KARMAŞIK

KARMAŞIK

"Yanlış çizilmiş bir kader, bir ailenin yıkımına neden olabilirdi."

Kızların kaderi, annelerine mi benzerdi?

Annemin gidişinden beridir yaşadığım hayat, annem buradayken yaşadığı hayatın birebir aynısıydı.

Ona yapılan her şey, o gittiğinden beridir bana yapılıyordu.

Onun yerine hor görülen kişi artık bendim. Onun acılı hayatını yaşayan artık bendim.

Onun yaşadığı hayatı yaşadığımdan dolayı, onun gidişine olan kırgınlığım geçmiş bile sayılabilirdi.

Babamın onu sevmediğini, abimin ise anne yerine koymadığını küçükken anlayamıyordum ama büyüyüp ikisi de beni annem yerine koyarak ona yaptırdıkları her şeyi bana yaptırmaya başladıkları zaman anlamıştım.

Babam da, abim de yalnızca kendilerini seven insanlardı.

Ve benim o ikisinden bir kurtuluş şansım yoktu.

Tek kurtuluşum ölmekti.

Tıpkı annem gibi...

Kızlar gerçekten annelerinin kaderini yaşardı. Anneleri izin verdiği sürece, başka bir şansları yoktu. Kızlarının kaderini değiştirmek sadece annelerinin elindeydi.

Çünkü bir anneydi, kızını kurtarabilecek yüreğe sahip olan tek kişi.

Gözlerimi tavana dikmiş, içeriden gelen gülüşme seslerine rağmen uyumaya çalışırken oldukça zorlanıyordum.

Sesler biraz daha devam ederse tiklerimin kendilerini göstermekten kaçınmayacaklarını hissediyordum.

Ve çok fazlaca da yorgundum.

Bugün sabah girdiğim 3 sınavın üstüne eve gelir gelmez babam tarafından "Akşam için sofra!" Denilerek kendisi ve onun kadar pislik arkadaşlarına ziyafet hazırlamam emredilmişti.

Onun ve abimin istediği şeyleri hazırlamak, tam üç saatimi aldığı için belim ağrımıştı.

Bir arada tiklerim varlıklarını göstermiş ve yaptığım yemeği tabağıyla beraber yere atarak hem kendime iş çıkarmış hem de elimi kesmiştim.

Onlar keyif yapıp tüm gece eğlenecekler diye sağlığımdan olmama az kalmıştı.

Zaten güçlü bir bünyem yoktu ve abim ile babam yüzünden iyiden iyiye kötü hale geliyordu.

Sanırım beni öldürmek için bu yolu deniyorlardı.

Başarmalarına az kalmıştı.

Beni bu çileden kendi elleri ile kurtaracaklardı.

Herkesin her zaman olduğu gibi 7'de geleceğini bildiğimden, işlerimi daha da hızlandırmaya çalışıp daha çok yorulmuş, biter bitmez odaya kaçmıştım.

Biliyordum, o da gelecekti ve ben ona biraz daha tahammül edebileceğimi sanmıyordum.

Her seferinde, onunla muhattap olmak zorunda kalmak, akşam için hazırlık yapmaktan daha çok sinir ediyordu beni.

Daha çok üzüyor ve kendimi iğrenç hissetmeme neden oluyordu.

Beni boğuyor, tüketiyordu.