မူပိုင် [အတွဲ နှစ်]

အပိုင္း ငါး (ဇာတ္သိမ္း)

မူပိုင္ ဇာတ္သိမ္း။

ၿခံဝင္းထဲ မတ္တပ္ရပ္ေနေသာ ေဒၚေဒါ့္အား အေဝးမွ လွမ္းၾကည့္ေနမိသည္။ လမင္းႀကီးႏွင့္အၿပိဳင္ ေအးခ်မ္းေနေသာ ထိုမ်က္ႏွာေလးအား ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမတ္ႏိုးလိုက္ရပါသလဲ။

လည္ပင္း၏ အလယ္တည့္တည့္မွ အလ်ားလိုက္ ျဖတ္လ်က္ရွိေသာ အရစ္ကေလး။ ဒါဟာ ေဒၚေဒၚေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာပါပဲ။ ထိုအရစ္ကေလးကို ျမင္လိုက္ရတိုင္း ရင္ဘတ္ထဲ နာက်င္လြန္းလို႔ ႐ူးမတတ္ ခံစားရေပမဲ့ အနားမွာရွိေနတာ ေတာ္ပါေသးရဲ႕ဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ႔လည္း ေျဖသိမ့္မိျပန္သည္။

" ေဒၚေဒၚ "

လွည့္ၾကည့္လာေသာ မ်က္ဝန္းေလးမ်ားအား အၿမဲတမ္း တစ္ဖန္ျပန္ေငးၾကည့္ခ်င္မိသည္။ ဒီမ်က္ဝန္းေလးေတြနဲ႔ မဆုံရေတာ့မွာကို ေသမတတ္ ေၾကာက္မိေၾကာင္း မည္သူ႔အား ရင္ဖြင့္ရမည္နည္း။

" မေအးဘူးလား "

" ဟင့္အင္း ၊ မေအးပါဘူး ဒါလင္ရဲ႕ "

ဒီေခၚသံေတြ ၊ ဒါလင္ဆိုတဲ့ ခ်ိဳျမျမအသံေတြ။ အၾကားခ်င္ဆုံးေသာ အသံျဖစ္ေၾကာင္း အသိေပးရင္း ခဏခဏ ေခၚေစခ်င္မိသည္အထိ ေလာဘႀကီးပါ၏။ ေဒၚေဒါ့္ႏႈတ္ဖ်ားမွတစ္ဆင့္ ေလလႈိင္းေတြၾကား ျဖတ္သန္းလာခဲ့တဲ့ ဒီနာမ္စားဟာ စိတ္ကို ေႏြးေထြးေစသည္။

" သီခ်င္းဆိုျပခ်င္လို႔ နားေထာင္မလား "

" တကယ္လား ဒါလင္ "

" တကယ္ေပါ့ ေဒၚေဒၚရဲ႕ "

" နားေထာင္မယ္ေလ "

" ဒါဆို ဒီနားလာခဲ့ "

နံေဘးရွိ လြတ္ေနေသာ ခုံပုေလးဆီ ၫႊန္ျပရင္း ေခၚလိုက္မိသည္။ ထိုအခါ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေလွ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေျခလွမ္းမ်ား။ ဒီေျခလွမ္းေတြဟာ မူပိုင္ဆိုတဲ့ မိန္းမရဲ႕ ဘဝထဲကို အႀကိမ္ႀကိမ္ဦးတည္ေနခဲ့ေသာ ေျခလွမ္းေတြေပါ့။ တိုးဝင္လိုက္စမ္းပါ ခင္ဗ်ားရာ ၊ ဒါက အလိုအပ္ဆုံး ျဖစ္ေနတာမို႔။

" ဘာသီခ်င္းဆိုျပမလဲ ဒါလင္ "

" မင္းနဲ႔မွခ်စ္တတ္ၿပီ "

" ဒါက "

" အင္း ဆိုျပဖူးတယ္ေလ "

~ ကိုယ့္ႏွလုံးသားေလးလည္း ရင္ခုန္ႏႈန္း ထိန္းဖို႔ခက္ၿပီ ~ ၿငိမ္ေအာင္တင္းထားလို႔မရ ~ မယုံႏိုင္ဘူး မင္းနဲ႔ေတြ႕စဥ္ ~ ဒါအခ်စ္လို႔ေခၚမလား ~ ကိုယ္မသိခဲ့ၿပီ ~