුනා. ඒත් එයා කතා කලේ නෑ. අඩුම ගානෙ මගෙ දිහා හැරිලා බැලුවෙවත් නෑ.
මං තනූගෙ ඉස්සරහට ගිහින් එයාගෙ මූණ බලාගෙන හිටගත්තා.
"තනූ!
ඇයි මෙහෙම කලබල වෙන්නෙ රත්තරං.
මාව විශ්වාස කරන්න. මං මේ හැමදෙයක්ම මෙහෙම වෙයි කියලා දැනගෙන හිටියා. ඔයාට ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්න හැමදේම ලෑස්ති කරගන්න අපිට පුළුවන්.
ප්ලීස්, ප්ලීස්, ප්ලීස්, දැන් අපි ගෙදර යං.
අම්මව තනියෙම දාලා ලොක් කරලා ආවෙත්."
මං එයාගෙ අතින් ඇදගෙන ආපස්සට එන්න හැදුවා. ඒත් ඒකා හෙල්ලෙන්වත් නෑ.
මූට කන්න දෙන එක අඩු කරලා දාන්න ඕනෙ කුඹුරක් හාන්න හරක් පට්ටියකට බැඳලා.
නැත්තම් මූව ආම්බාන් කරන්න බෑ මේ ලෝකෙ මිනිහෙකුට!
මං ඉතින් ආපහු හැරිලා අහිංසක පූස් පැටියෙක් වගේ එයාගෙ දිහා බැලුවා.
"ඇයි උඹ මෙහෙම කරන්නෙ?"
එයා අද හරි සීරියස්.
වෙනදට විහිළුවක් කරලා හිනාවෙලා ඉන්න කොල්ලා නෙමෙයි මේ. අර කාලකණ්ණි ටික මගේ කොල්ලව හොඳටෝම වට්ටලා. ඇත්තමයි උන්ට විරේක පෙති දෙන්න ඕනෙ පු#වල් මහලා. ඉන්නවකො මං වැඩක් කරන්න!
"ඇයි කියන්නෙ?
මෙහෙම කරන්නෙ ඉතින්, එහෙම කරන්න පුළුවන් නිසා!"
"එහෙම කරන්න පුළුවන් නිසාද, වෙන කරන්න දෙයක් නැති නිසාද?
උඹ මොකද්ද මේ සේරම කරලා බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ? ඇයි මෙහෙම මගේ පස්සෙන් එන්නෙ?"
"ත... තනූ?
ඇයි මේ?
මං... මං මොකුත් බලාපොරොත්තු වෙන්නෙ නෑ. මං දන්නවා ඔයා ලොකු හැකියාවක් තියෙන කොල්ලෙක් කියලා. ඔයා වත්තෙ වැඩ කරනවා මං බලාගෙන හිටියා. ඔයා සුපර් මාකට් එකේ වැඩට යන්න හදපු සීවී එක මං දැක්කා.
දාහක් ප්‍රශ්න මැදත් අරටුව හයිය ගහක් වගේ කෙලින් හිටගෙන ඉන්න කොල්ලෙක්. ඉතින් මට ඕනෙ ඔයා ඔයාට අයිති තැනට යනවා බලන්න.
අද ඔයාව දෙකේ කොලේට දාලා එක එක කතා හදන එවුන්ට පේන්නම කවදාහරි ජීවිතේ ඉහලටම යනවා බලන්න."
