Not: Kitapta +18 unsurlar mevcuttur..
Kına yakmak kendini adamaktır ; Bir gelinlerle damatlara yakarlar ; kendilerini birbirlerine adasınlar diye. Bir kurbanlıklara yakarlar ; kendilerini Allah'a adasınlar diye, bir de askerlere yakarlar ; kendile...
Bu bölümün küçük bir kısmında SMUT sahne içermektedir. İki tane " 🔥🔥 " arasında bulunan o sahneyi sadece +18 yaş bireyler ve okumak isteyenler okusun lütfen. Ağır derecede içerdiği için +18 okumak istemeyen kişiler de o kısmı kesinlikle atlasın. O yeri okumazsanız hiçbir şey kaçırmazsın emin olabilirsiniz.. En başta uyarımı yapayım..
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hani bazı duygular vardır yaşadığımızı hissederiz. Kan damalarımızda depar atarken kalbimiz usulca kendi ritmi yerine yaratığı düzeni yıkıp atmaya başlar. İşte o duygulara verilen ad çok fazla; mutluluk, korku, stres (pek çoğunuz kabul etmese de), daha bir çok duygusu işte.
Elimdeki testi gözlerimi yummuş korku en ücra köşede beklerken onun iki adım arkasında umut vardı. O ne arıyordu orda? İstiyor muydum hamile olmayı? Kendime bile itiraf edemesem de istiyordum. Galiba buna hazır değildim ama istiyordum. Yıldırımla bir çocuğum olsun..
En uzun korkuya değil de umuda baktım. Gözlerim hiç olmadığım kadar parlarken korku yerini sadece umuda bıraktı. Korku bedenimi terketti yerini umuda devrederek. Testi çevirip baktığımda ise onun yerine hayal kırıklığı yerleşti.
Tek çizgi.. Tek çizgi.. Tek çizgi..
Aldığım üç teste de tek çizgi vardı. Hamile değildim. Tüm umutlarım tek tek intihar etti sanki. Koca bir boşluk bedenimi yutarken kalktığım kanepeye geri oturdum. Bir damla gözyaşım akarken hamile olmadığıma üzüldüğüm için mi ağlıyorum yoksa Yıldırım giderse ondan başka bana bir şey kalmayacak olmasına mı bilmiyorum.
Işıkları bile açamayacak kadar hâlsizim. Kendi karanlığıma odanın karanlığını ekleyip kanepeye uzandım. Gözüm beyaz tavan ile buluştuğunda gözyaşım akıp boynuma doğru yol aldı. Onu bile silecek kadar üzgündüm.
Bir an belki de hamileyim sandım. Belki de Yıldırımla mutlu bir ailem olur sandım. Her şeyi, babamı annemi bile düşünmeden sadece bir aile olmak istedim. Daha aileme sevgilim olduğunu bile söylemeden hamile olduğumu söyleyebilecek kadar kendimi güçlü hissetim.
Ama olmadı.
Barbarı havlaması ile kalkıp ona yemek verdim. Testleri mutfaktaki çöpe atıp üstümdekilerden kurtuldum. Kendimi yatağa attığımda bile sadece Yıldırımı düşünüyorum. Şüphe içimi bir kurt misali kemirirken gözüme uyku girmedi. En sonunda ayağa kalkıp Yıldırım'ın küçük kütüphenesinden bir kitap alıp okumaya başladım. Sabaha kadar kitabı okudum.
300 sayfa kitabı bir oturuşta bitirince kendimi balkona attım. Sabah olduğu yetmiyormuş gibi güneş yavaştan batmaya başlamıştı. Gökyüzü kızıllığını insanlara sunarken ne kadar cömert olsa da havada hâlâ kara bulutlar kol geziyordu.
