Altı elementin bulunduğu bir okul. Bu okula her şeyden habersiz, bir gece yarısı zorla kaçırılıp getirilen bir baş rol.
Annesiyle aynı gece kaçırılıp ayrı düşen baş rol kızımız, annesini aramanın peşine düştüğü sırada ister istemez kendisini okulun...
Hepinize keyifli okumalar dilerim, umarım beğeneceğiniz bir bölüm olur🤗🥰
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
...💚💚...
Emma'dan
Arkamdan gelen Drake ile onu umursamadan ilerlemeye devam ettim. Kıskanınca küçük bir çocuğa dönüşüyordu ve bu hali çok hoşuma gidiyordu ama bir süre daha peşimden koşması gerekecekti.
Çünkü şu an önceliğimi ona veremezdim. Bunu yaparsam dikkatimiz şu ankinden daha fazla dağılırdı ve bu bizim için muhtemelen kötü olurdu.
Belimde hissettiğim ellerle kollarım havalanmış ve başımı geriye çevirerek bakışlarımı ona dikmiştim.
Eğilmiş bir halde hırkasını belime bağlıyordu. Bu iki oluyordu.
"Ne yapıyorsun?" derken duraksamıştım. Başını hafifçe kaldırıp gözlerini benimkilere dikse de saçları önüne düşerek az da olsa görüş açısını kapatıyordu.
Elimi saçlarına atıp düzeltmek vardı ama onu şımartmayı düşünmüyordum.
"Beden ölçülerini alıyorum" dediğinde dudaklarımı birbirlerine bastırarak gülüşümü engelledim. Belimdeki hırkasını sıkılaştırarak doğrulduğunda "ne yapıyor gibi gözüküyorum?" dedi sitemle.
Bakışlarımı ondan çekerek önüme döndüğümde göz devirmiştim.
Işınlanabilirdik ama çoktan teneffüse çıktığımızı düşünerekten ve onunla yürüyerek biraz daha zaman geçirmek istediğimden bunu yapmadım.
Aniden önüme geçerek eteğimin uçlarından tuttu ve hafifçe aşağıya doğru çekeledi "çok kısa"
Ellerimi aniden omuzlarına atarak kendimi geriye çekmeye çalıştım "ne yapıyorsun!"
Eteğimi bırakarak üzerime doğru bir adım attığında onunla beraber bir adım gerilemiştim.
"Sinir oluyorum" diye homurdandı. Bu haline daha fazla dayanamayıp gülmeye başladım "okuldaki diğer kızlarla aynı eteği giyiyorum biliyorsun değil mi Drake?" gülüşlerimin arasından sorduğum soruyla ellerini belime atmasıyla gülüşüm soldu.
"Onlar beni ilgilendirmiyor"
Kalbim tekledi.
Kulaklarımda duyduğum ses muhtemelen yerinden çıkmak için uğraşan kalbime aitti. Neden en ufak hareketinde duygularım arşa yükseliyordu?
Kalbim ilk kez birinden bu denli hoşlanmaya başladığı için mi?
Bu duruma çok hızlı gelmişiz gibi hissettim bir an. Annemi bulana kadar kendimi her şeye o kadar çok kapatmış ve diğer duygularımı o kadar çok arka plana atmıştım ki... geri planda bıraktığımı her şey, annemin kurtulmasıyla gün yüzüne çıkmaya başlamıştı.
