ESİR

40- SON ŞANS

hastanenin önüne geldiğimizde hızla arabadan indim ama tam içeri gidecekken dışarıda bir bankta oturduğunu gördüm ve ağlıyordu yavaş adımlarla yanına gittiğimde bakışlarını bana kaldırmıştı gözleri hem şiş hem de kıpkırmızıydı.... yapmıştı ve bu benim suçumdu

" Uraz " dedi bitkin ses tonuyla şaşırarak

" iyi misin bir tanem " dedim gözümden akan yaşlarla birlikte kafasını iki yana salladığını gördüm ardından önünde eğilerek ellerini tuttum

" çok canın yandı mı " dediğimde gözyaşlarını sildim

" yandı " dedi titreyen ses tonuyla

" çok canım yandı Uraz "

" özür dilerim seni yalnız bıraktığım için özür dilerim o kadar aptalım ki seni bu çıkmaza ben soktum "

" şimdi beni o çıkmazdan sen çıkarır mısın ama sadece beni değil çocuğumuzu da çıkartman gerekecek çünkü ikimizde çok yorulduk " dediğinde derin bir nefes alarak yere oturduğumda Şura da ayağa kalkarak yanıma oturdu ve gözümdeki yaşları sildi.... yapmamıştı yapamamıştı

" ağlama asıl ben özür dilerim senden sakladığım için ama yapamadım korktum son zamanlarda yaşadığımız şeylerden dolayı o kadar çok korktum ki yapamam sandım " dediğinde ona sımsıkı sarıldım

" sen dünyanın en iyi annesi olacaksın bundan asla şüphe etme bile seni korkuttuğumu yalnız bıraktığımı biliyorum ama artık her şey düzelecek eskisi gibi olacak sen ben ve çocuğumuz "

" sen ben ve çocuğumuz " dediğinde birbirimize sımsıkı sarıldık bir daha hiç bırakmayacak gibi sarıldık

" bizi evimize götür " dediğinde o kadar bitki görünüyordu ki zor zor ayağa kalkarak onu kucağıma aldım ve arabaya bindirdim

ŞURA

yapamamıştım yapamazdım bir canı alamazdım çocuğumu öldüremezdim gerekirse o tehlikenin içinde doğacaktı ama bir şekilde yaşayacaktı anneliği bilmiyor olabilirdim annemden böyle bir şey görmemiş olabilirdim ama ben kendi bebeğime çok güzel annelik yapardım öğrenirdim bir sürü kadın var bu dünyada benim gibi olan benim o sedyeye yatmam bile zayıflıktı orası bir tabuttu ama sadece bebeğimin değil benim de tabutumdu

" iyi misin güzelim " dedi Uraz

" iyiyim " dedim sonra aklıma gelen şeyle kafamı Yiğite çevirdim

" sen mi söyledin " dediğimde ikisi de şaşırmıştı

" sen biliyor muydun " Urazın tepkisine bakılacak olursak söyleyen kişi Yiğit değildi

" ona kızma ben tembihledim sana söylememesi için "

" senin nasıl haberin oldu peki "

" kaza yaptığımız gün doktor söyledi "

" sen nasıl öğrendin abi " diye sordu Yiğit Uraza

" Yonca söyledi " dediğinde şaşırmamıştım çünkü Yiğit dışında bilen tek kişiydi

eve gittiğimizde Uraz beni odasına çıkartmıştı ve yatağa yatırmıştı

" uyumak ister misin " diyerek saçımla oynamıştı

" bana kızgın mısın "

" neden yaptığını anlayabiliyorum... hak vermiyorum ama anlayabiliyorum seni çok yalnız bıraktım hem Tuncay konusunda hem de Leyla konusunda "

" bu sadece bunula alakalı değil ben kendimden korktum anne olmaktan korktum sonra senin silahlı hayatından korktum sonra da iğrenç bir yola başvurdum " dediğimde yanıma oturdu ve beni göğsüne yatırdı