တော်ဝင်မိန်းမပျို၏သွေးကလဲ့စား (၂)

အပိုင်း ၂၄၆/ အပိုင္း ၂၄၆

Unicode

အပိုင်း ၂၄၆ - ဒဏ်ရာရလာတဲ့ယွဲ့ဝမ်
သူမက သူ့ကမ်းလှမ်းချက်ကို တိုက်ရိုက်ငြင်းလိုက်တော့ လီယွမ်ယီက ပိုပြီးတောင် စိတ်လောလာသည်။
“မိန်းကလေးမင်ယင်း သေချာလေး စဉ်းစားကြည့်ပါဦး။ မင်း ဒီမှာဆို အမြဲတမ်း တခြားလူတွေကို လက်ဖက်ရည်ဆက်သနေရမှာ။ မင်း တကယ်ကြီး စိတ်ပါလို့ လုပ်နေတာလို့တော့ မပြောနဲ့”
မင်ယင်းမျက်နှာက တည်ကြည်သွား၏။
“လီတာ့ရန် ဆက်ဖျောင်းဖျဖို့ မလိုပါဘူး။ ကျွန်မ စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားပြီးသားပါ။ ကျွန်မ ပူးရှန့်လုံမှာ နေခွင့်ရှိသရွေ့ ဘယ်ကိုမှထွက်မသွားဘူး။ အနာဂတ်မှာ လက်ဖက်ရည် မလုပ်နိုင်တော့ဘူးဆိုရင်တောင် လှပတဲ့တောင်တွေ၊ မြစ်တွေရှိတဲ့နေရာမှာပဲ အခြေချမယ်။ ဘာကိုမှ ထပ်မမျှော်လင့်ရဲပါဘူး”
“မိန်းကလေး...”
“တာ့ရန် လက်ဖက်ရည်က အေးသွားရင် အရသာမရှိတော့ပါဘူး”
“ဘာလို့ အဲ့လောက် ခေါင်းမာရတာလဲ။ မင်း လုံးဝစိတ်မပြောင်းတာ မဟုတ်မှန်းတော့ ကျုပ်မြင်နိုင်ပါတယ်။ လက်မောင်းပေါ်က အမာရွတ်ကြောင့်များလား”
မင်းယင်းရဲ့ အမူအရာက ပြောင်းလဲသွားပြီး မသိလိုက်ဘာသာနဲ့ လက်မောင်းကို ကိုင်မိသွားသည်။ မျက်နှာကလည်း အနည်းငယ် ဖြူဖျော့သွား၏။
“ထင်ထားတဲ့အတိုင်းပါလား”
လီယွမ်ယီက နာကျင်နေတဲ့အမူအရာနဲ့ ပြောလေသည်။
“ကိစ္စတွေက ပြီးသွားပါပြီ၊ ထန်ပါးဝမ်လည်း ပြစ်ဒဏ်ကျခံပြီးပြီ။ မိန်းကလေးလက်မောင်းပေါ်က ဒဏ်ရာက ကျက်သွားပြီဆိုပေမယ့် စိတ်ထဲမှာကျန်ခဲ့တဲ့ ဒဏ်ရာကတော့ ကုသလို့ မပျောက်သေးဘူးထင်ပါရဲ့”
“လီတာ့ရန် ရှင် ကျွန်မကို ခေါင်းမာတဲ့လူလို့သာ သတ်မှတ်လိုက်ပါတော့။ ပူးရှန့်လုံကိုလာရင် ကျွန်မလို အ‌ရေးမပါတဲ့ လူတစ်ယောက်အတွက်နဲ့ လက်ဖက်ရည်အရသာ အပျက်မခံပါနဲ့။ နောက်ပြီး ကျွန်မက မျိုးရိုးနိမ့်လေ၊ ဂုဏ်သတင်းကလည်း တစ်ပါးသူ ဖျက်စီးတာခံရလုနီးပါးပါ။ ကျွန်မရဲ့ ဂုဏ်သတင်းက မကောင်းပေမယ့် သိက္ခာကိုတော့ ထပ်မဆုံးရှုံးချင်ပါဘူး။ ကျွန်မအတွက်နဲ့ ရှင့်နာမည်ကို အစွန်းအထင်းမခံပါနဲ့”
လီယွမ်ယီ ဘယ်လောက်ပဲ ဖျောင်းဖျပါစေ မင်ယင်းက လက်မခံခဲ့ပေ။ နောက်ရက်တွေမှာလည်း သူမက သူ့စကားတွေကို အလေးမထားသလိုမျိုး အမူအရာမပြောင်းဘဲ ပုံမှန်အတိုင်း ဧည့်သည်တွေကို ဧည့်ခံနေဆဲပင်။
