බෑ දෙයියනේ බෑ!
මට මේක කරන්න බෑ!
මට තනූ නැතුව ඉන්න බෑ!
මං එනවා තනූ!
මං එනවා!
මං එවෙලෙම ගෙදරින් එලියට බැහැලා දුවන්න පටන්ගත්තෙ පිස්සෙක් වගේ.
කොහේවත්ම නවතින්නෙ නැතුව මං පාර දිගේම දිව්වා. කිසිම දෙයක් ගැන බලන්නෙ නැතුව විකාරෙන් වගේ වගේ දිව්වා.
පපුව රිදෙන්න අරන් ඇස් වලින් කඳුළු කඩාගෙන වැටෙද්දි, හුස්ම ගන්න බැරුව මොලේ පිච්චිලා යන්න වගේ දැනෙද්දි, කකුල් දෙකට දරාගන්න බැරුව පණ නැතුව ඇදගෙන වැටෙන්න යද්දි,
ඒත් මං දිව්වා.
තනූ!!!
ඇයි මං මෙහෙම මෝඩ වැඩක් කලේ?
ඇයි මං ඔයාව යවලා තනියම මෙහේ නැවතුනේ?
මට ඔයා නැතුව ජීවත් වෙන්න බෑනෙ තනූ!
මට කොහොමද ඒක අමතක වුනේ?
අනේ මට මහන්සියි තනූ!
මගේ පපුව කැඩෙන්න වගේ රිදෙනවා.
මාව හොයාගෙන ඇවිත් ඔයා ලඟට අරන් යන්නකො තනූ!
ආයෙම කවදාවත් මට මේ වගේ මෝඩ වැඩ කරන්න දෙන්න එපා.
ඔයා කිව්ව දේවල් ඔක්කොම ඇත්ත.
අපි දෙන්නා කොහේ හිටියත් එකට ඉන්න ඕනෙ.
අනේ මං මෝඩයෙක් වුනා තනූ!
මට සමාවෙන්න!
ඇවිත් මාව ඔයා ලඟට ගන්නකො රත්තරං!
නැත්තම් මං මැරිලා යයි!!!!
මං කෑගහ ගහ ඇඬුවා.
පාරෙ යන මිනිස්සු මගෙ දිහා බල බල යන්න ඇති.
ඒත් මට ඒ කිසිම දෙකින් වැඩක් නෑ.
මට ඕනෙ කොහොම හරි කරලා මගේ තනූ ලඟට යන්න!
අනේ තනූ ඔයා එනවා නේද?
දුවලා දුවලා දුවලා අන්තිමේදි මං බිමට ඇදගෙන වැටුනා. තවත් මට දුවන්න ශක්තියක් ඉතුරු වෙලා නෑ.
එහෙම්මම පාර අයිනෙ ගුලියක් වගේ වකුටු වෙච්ච මං කඳුළු වලට ඇති වෙනකල් ගලාගෙන යන්න ඉඩ දුන්නා.
අනේ තනූ!!!
මං මොකද්ද මේ කරගත්තෙ?
අපි දෙන්නටම එකතු වෙලා සල්ලි හොයාගන්න තිබුනා.
තව අවුරුද්දක් ඉගෙන ගන්න එක පරක්කු කරන්න තිබ්බා.
මොකද මේ හදිස්සියෙ අදම ඉගෙනගන්න පටන් අරගත්තා කියලා අපි හෙට වෙද්දි හඳට යන්න කියලද?
අනේ හැමදේම ලස්සනට පිලිවෙලක් කරගෙන අපිට එකටම ඉන්න තිබුනා.
මං මොනවා හිතාගෙනද දෙයියනේ මේ ඔක්කොම මෙහෙම හදිස්සි කරගෙන ඔයාට යන්න දුන්නෙ?
කන්න නැති වුනාට කමක් නෑ තනූ.
මං ඔයා ලඟට එන්නද?
අපිට ඔය මොකුත්ම ඕනෙ නෑ.
අපි හිඟා කාලා හරි ජීවත් වෙමුද?
අපි දෙන්නා එකට ඉන්නවා නම් වෙන මොනවත්ම ඕනෙ නෑනෙ අපිට රත්තරං.
