မူပိုင် [အတွဲ နှစ်]

အပိုင်း တစ်

❝ ဝှက်ထားချင်သလောက် ဝှက်စမ်းပါစေ၊ ကျုပ်က ကျုပ်အပိုင်ကို မတွေ့တွေ့အောင် ပြန်ရှာနိုင်တယ် ❞

သော့ခတ်ထားလျက်ရှိသော ကျွန်းတံခါးရှေ့ ရပ်နေမိသည်မှာ မည်မျှပင် ကြာလေပြီမှန်း မသိတော့ပါ။ သေချာသည်ကတော့ ဤတံခါးရှေ့မှ ခြေတစ်လှမ်းမှ မခွာချင်မိပေ။ ရပ်မြဲတိုင်းသာ ရပ်တန့်နေချင်မိသည်။

" ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ ပိုင် "

ပိုင်ဟာ သူမ၏ ပင်ကိုယ်ဟန်ပန်အတိုင်း ခံစားချက်မဲ့နေသော မျက်နှာသေဖြင့် လှည့်ကြည့်လာသည်။

" ဘာမှမလုပ်ပါဘူး တီချယ် "

" ဒါဆိုလည်း အဆောင်ဘက် ပြန်ကြရအောင်။ ခဏနေ ကြီးကြီးနွယ်ရဲ့ ဧည့်သည်တွေ လာတော့မှာ "

" ဟုတ်ကဲ့ "

နွေးရိပ်ဝန် မိဘမဲ့ဂေဟာသို့ ပိုင် ရောက်လာခဲ့သည်မှာ လွန်ခဲ့သော ဆယ့်လေးနှစ်ခန့်ကပင်။ သို့သော် ယခုအချိန်အထိ ပိုင့်ကို မွေးစားမည့်သူ ပေါ်မလာသေးပေ။ ထို့ကြောင့် ပိုင်သည် ဤဂေဟာ၌ အသက်အကြီးဆုံး ကလေးတစ်ယောက် ဖြစ်၏။

" ဒီကိုလာပါဦး သမီးပိုင် "

ဧည့်ခန်းရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်မိသောအခါ ဂေဟာမှူး ကြီးကြီးနွယ်မှ လှမ်းခေါ်လေသည်။

" ဟုတ်ကဲ့ "

ကြီးကြီးနွယ်သည် ပိုင့်ကို အတော်လေး ချစ်ရှာ၏။ အခြားကလေးတွေထက် ပိုနွေးထွေးပေးကာ၊ ပို၍လည်း ဂရုစိုက်ပေးသည်။ စံအိမ်ထဲသို့ သွားလာနိုင်သည့် ကလေးမှာလည်း ပိုင် တစ်ဦးတည်းသာ ရှိလေသည်။

" ပုံဆွဲစာအုပ် အသစ်တွေ ဝယ်လာတယ်။ ပြီးတော့ ခဲတံတွေကော "

ပိုင်သည် အသက်ငယ်သော်လည်း ပန်းချီပညာ၌ ထူးချွန်၏။ ထို့ကြောင့် ကြီးကြီးမေသည် ပိုင့်အား အမြဲလိုလို ပန်းချီပစ္စည်း ကိရိယာများ ဝယ်ပေးလေသည်။

" ကျေးဇူးပါ မေမေကြီး "

ဘယ်သောအခါမှ အရယ်အပြုံး မရှိသော ပိုင့်ကို တစ်ခါတလေ စိတ်ပူမိသည်။ ပိုင် အသက်ကြီးလာသည့်အခါ သေချာပေါက် မိန်းမချောလေး ဖြစ်နိုင်၏။