မနက်ခင်း အချိန် 7:00 နာရီ ထိုးတော့ ခွန်းသူရိန်လင်း
လန့်နိုးလာ၏ ။
နိုးနိုးချင်းပင် တေး၏ နှဖူးပြင်ကို စမ်းကြည့်တော့ ကိုယ်ပူ ကျသွားမှ စိတ်ဒုန်းဒုန်းချကာ တေးစားဖို့ တစ်ခုခု ပြင်ရန် အောက်ထပ်သို့
ဆင်းလာလိုက်၏
"သားခွန်း နိုးပြီလား"
"ဟုတ်ကဲ့ ကြီးမြ"
"ဒါနဲ့ ညက ဘာလို့ သားခွန်းနဲ့ တေး ညစာ ဆင်းမစားကြတာလည်းဟင် ။ ကြီးမြဖြင့် လာစားနိုးနိုးနဲ့ စောင့်နေတာ "
"ဟုတ်တယ် ကြီးမြရဲ့ ညက တေးအဖျားတက်နေတာလေ ။
ကျနော်လည်း သူ့စိတ်နဲ့ ဘယ်လို ထမင်းစားနိုင်မှာလည်းဗျာ။
အခုလည်း သူစားဖို့ တစ်ခုခုလုပ်ပေးချင်လို့ မီးဖိုချောင် ဝင်လာတာ"
ကြီးမြတစ်ယောက် မျက်လုံးပြူမိအောင် အံ့သြနေမိသည်
ခွန်းသူရိန်လင်း ဆိုသည်မှာ တစ်ခြားလူကို ဂရုစိုက်ဖို့ နေနေသာ
စိတ်ထဲတောင် မထည့်တတ်သည့်သူက ခုဆို တေးအတွက်
မီးဖိုချောင်ဝင်မယ်တဲ့လေ။ အော် အချစ်က တယ်လည်း စမ်းကြယ်ပါလား။
"သားခွန်း အလုပ်သွားဖို့ပဲ ပြင်ပါကွယ် ။ တေးစားဖို့ ကြီမြ
ကြက်စွတ်ပြုတ် လုပ်လိုက်မယ် "
"ကျနော် သူ့အတွက် လုပ်ပေးချင်လို့ပါ ။ ဒီလို လုပ်ပေးတယ်ဆိုတာ
တေးကို မသိပါစေနဲ့နော် ။ ကျနော် ဂရုစိုက်တယ်ဆိုတာ သူကို မသိစေချင်ဘူး ။ "
ခွန်းသူရိန်လင်း ပြောပြောဆိုဆိုနှင့်ပင် ရေခဲသေတ္တာထဲမှ ကြက်သားအား ယူကာ ကြက်စွတ်ပြုတ် လုပ်ရန် ပြင်ဆင်လိုက်၏
"ဒါနဲ့ သူရမောင် ကို မတွေ့မိဘူး ။ မဟုတ်လွှဲရော အပြင်မှာ
ပျော်နေလောက်ပြီထင်တယ်"
"မပျော်ပါဘူးကွယ် ။ အခုဆို သားငယ်က ရင့်ကျက်နေပါပြီ။
မနက်က အစောထပြီး ကုမ္ပဏီ သွားလေရဲ့ ။ ကြီးမြလည်း အံ့သြနေတာ သိလား။ အလုပ်ကို စိတ်မဝင်စားတဲ့ သူက ချက်ချင်းကြီး အလုပ်လုပ်မယ်တဲ့လေ ။ ဘာပဲ ဖြစ်ဖြစ် ကြီးမြတော့ သားငယ် ဒီလို တက်တက်ကြွကြွရှိတာကို သိပ်သဘောကျတာပဲ။"
ခွန်းသူရမောင် ပြောင်းလဲစ ပြုလာတာ ဘယ်သူ့ကြောင့်လည်းဆိုတာ ခွန်းသူရိန်လင်း သိတာပေါ့ ။ ဒါပေသည့် တည်ငြိမ်စွာပင် ပြုံးမိနေ၏။
