kimliğini yitirince, dünya ile bağlantını kaybedersin. ve bu olalı çok uzun zaman oldu. bu yüzden hep kanıta ihtiyaç duyuyorsun, hâlâ var olduğunun kanıtına.
• taekook | texting + düz yazı
@luminory
agnus dei: çarmıha gerilmiş Hz. İsa'nın sembolize...
mitski - i bet on losing dogs the nhbd - female robbery
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
anonim. 19 Aralık 2018, 21.58
Gözlerini kapat Jeongguk, Tanrı geçmeyecek acıları sana yaşatmaz.
Tanrım, ben ve aramızdaki nefret - sevgi ilişkisi.
Hayır, duyduğum nefretin en ufak bir kısmı bile inandığım Tanrı'ya değil. Hiçbir zaman olmadı, hissettiğim şeylerin canımı yakacağını biliyor olsam dahi onun bana hissettirdiklerini ve hissetmeme izin verdiklerini hayatım boyunca kabul ettim. Bu sorun değildi, eğer o yaşamamı uygun görüyorsa yaşardım, beni yarı yolda bırakmazdı.
On yedinci yaşım, her yaşın yeni bir uğur getireceğine olan inancım çok yüksekti benim. Yeni şeylere hevesli olmasam dahi, büyümeye ister istemez hevesliydim. Büyüdüğümde pek çok şeyin geçeceğine inanmıştım belki de, evet buna olan inancımın ne denli yüksek olduğunu bugün bile hatırlıyorum.
Son sınıfımın ilk ayları, çalıştığım ve üzerinde uğraştığım onlarca şeyin yanında benim için güzel bile sayılabilirdi. Abim ve babamın aralarının bozukluğu kafamı kurcalamıyordu eskisi gibi, çünkü elimde olmayan şeylere müdahale etmememin en mantıklısı olduğunu kavrayabilmiştim. Bugün olsaydı, bugün olsaydı ben her şeye müdahale ederdim.
Saflığım, çocukluğum ve aileme duyduğum güven. Bunlar benim büyüdüğüm ortamı hiçe sayarak içimdeki aptallığın getirisiyle gözlerimin koskocaman eller tarafından kapatılmasını sağlamıştı. Ve eğer o elleri çeken kişiye sahip olmasaydım, onları ittirip ayağa kalkacak gücü kendimde bulamasaydım yine aynı şeyi yapıyor olurdum. Çünkü uslanmamıştım ben, o günün ardından bile.
"Jeongguk, abin geldi." Annemin sesini duyduğumda, kapımın aralığından ona baktım. Yüzümdeki gülümseme hızlıca yayılmıştı, ayağa kalktım ve kitaplarımı kapattım. Evimizin salonuna doğru ilerledim hızlıca. Pazar günleri, Jeon ailesinin pek çok açıdan birleştiği ve kutsal günümüz sayılabilecek bir gündü. Annem kucağında küçük kız kardeşim Mina ile elinden gelen en güzel yemekleri yapar ve heyecanla okumaya gelecek abimi beklerdim. Bugün okumaya geç kalmış olmasının babamla arasını bozacak olmasını umursamıyordum o an, abimi görmek istiyordum sadece.
Jaewon ile sarıldık, babam okuma odasından çıkmadı. Annem önemli olmadığını söyledi ve gülümseyerek oturduk o sofraya, dua etmek için babamın gelmesini bekledik birkaç dakika. Mina kucağımda duruyor, yemeğini yemek istediğini belli edercesine sızlanıyordu. Karnını okşadım yavaşça, babam içeri geldiğinde hepimiz ayaklandık, başka hiçbir kelime etmeden duamızı okuduk.
Benim hafızam pek kuvvetli değildir, yine de o gün hissettiğim huzursuzluğu çok net hatırlıyorum. Ailemde çıkacağını bilmediğim huzursuzluğu ailemle bastırmaya çalışmıştım bir nevi.