လီယွမ်ယီလည်း အကူအညီမဲ့သွားရသည်။ အစက မင်ယင်းကို သိပ်အလေးမထားဘူးဆိုပေမယ့် အခုတော့ တစ်ရက်မတွေ့ရရင်တောင် အစိုးရိမ်လွန်မိနေပြီး ဘာကိုမှ လုပ်ချင်စိတ်မရှိတော့ပေ။ အချိန်ရရင် မင်ယင်းမျက်နှာကိုပဲ ပြေးမြင်နေတာမို့ ပူးရှန့်လုံကိုပဲ ရောက်ဖြစ်နေတော့သည်။
လီယွမ်ယီက ဆိုင်ရှင်ချင်းနဲ့ပါ အစီအစဉ်လုပ်ပြီး မင်ယင်းကို ရက်အနည်းလောက် နားစေကာ သူတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ဧည့်ခံစေသည်။ မင်ယင်းလည်း မငြင်းဆန်နိုင်ပဲ ထိုလူ့ကို နေ့တိုင်းအဖော်ပြုပေးရ၏။
အထိန်းတော်ချင်း ထိုအကြောင်းကို သတင်းပို့တော့ မုယွမ်ယောင်တစ်ယောက် မပြုံးဘဲမနေနိုင်တော့။
“အချိန်ကျပြီ။ စစ်ယဲ့ဘက်က လှုပ်ရှားရမယ့် အချိန်ရောက်ပြီ”
ထိုညမှာ မုယွမ်ယောင် အိမ်မပျော်နိုင်ဖြစ်နေခဲ့သည်။ သူမ မိန်းမောနေစဉ်မှာဘဲ ရုတ်တရက် ပြတင်းပေါက်နားက အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရ၏။ သူမ အလျင်စလိုထထိုင်ပြီး
“ဘယ်သူလဲ”
“မကြောက်ပါနဲ့ ငါပါ”
ညအမှောင်မှာ ယွဲ့ဝမ်ရဲ့အသံကို ကြားလိုက်ရသည်။
မုယွမ်ယောင်က စိတ်သက်သာရာရသွားပြီး မျက်လုံးတွေကလည်း ပျော်ရွှင်မှုကြောင့် တောက်ပလာ၏။ သူမက အလျင်အမြန်ထကာ ဖယောင်းတိုင်မီးထွန်းလိုက်သည်။
“စစ်ယဲ့ အရာအားလုံး ချောချောမွေ့မွေ့ရှိရဲ့လား”
ဝမ်ယွဲ့က ထိန်းချုပ်မရစွာ ရွှင်မြူးမှုတို့ပြည့်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတွေဖြင့် ဝင်လာသည်။
“ငါတို့မျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်းပဲ။ ဆားဝယ်တော့ ဘာပြဿနာမှမရှိဘဲ ချောချောမွေ့မွေ့ ရွက်လွှင့်နိုင်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် မြစ်မျက်နှာပြင်ပေါ်မှာ ဆားသယ်တဲ့သင်္ဘောနဲ့ တစ်ပုံစံတည်းတူတဲ့ လျှို့ဝှက်သင်္ဘောတစ်စီးရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် သင်္ဘောပေါ်မှာ ဆားအိတ်တွေအစား သဲအိတ်၊ရွှံ့အိတ်တွေပဲ ရှိတာ။ ဆားကုန်သည်တွေက ညအမှောင်ကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ဆားသင်္ဘောကို သဲတွေ၊ ရွှံ့တွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့သင်္ဘောနဲ့ အစားထိုးချင်နေတာပဲ။ ဆားသင်္ဘောကို ငါတို့တွေ ကြားဖြတ်တိုက်ပြီး ဆားတွေကို လုံခြုံတဲ့နေရာမှာ သိမ်းထားပြီးပြီ”
