Karşılıksız aşk, cüretkâr bir teklif ve çarpık bir intikam oyunu...
Sare'nin kalbi çocukluk arkadaşı Emir'e aittir, ancak kaderin başka planları vardır. Gizemli bir yabancı Sare'ye karşı konulmaz bir teklif sunduğunda, duygularını değiştiren ve sını...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
KUZEY'in BAKIŞ AÇISINDAN
🎶Family - Suzanna Son
Upuzun ve boş koridorda yürüdüğüm sırada adımlarımla birlikte yankılanıyordu yalnızlığım. Kendi hatalarımın bir yasımasıydı ruhumu saran yalnızlık, kendimden başka bir suçlu aramıyordum.
Parmaklarım yıllardır temizlik günleri dışında açılmayan ve kimsenin ziyaret etmediği odanın metal kapı kolu üzerinde kararsızca gezindi. Kolu aşağı indirip kapının yavaşça süzülür gibi ardına kadar açılmasını izledim.
Sürekli kapalı kaldığı için duvarlara kadar işlemiş bir toz kokusu vardı odada. Pencerenin önünde duran beyaz kuyruklu piyanoya doğru yöneldi adımlarım. Piyano taburesini çekip oturdum, parmaklarım tozlu tuşların üzerinde gezinirken dudaklarım acı dolu bir gülümsemeye eşlik etti.
Kıvanç da ben de piyano çalmayı annemden öğrenmiştik. Çocukluğumuza dair en net anılarım onun verdiği piyano derslerine aitti. O zamanlar mutlu olduğumuzu düşünüyordum, sorunsuz bir aile olduğumuzu. Anlayamayacak kadar küçüktüm belki de... Biz mutlu olduğumuz için annemin de mutlu olduğunu düşünmüş olmalıydım.
Parmaklarım bir kaç tuşun üzerinde gezindi, bana ilk öğrettiği sonatın başlangıcını çalmıştım. Onu unutmak isteyen zihnim öğrettiği sonatın notalarını daha dünmüş gibi hatırlıyordu. Gideceği gün hissetmiştim sanırım bir daha dönmeyeceğini. Parmaklarım tuşların üzerinde gezerken başımı cama vuran yağmur damlalarını görebilmek için dışarı çevirdim.
Aynı bu geceki gibi fırtınalı bir akşam, geri döneceğine ve bizi yanına alacağına dair söz vererek gitmişti. Peşinden sırılsıklam olana kadar yalınayak koştuğum o sahneyi bir daha unutamayacağım şekilde kazımıştı aklıma.
O günden sonra piyanoya bir daha dokunmamıştım, Kıvanç ise annemi her özlediğinde piyanonun başına otururdu. Piyanist olmak isteyecek kadar vakit geçirmişti bu piyanonun başında...
İstemediğim halde nasıl bu kadar benzeyebilmiştim babama? Kaybetmekten korktuğum için üst üste hata yapmıştım. Bazen hırslarıma bazense korkularıma yenik düşmüştüm.
Sare ile birbirimizi en son gördüğümüz günün üzerinden iki haftadan fazla bir süre geçmişti. İlk günlerde umursamamıştım yokluğunu, kendimi haklı bulmuş kızgınlığım sayesinde uydurma haklılığımla rahatlatmıştım zihnimi.
Sonraki günlerde ne yaptığını merak etmeye başlamış, ara ara sosyal medya hesabından hala silmediği fotoğrafımızı kontrol etmiştim. İlk haftanın sonunda silmişti fotoğrafı. Tuhaf hissetmiştim ilk farkına vardığım an, derin bir pişmanlıktı ruhumu sarmalayan.
Ondan sonraki her saniye pişmanlığım da yalnızlığım da büyüyüp durmuştu. Ayaklarım ona doğru koşup özür dilemek isterken zihnim sert bir sesle uyarıyordu sanki beni. Kendimi biliyordum... İlk başlarda belki değişmiş gibi davranacaktım ama sonrasında gerçekler ortaya çıkacaktı.
