ADAVET.. (18+)

31. BÖLÜM "2. KİTAP"

Evettt tekrardan hepinize selamlaarr😉
Birinci kitabı öyle ya da böyle bitirdik ve artık 2. Kitaba geçme vakti. Bu zamana kadar yanımda olan herkese çok teşekkür ederim💜

Bu kitapta olmasını istediğiniz bir sahne falan varsa bana özel'den mesaj atabilirsinizz, bakarım💖
Koyduğum şarkılar ile dinleyin lütfenn..

İlk bölümü biraz kısa tuttum, sıkılmayın diye ama 32. Bölüm 2bin kelime veya 3bin kelime arası olucak aşklaarım. :)

ÖNEMLİİİ!! "Hemen 2. Güne geçtim sıkılmayın diye. Eğer 2. Güne keşke geçmeseydin derseniz, bölümü değiştirebiliriim asklarımm.."

Oy ve yorum atmayı unutmayınn ballarıımm❄️

Her aşk mutlu sonla bitmez, her hikaye'de evlilik aşk olmaz. Benim kaderim'de sevdiğim kadını öldürmek varmış. Doğru sandığımız şeyler, sizi bir ölüme sürükleyebilir. Ve bununla'da sınırlı kalmaz..

Bir kez olsun sevgisini benden saklamayan kız şimdi yok. Yanımda değil. Peki bunu sebebi neydi? Ben miydim yoksa babam mı? Benim annemin Katili babam mıydı?
Ben babam yüzünden mi 9 yaşımda annesiz kaldım?

Neden peki? Neden bana Soykan ailesinin annemin katili olduğunu söylediler? Neden.. Niye sevdiğim kadına değil'de babama inandım?
Suçsuzuz dedi, inanmadım.

2. Gün.. Küçüğüm'den ayrı geçirdiğim 2. Gün. Yok, o yok bulamadım onu. Laramı bulamadım. Neredeydi benim laram, ne olmuş tu ona? Bir anda nasıl ortadan kayboldu?

Baran'da gitmişti. Onun kelebeğini öldürdüğüm için daha fazla benim gibi bir iğrenç adamın yanında kalmadı. Baranı ilk defa ağlayarak gördüm. Laray'la aralarını bile bozarken ağlamayan adam, şimdi ağlıyordu. Ağlayarak evden çıkıp gitmişti.

O gittikten sonra eve kimseyi almadım. Alamadım. 3 şişe içki bitirmiştim, yetmedi 2 paket sigara bitirdim yetmedi. Yetmemişti.
Onsuz'dum, yoktu o heryere bakıyordum onu görmek için.

Gülüşünü görmek için, kahkaha sesini duymak için, bana baktığını görmek için, utandığını görmek için utandığında kırmızı olan yanaklarını görmek için ve daha neler için...

Salon karanlıktı, yine o gün gibi. Koluna pansuman yaptığım gün gibi. Ama şimdi o yoktu. Lara'm yoktu. Ona dokunamıyordum. Bir kez bile. Dağınıktı her taraf, evin temizlenmesine izin vermedim.
Koltukta içki bardağım ile uzanıyordum.

Larayı vurduğum gün ağzıma ne bir sigara ne de alkol sürmüştüm. Şimdi anlıyorum, bunun acısını çıkarıyordum.

Bunları düşünüyordum. Artık 2. Günün sonuna yaklaşıyorduk. 3. Gün olucak tı onsuz olduğum. Evdeki heryeri dağıttım, tek sağlam bir şey bile bırakmadım.

Sadece, sadece o gün ona giydirdiğim beyaz gecelik kaldı bende. Ona dair tek şey. Yoktu o, yanımda değil di. Kokusu, gözleri, sesi yoktu. Çok mu ileri gittim?

Bardağı sert bir şekilde masaya koyup ayağa kalktım. Daha doğrusu kalkmaya çalıştım. Kalkamıyor ve dengemi kuramıyordum. Zar zor duvara tutunarak ayağa kalktım.
Yavaş yavaş yürüyüp merdivenlere doğru adımladım.

Gözlerim çok iyi görmüyor du, birazda sarhoşluğun etkisiyle düzgün bir şekilde adım atamıyordum. Düşe kalka merdivenlerin sonuna geldim. Larayı getirdiğim odaya. İçeri girmeden önce derin bir nefes alıp verdim. Gözlerim kapalı bir şekilde. Gözlerimi açtım.

Ve yavaş bir şekilde odaya girdim. Kokusu, onun kokusu sinmiş ti odaya. Küçüğümün, miniğimin kokusu sinmişti. Kendimi onun yattığı yatağa bıraktım. Kokusu buram buram geldi burnuma.