မုယွမ်ယောင်ရဲ့နှလုံးသားက ပျော်ရွှင်မှုကြောင့် ခုန်ပေါက်နေသည်။
“ကောင်းလိုက်တာ! အောင်မြင်မှုအတွက် ဂုဏ်ယူပါတယ်စစ်ယဲ့”
ယွဲ့ဝမ်က ပြုံးလိုက်ကာ သူမျက်နှာကလည်း အတော်လေး နူးညံ့သိမ်မွေ့နေ၏။
“အချက်အလက်အမှန်တွေရလာတဲ့ ချီမင်ကို ကျေးဇူးတင်ရမှာပဲ။ နောက်ပြီး ဆားကုန်သည်တွေက ဒီကိစ္စက လူသိရှင်ကြားဖြစ်အောင် မလုပ်သင့်မှန်းသိလို့ လူနည်းနည်းလေးပဲ ထည့်လိုက်တာ။ ဆားသင်္ဘောကို စောင့်ကြပ်ပေးတဲ့ အရာရှိတွေကိုလည်း ငါတို့လာဘ်ထိုးထားလို့ သူတို့ သင်္ဘောလဲမယ့်အချိန် အရာရှိတွေက ကမ်းစပ်ဆီ ကြိုရောက်နှင့်နေကြတာ။ မဟုတ်ရင် ဆားသင်္ဘောကို လွယ်လွယ်လုလို့ရမှာ မဟုတ်ဘူး”
“ရွှံ့တွေ၊သဲတွေပါတဲ့ သင်္ဘောကရော”
“ဖျက်ပြီးသွားပြီ”
မုယွမ်ယောင်ရဲ့မျက်လုံးတွေ ရွေ့လျားသွားသည်။
“ဆားကုန်သည်တွေက ဆားသင်္ဘော အလုခံလိုက်မှန်းသိလို့ မူလအစီအစဉ်အတိုင်း ဖျက်ဖို့ လုပ်လိုက်တာ။ လူသိရှင်ကြား မဖော်ထုတ်ချင်တဲ့ပုံပဲ”
တော်ဝင်နန်းတော်ကသာ ဆားသင်္ဘော ဓားပြတိုက်ခံလိုက်ရမှန်း သိသွားရင် အာဏာပိုင်အဖွဲ့တွေထိတောင် တုန်လှုပ်သွားနိုင်တယ်၊ ပြီးတော့ စုံစမ်းစစ်ဆေးပြီး မျိုးဖြုတ်ဖို့ လူအများကြီးလွှတ်တော့မှာ။ အဲ့လိုတွေ ဖြစ်လာမှာစိုးလို့ ဆားကုန်သည်တွေ လူသိရှင်ကြားလုပ်ဖို့ ကြောက်နေတာက သူမတို့ကို ပိုအကူအညီဖြစ်သွားစေတာပဲ။
ရုတ်တရက် ယွဲ့ဝမ်က ချောင်းဖွဖွဆိုးရင်း သူ့မျက်နှာကလည်း ဖြူဖျော့လာသည်။
မုယွမ်ယောင်က အလျင်စလို မော့ကြည့်ရင်း
“စစ်ယဲ့ ဒဏ်ရာရလာတာလား”
“တိုက်ခိုက်ခံခဲ့ရတာမို့ အတွင်းဒဏ်ရာ နည်းနည်းရသွားတာ၊ ခဏလောက် အားဖြည့်ပြီးရင် ပြန်ကောင်းသွားမှာပါ”
“ကျွန်မ ကြည့်ပေးပါရစေ”
မုယွမ်ယောင်က ယွဲ့ဝမ်ကို လက်ဆန့်ခိုင်းလိုက်ပြီး သူမရဲ့လက်ထိပ်နဲ့ စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ သူမ တုန်လှုပ်သွားရသည်။
“စစ်ယဲ့ ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး ဒဏ်ရာ ပြင်းပြင်းထန်ထန်ရလာတာလဲ”
သွေးခုန်နှုန်းက ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်နေပြီး နည်းနည်းသာ ထပ်ပြင်းထန်သွားရင် ကိုယ့်ခြေထောက်နဲ့ကိုယ် ပြန်လာနိုင်ပါဦးမလားဆိုတာ ပြောဖို့ခက်ခဲလိမ့်မည်။
