"မေမေလေး မေမေလေး
ကြောက်ပါပီ တေးမှားမှန်းသိပါပီ
နောက်တခါမဖြစ်အောင်
တေးဆင်ခြင်ပါ့မယ်"
ထပ်ခါထပ်ခါငိုသံလေးဖြင့်
တောင်းပန်နေသောချစ်တေးချိုကို
ဒေါ်ခင်ထားဂရုမစိုက်
ကြိမ်လုံးနှင့်သာအဆက်မပျက်ရိုက်နေသည်
"အခုမှမှားမှန်းသိပီပေါ့
အစတည်ကဒီလိုမဖြစ်အောင်
အတန်တန်ပြောနေတဲ့ကြားက
ဖြစ်အောင်ကိုလုပ်တယ်
အခုကြည့်စမ်းငါ့ပန်းအိုးတွေကကွဲကုန်ပီ
ညည်းဘယ်လိုလုပ်ပေးမလဲ
ပြောစမ်းမိတေး "
ကွဲနေတဲ့ပန်းအိုးကိုခြေနဲ့ကန်ရင်း
ဒေါ်ခင်ထားကဆိုလိုက်သည်
အမှန်က တေးအပြစ်မဟုတ်
အစထဲက အဲ့နေတဲ့ပန်းအိုးတွေကို
တမင်သက်သက်ဖယ်ခိုင်းပီ
တေးကိုအပစ်ရှာနေချင်ဖြစ်သည်
" တေးအိုးအသစ်လဲပီးပန်းတွေကို
ပြန်စိုက်ပေးပါ့မယ်နော် မေမေလေး
တေးကိုမရိုက်ပါနဲ့တော့တေးနာလို့ပါ
နောက်တခါမဖြစ်စေရပါဘူးမေမေလေးရယ် "
ချစ်တေးချို လက်အုပ်လေးတချိချိနဲ့
တောင်းပန်နေရှာသည်
"အေးနင်မှတ်ထားနောက်တခါဆို သေပြီသာမှတ် "
"ဟုတ်မေမေလေး တေးမှတ်ထားပါ့မယ်"
ဒေါ်သက်ထားတယောက်
ရိုက်ချင်တိုင်ရိုက်ပြောချင်တိုင်းပြောပြီးမှ
အိမ်အပေါ်ထပ်ကိုပြန်တက်သွားလေသည်
ဒေါ်သက်ထားထွက်သွားတော့မှ
တေး ပါးပေါ်တွင်စီးကျနေသော
မျက်ရည်လေးတွေကိုလက်လေးဖြင့်
အသာသုတ်ရင်းပြန့်ကျဲနေသည့်
ပန်းအိုးအစအနတွေကို
လိုက်ကောက်၍သန့်ရှင်းရေးလုပ်လိုက်သည်
သန့်ရှင်ရေးလုပ်နေရင်းလဲ
မျက်ရည်လေးတွေကစီးကျနေလျက်ပင်
ထိုသို့တေးနိုပ်စက်ခံနေရသည်က
အခုမှမဟုတ် တေးကိုမွေးစားဖို့
ဦးမင်းကောင်းခေါ်လာကတည်းကဖြစ်၏
ဒေါ်သက်ထားကအစကတည်းက
အမြင်မကြည်
ဒီအထဲဦးမင်းကောင်းက တေးကို
သမီးအရင်းထက်ပိုဂရုစိုက်ပြနေတော့
ဒေါ်သက်ထားမှာပို၍မုန်းနေရချင်းဖြစ်သည်
