BİR KİBRİT YAK (ASKER KURGU ) +18

10.BÖLÜM

Merhaba 'BİR KİBRİT YAK ' kitabının 40 Bin okuyucusu. Öncelikle tekrar bu satırlara sizlerle buluşmak dünyadaki tüm ilaçlardan daha iyi. Şimdi burda baya baya boş yaparım ama ben sizinle yorumlarda buluşmayı seviyorum..

Bol bol okunma ve yorum alma umudu ile..
Yıldızları parlatmayı unutmayın..

⭐👉🌟

10.BÖLÜM ile karşınızdayım ve bundan şeref duyarımmm.. 🖤 💛 💙
İyi okumalar 🇹🇷

......................................... ~ZS ~.....................................

"Neredeyse 20 yıldır hayatımızda pazı sarması yoktu ama bugün  dolabında var. Kim yaptı?"

"Önemli biri  şey  değilmiş . Bir anlam çıkarma"

"Ben bir anlam çıkarmadım ama sen çıkarmışsın ki çöpe atmamışsın"

"Nimet o çöpe atamam" dedi baştan salma bir şekilde

"Şimdiye kadar getirilenleri attın ama onlar nimet değil miydi?" dedi Aslan, karşısında sigarasından son nefesini çeken adama.

"Çok sorguluyorsun?"

"Sorgulanacak bir şey değil mi?"

"Daha değil" dedi bitirdiği sigarasını arabanın kaputunda söndürerek. Aslan verilen cevaptan tatmin olmayarak Binbaşıya tamamen döndü.

Binbaşı başını ona şüpheli gözler ile bakan adam çevirdi. Neredeyse 24 yıldır aynı bardaktan su içtiği, bir parça kuru ekmeği bölüştüğü, çöpten kağıt toplamak için yarışan dostuna baktı. Yıllar geçmiş herkes değişmişti ama B inbaşıya göre Aslan aynı Aslandı. Cevabını alana kadar sıkan o sokak çocuğu idi.

Koskoca 24 yıl geçmişti onu tanımasını üstünden. Onu ilk gördüğü günü asla unutamıyordu. Ona merakla bakan o kahve gözler sanki ondan bir şey bekliyordu.

24 Yıl önce / Çanakkale (2000)

Küçük çocuk elinde annesinin ona verdiği gofreti, kolunun altına aldığı futbol topu ile kendini dışarı attı. Annesinin ona verdiği gofrete iğrenerek bakarak onu şortunun arka cebine şıkıştırdı.

Güneş gözlerini kamaştırırken bal gözleri ile etrafı taradı önce. Siyah saçları yeni dışarı çıkmasına rağmen Ağustosta oldukları için terlemeye başlarken beyaz tişörtü ve şortu ile az da olsa serinliyordu.

Evin dışına çıkıp caddeye yürüdü oyun oynamak için. Onu ve topu bekleyen çocuklar kaldırıma oturmuş ellerindeki dondurmayı yalayarak onun yolunu gözlüyorlardu. Onun geldiği ayakkabısından duyulurken hepsi neşeyle dondurmaları hızlıca bitirmeye çalıştı. Çocuk hızla yanlarına geldi.

"Nerde kaldın? Bu sıcakta seni bekledik!"

"Beklemek istemiyorsan eve gitseydin o zaman! Oyun oynamak isteyen sendin!" dedi gözlerini devirerek

"Neyse ne. Hadi oynayalım" diyip elindeki bitmiş çubuğu yere attı. Topun sahibi  çocuk oradaki çocukları sayarken kaşlarını çattı.

"Eksiğiz"

"Evet Alicanın annesi izin vermemiş"

"Kalecimiz di o  bizim!"

"Ben ne yapayım annesi izin vermedi" diyip omuz silkip çocuğun kolunun altındaki  topu aldı. Çocuk kaşlarına çatarak sıkıntıyla bir nefes aldı. O sıra uzaktan bir çocuğa gözü  ilişti.