“အဲ့လောက်မစိုးရိမ်ရပါဘူး”
ပုံမှန်မဟုတ်တဲ့ အမူအရာက ယွဲ့ဝမ်မျက်နှာပေါ်ကနေ ဖြတ်ပြေးသွားပေမယ့် မုယွမ်ယောင်က ယွဲ့ဝမ်ကို ဘယ်လိုကုရမလဲပဲ စဉ်းစားနေတာမို့ သတိမထားမိလိုက်ပေ။
“အခြေအနေတွေ တည်ငြိမ်သွားပြီမို့ စစ်ယဲ့ စိတ်အေးအေးနဲ့ ပြန်နားလိုက်ပါ။ စစ်ယဲ့ စိတ်မပူရအောင် ကျွန်မ မနက်ဖြန်ကျ ထပ်လာကြည့်လှည့်ပါ့မယ်။ ကျန်းမာရေးပြန်ကောင်းဖို့အတွက် ဆေးအညွှန်းလည်း ရေးပေးလိုက်မယ်။ ကျွန်မမှာ ဆေးပစ္စည်းမျိုးစုံရှိနေတော့ ပြင်ပြီးတာနဲ့ ပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ်”
ယွဲ့ဝမ်က ခေါင်းညိတ်၏။
“ကောင်းပြီ မင်းလည်း စောစောအနားယူတော့။ ဆေးပြင်ဖို့ အလျင်မလိုနဲ့ မနက်မှလုပ်”
“အတွင်းဒဏ်ရာတွေကို ပေါ့ပေါ့လေးတွေးလို့မရဘူး။ စစ်ယဲ့ ဖြစ်သလို မကုလိုက်နဲ့နော်။ ပြဿနာအရင်းအမြစ်ကို ပျောက်အောင်မကုရင် အနာဂတ်ကျ သိုင်းပညာထိပါ ထိခိုက်လာနိုင်တယ်”
“အင်း မင်းပို့လာမှာကို စောင့်နေမယ်”
ယွဲ့ဝမ်က ပြောပြီးတာနဲ့ ထွက်သွားသည်။
မုယွမ်ယောင်က ဆေးအညွှန်းရေးပြီးတာနဲ့ ကျင်းလန်ကို ဆေးကူကျိုခိုင်းပြီးနောက် လျိုလျန်ကို သွားပို့ခိုင်းလိုက်သည်။ သူမလည်း ယွဲ့ဝမ်ထွက်မသွားခင် ပြောခဲ့တဲ့စကားကို ကြားလိုက်သည်။ သို့ပေမယ့် ညလယ်ရောက်နေပြီမို့ ကိုယ်တိုင်သွားမပို့တော့ခြင်း ဖြစ်၏။
ကျင်းရှို့ဥယျာဉ်မှာ အထိန်းတော်ချင်းက ယွဲ့ဝမ်ရဲ့အမိန့်တွေကို နားထောင်နေသည်။ လျိုလျန် ဆေးလာပို့တယ်ဆိုပြီး ယွီဟိန်က အကြောင်းကြားတော့ အထိန်းတော်ချင်းတစ်ယောက် တုန်လှုပ်သွား၏။
“သခင် ဒဏ်ရာရလာတာလား”
သူ ကြည့်ရသလောက်တော့ သခင့်အမူအရာက ပုံမှန်အတိုင်းပါပဲ၊ အသံကလည်း အင်အားအပြည့်နဲ့။ ဒဏ်ရာရနေတဲ့ပုံ လုံးဝမပေါ်တာမို့ သခင်အဆင်ပြေနေတယ်လို့ သူ တွေးခဲ့မိတာပင်။
ဆေးလာပို့တဲ့သူက လျိုလျန်လို့လည်းကြားရော ယွဲ့ဝမ်အမူအရာက မဲမှောင်သွားပြီး ယွီဟိန်ကို ဆေးသွားယူခိုင်းကာ ဘေးမှာပဲ ပစ်ထားလိုက်၏။
အထိန်းတော်ချင်းက အ‌စောတလျင် သတိပေးလာ၏။
“သခင် မိန်းကလေးမုရဲ့ ဆေးပညာအရည်အချင်းက သူ,မတူအောင် ပြောင်မြောင်ပါတယ်။ သူ စပ်ထားပေးတဲ့ဆေးဆို‌တော့ အဆင်ပြေမှာပါ။ ပူနေတုန်းသောက်လိုက်ပါလား ဝမ်ရယ်။ စိတ်မချသေးဘူးဆိုရင် ကျွန်တော်မျိုး နောက်နေ့ကျ ကျန်းချွင်းကို ခေါ်လိုက်ပါ့မယ်”
