VÂVELYA

2. PUSULA

Bildiğiniz bir yerde kaybolmak, zihninizde kaybolmak, kendinizde kaybolmak ve bir daha asla bulunamamak...

Yolunuzu gösterecek, sizi doğru yola götürecek bir şey ararsınız.

Misal bir pusula buldunuz, size gideceğiniz yolu göstermesi için. İnsan gideceği yolu bilir mi peki?

Nereye varacağını biliyor musunuz? Ne için kendi yolunu bulmak istiyorsunuz?

Neden diğer insanların dalgınlığına gelip kaybolmayı istemez ki insanoğlu?

Siz kendiniz kayboldunuz, yolunuzu bulmak sizin vazifeniz.

Çok mu korkarsınız kimsenin sizi bulamamasından? Bırakın bulmasınlar sizi. Bazen yeni yollar bulmak için kaybolmak gerekir.

Kaybolmak, kayıplara karışmak iyidir bazen, iyi hissetmezse bile insan kendi içinde kaybolur. Acılarının içinde kaybolur.

Anılarının içinde kaybolur. Sevdiklerinin içinde kaybolur. Ama siz kendi içinizde kaybolunca çıkış aramakla zaman kaybetmeyin.

Geçtiğiniz yolları da ezberlemeyin. Kaybolduğunuz yolda karşınıza çıkan kimseye güvenip de yol aramayın.

Çünkü yönünü kaybetmiş birine yol sorulmaz.

Kendi evinizin yolunu bulmak için de sürekli o pusulaya yüklenmeyin. Elinizdeki pusula, her zaman nereye gideceğinizi işaret eder ama asıl mesele bilmediğiniz yollarda kaybolmanızdır.

Kendiniz kayboldunuz, yolunuzu ne kadar zaman geçerse geçsin, bulmak sizin vazifeniz.

05.12.2022

Saatler gece 02.00 idi. Yorgun olmama rağmen uyuyamıyordum.

Ayakları tutmamasına rağmen dimdik duran, hiç dermanı kalmasa bile güçlü kalan biri gibi hissediyordum.

Ya da güçlü olmak zorunda bırakılan bir asker gibi. Evde derin bir sessizlik vardı. Dışarıdaki seslerle birleşiyordu sessizlik.

Korna sesleri, araba sesleri, gökgürültüsü, insanların sesleri, hayvanların sesleri... Ve daha çözemediğim birçok ses veya sinyal.

Dışarıdaki tüm sesler zihnimde dönüyor, birbirlerini kovalıyorlardı.

Aklım hem çok karışık hem de çok sessizdi. Boğazımda bir yumru vardı, nereden ve ne sebeple geldiği bilinmeyen bir yumruydu bu.

Sarhoş gibiydim adeta, kanıma bir gram alkol girmemesine rağmen. Yüzümden akıp giden her ter beni bunaltıyordu.

Aniden ayaklanıp balkona çıktım. Dışarıda adeta kan donduran bir soğuk vardı. Ama bu soğuk beni rahatlatmıştı.

Sen mi rahatsın şu an? Gelen o mesaj yüzünden dengem bozuldu. Bütün rahatlığımı ellerimden alıp götürdü.

Sanki yaklaşık birkaç saat önce aldığım ödül ve mutluluk bir rüya gibi hissettirdi beni. Ellerimi saçlarımdan geçirip yavaşça nefes verdim ağzımdan.

Gözlerimi sıkıca kapattığımda gördüğüm tek bir şey karanlıktı. Gözlerimi yavaşça açtığımda her şeyi tüm sadeliğiyle gördüm.

Peki hayatındaki her şeyi de tamamen, tüm sadeliğiyle görmeyi başardın mı bari İclal?

Yaklaşık on dakika sonra balkondan salona girdim. Işıkları açtığımda gözlerim kısıldı.