ADAVET.. (18+)

23. BÖLÜM

Aa Arkadaşlar siz benden böyle ikide bir bölüm isterseniz ben bayılırım, çünkü hem uzun bölüm istiyorsunuz hem de fazla bölüm istiyorsunuz Ama bendeki de Can🤣🤭

Neyse neyse tamam çok heyecanlandırmadan bölüme geçiyorum.

Oy ve yorum atmayı unutmayın bebeklerim💜

Şarkı ile dinleyinn :)

İnsan belki'de kendi kaderini kendi belirler. Kimse kimsenin kaderi böyle diye suçlayamaz.
İnsanlar kendi gerçek yüzünü hiçbir zaman göstermezler.

Belki de sevdiklerini kaybedecekleri için.... Belki de bir oyun için. Benim ki oyun için, intikam içindi.
Ben bu oyunun baş karakteriydim, sonum ölümdü.

BENİM kaderim'de ölüm vardı, benim hikayemde yarım kalmak vardı. Bunu ben mi seçmiştim yoksa hayat benim için böyle bir oyun mu oynamıştı bunu bilemiyorum.

Tek bildiğim şey bu hikaye'de ölüm'ü tadacak olmam....

Önüm'de iki çift ayak durdu, korkuyordum. Kimsesizdim şuanda. Bana yardım edecek kimse yoktu. Korkarak başımı kaldırıp baktım.

Ateş'ti. Her zaman ki gibi Ateş'ti.
Yine başaramamıştım, yine olmamıştı. Kendimi bu bela' dan nasıl kurtaracaktım?

Ateş bi anda saçım'dan sert bir şekilde Tutup ayağa kaldırdı beni.
Saçımda ki acıyla bağırdım. Umrun'da olmadı.

"Nasıl kaçarsın lan? He nasıl?" diyip, suratıma tokat attı.

Ateş bana vurmuştu.
Tokat atmıştı.

Yine o çamur yere düşmüştüm. Sanki bataklıktaydım ve ordan asla çıkamayacak gibi geliyor du.

Hani hikayelerde olur ya, prens gelip prenses'i kurtarır. Ben prensi'mi bekliyorum. Gelir beni alır bu vicdansız adamdan.

Beni Sevgi'den göklere çıkarır, sadece bana prens olurdu. Bekliyorum, biliyorum gelicek. Beni kurtarıcak..

Çamura düştüğüm'de hem saçım, hemde yanağım acımıştı. Tekrar ağlıyorum.
Ağlamam durmuyor du. Durduramıyorum. Tekrar saçımdan çekerek kaldırdı ve sürüklemeye başladı.

"Bırak beni Allah'ın belası bırak!" diye bağırdım. Ama faydası yoktu.
Beni pekiştire çekiştire arabaya bindirdi.

Yine aynı yere gidiyorduk aynı depoya, kesinlikle emindim. Benim suçum yoktu, babamın'da yoktu.
Buna adım kadar eminim.

Ama bazıları buna hiç inanamıyor du.

Yine aynı Deponun önünde araba durduğunda Ateş arabadan inip Benim oturduğum tarafın kapısını açtı. Kolumdan sert bir şekilde tutarak Arabadan aşağı indirdi.

"Ben kaçıcam Tekrar buradan göreceksin"

" Eğer ölmeden kaçarsan senin için daha iyi olur" dedi alaylı bir sesle.

Buna emindim kaçacaktım başaracaktım. Depoya girdiğimizde tekrar Ece'yi ve Gökhan'ı gördüm.

Benim için gece ve Gökhan hayal kırıklığıydı özellikle Ateş. Beni sevdiğini nasıl inanabilirim ki nasıl kalabilirim buna? Ama kandım sevdim onu işte. ben onun için ilk aşkımı, çocukluk arkadaşımı bile gözden çıkar mıştım.