UMUT BEKÇİLERİ

8. Bölüm:Bir Umudun Doğuşu

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın.Seviliyorsunuz.

NOT:BU HİKAYE TAMAMEN KURGUDAN İBARETTİR.HİÇ BİR OLAY GERÇEK DEĞİLDİR.

____________________________________

Ölüyordum.Tek kelime ile ölüyordum.Canım çok yanıyordu.Hem ruh olarak hem de beden olarak canım çok yanıyordu.Şu hayatta en korktuğum şey ölüm iken şimdi ölüm ile dip dibeydik.Azrail'in nefeslerini boynumda hissediyordum.

"Oyun sona erdi.Artık ölmenin vakti geldi savaşçı." diyordu sanki Azrail.

En büyük korkum ölümdü ve ben bunu bile bile birisi için kendimi ölüme itmiştim.Şimdi ölüm ile yaşam arasında bir çizgideydim.Bilincim yavaş yavaş açılırken gözlerimi hafifçe açtığımda tek gördüğüm bembeyaz bir tavandı.Görüş alanımı maskeli bir insan girdiğinde adam endişeyle bana bakarak bağırdı, "Hasta uyandı!" Göğsümde hissettiğim acıyla hafifçe inledim. İlk başta ne olduğunu pek anlamasam da sonrasında vurulduğumu,hatta şuan da bir ameliyatta olduğumu anlamıştım.Acı bütün bedenimi ele geçirirken son duyduğum şey; "Hastanın kalbi durdu!" diye bir sesdi.Gözlerim benim isteğimin dışında yavaş yavaş kapandı ve karanlığa gömüldü.Kalbim mi durmuştu?Ölüyor muydum?

(...)

Çiçeklerle dolu bir bahçede dolaşıyordum.Çoğu alan en sevdiğim çiçek yani menekşe ile kaplıydı.Kuşların cıvıltısı ile huzur içinde içime nefesimi çektim.Etraftaki kiraz ve çam ağaçları huzurumu tetiklerken burada daha birçok türden bitki vardı.Çalılıkların olduğu tarafda hafifçe eğildim ve bir menekşeyi dalından kopararak elime aldım.Menekşe ben elime aldığım an dalından bükülerek,yerine solgun bir mor bırakarak solmuştu.Bu kaşlarımı çatmama neden olurken "Arya'm canım kızım benim!" diyen bir kadın sesi duydum.Başımı kaldırdım ve sesin geldiği tarafa doğru baktığımda havada duran bir ayna gördüm.Öylece havada duruyordu.Bu daha fazla kaşlarımı çatmama neden olmuştu.Ayna sanki televizyon gibiydi yani üzerinde görüntüler vardı.Görüntüde yatakta oturan bir kadın vardı.Kadının kucağında toz pembe bir tulum giymiş,pembe battaniye ile sarılı,masmavi gözleri olan ve annesine büyük bir tebessüm ederek bakan bir kız bebeği vardı.Annesi başını eğmiş kucağındaki kızına sevgi dolu bakıyordu.Onların yanında ise tekli koltukta oturmuş merhamet dolu bir şekilde bebeğe bakıp,yanağını okşayarak,bebeğe iltifatlar yağdıran bir adam vardı.Sanırım bu bebeğin babasıydı.

"Canım kızım benim!Sen bu kadar güzellikle annene mi çektin bakayım?" diyen babaya kızı büyük bir gülücükle karşılık vermişti.Eğildiğim yerde doğruldum ve aynaya doğru ilerlemeye başladım.Tam aynaya ulaşmışken bir anda annenin kucağındaki bebek gitti ve yerine erkek bir bebek geldi.Fakat anne ve baba bu sefer bebeğe sevgi dolu bakışlar değil,hüzün dolu bakışlar atıyordu.Kaşlarımı çatarak elimi aynaya dokundurmak için uzatmıştım ki bir anda görüntü gitti ve aynada kendi yansımamı gördüm.Saçım başım dağılmıştı,ilk görevimize gittiğimizdeki elbise üzerimdeydi ve iki göğsümüm ortasından kanlar süzülüyordu.Korkuyla elim iki göğsümün ortasına gitmişti ki bir diğer detayı farkederek korkuyla irkildim.Aynada gördüğüme göre arkamdaki bütün çiçekler solmuştu ağaçların yaprakları yoktu,geriye sadece dalları kalmıştı.Telaşla arkama doğru döndüğümde etrafı ölüm sessizliği kaplamıştı.Bir anda bana doğru yürüyen bir kadın bir de adam gördüm.Bu adam ve kadın az önce aynada gördüğüm kişilerdi!Korkuyla geriye bir adım attığımda kadın konuşmaya başladı.

"Kızım!Arya'm!Lütfen bizi affet kızım!Çok pişmanız!Lütfen affet bizi!" diye acı dolu bir şekilde bağırarak bana doğru yürüyen kadına sadece kaşlarım çatık bir şekilde bakmaktan başka birşey yapmamıştım.Bu kadın ne diyordu böyle?Hem üstelik benim ismim Arya değildi ki.Ardından kadın ve adam bir anda ortadan kayboldu.Korkuyla etrafıma bakıyordum ki bir anda tam karşımda onlar belirdi;Bulut,Şevval,Burak,Güneş ve Emir.Tam ağzımı açıp birşey söylecektim ki bir anda bir silah sesi patladı.Korkuyla karşımda duran beş kişiye baktığımda Bulut kafasının tam ortasından vurulmuş,yerde yatıyordu.Korkuyla elimle ağzımı kapattığımda Bulut yerde kanlar içinde ve gözleri açık bir şekilde yatıyordu.