“ဦးလေးချင်းစိတ်မပူပါနဲ့။ ကျွန်တော်အဆင်ပြေပါတယ်”
“တကယ်အဆင်ပြေရဲ့လား ဝမ်ရယ်”
အထိန်းတော်ချင်းက မယုံသေးပေ။
အနေခက်မှုက ယွဲ့ဝမ်မျက်နှာပေါ်မှာ ဖြတ်ပြေးနေပြီး သူက လက်သီးဆုပ်ကာ ချောင်းဟန့်ရင်း
“ကျွန်တော် ချီစွမ်းအင်သုံးပြီး သွေးခုန်နှုန်း ကပြောင်းကပြန်ဖြစ်အောင် လုပ်လိုက်တာပါ၊ ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”
အထိန်းတော်ချင်းတစ်ယောက် ခဏလောက် အံ့အားသင့်သွားပြီးနောက် မျက်တောင် ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်ရင်း မပြုံးမိအောင် အတင်းထိန်းချုပ်နေလေသည်။
“အဟမ်း… အာ သခင် လီယွမ်ယီအခြေအနေအကြောင်း‌ မေးဖူးတာ အခုမှသတိရတယ်၊ ဒီအစေခံ အသေးစိတ်တင်ပြပါ့မယ်။ အဲ့ဒီလီတာ့ရန်က အခု မင်ယင်းကို တော်တော်လေး နှစ်သက်နေပါတယ်။ အဖိုးတန်ပစ္စည်းတွေလည်း ဆက်တိုက်လက်ဆောင်ပေးနေတာ လျန်တစ်သောင်းနီးပါးလောက်တောင် ရှိနေပါပြီ”
“လျန်တစ်သောင်းနီးပါး၊ လျန်ကျန်းဘုရင်ခံက မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကိုလိုက်ဖို့ ဒီလောက်ငွေပမာဏကို လွယ်လင့်တကူသုံးနိုင်တာပဲ တကယ်ရက်‌ရောတာပါလား”
အထိန်းတော်ချင်းက သက်ပြင်းချလေ၏။ သိပ်မကြာခင်ကဆို ဝမ်ရယ်တစ်ယောက် ငွေလျန်သောင်းဂဏန်းကြောင့်နဲ့ ခေါင်းကိုက်နေခဲ့ရတာ။ အခုတော့ ဒုတိယအဆင့် အရာရှိတစ်ယောက်က ဒီလောက်ငွေပမာဏကြီးကို လွယ်လင့်တကူ သုံးပစ်လိုက်တယ်တဲ့လေ၊ ရွဲ့နေတဲ့အတိုင်းပဲ။
“ပျော်ရဖို့မကြာတော့ပါဘူး”
“အင်း
ယွဲ့ဝမ်က ခေါင်းညိတ်၏။
“မနက်ဖြန် လီယွမ်ယီကို သေချာစောင့်ကြည့်ထား။ တစ်ခုခုမှားမသွားစေနဲ့”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ သခင် စောစောအနားယူလိုက်ပါ။ အင်း... သခင်က အတွင်းဒဏ်ရာတွေ ရထားတာဆိုတော့ အနားမယူရင် ပိုဆိုးသွားနိုင်တယ်နော်”
အထိန်းတော်ချင်းက ပြောပြီး လှည့်ထွက်သွား၏။ အခန်းအပြင်ရောက်မှ မထိန်းနိုင်တော့ဘဲ အော်ရယ်လေသည်။ သူနဲ့လောင်ချန်ကတော့ ဝမ်ရယ် တစ်ဘဝလုံး အထီးကျန်ကျန် ဖြတ်သန်းသွားရမလားဆိုပြီး စိုးရိမ်နေကြတာ။ အခုတော့ ဝမ်ရယ်က မိန်းမငယ်လေးရဲ့ သနားကြင်နာမှုကိုရဖို့ ဒဏ်ရာရချင်ယောင်တောင်ဆောင်တတ်နေပြီ၊ မဆိုးဘူး လုံးဝမဆိုးဘူး!