ေန့လယ္ခင္းမို႔ ေလျပည္ေအးက အခန္းထဲ ကသုတ္ကရက္ေဝ့ဝဲလာတယ္။မူသန္းပန္းရနံ႔ခ်ိဳေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ကေလးကိုလည္း အတူေခၚငင္လာဖို႔ ေမ့မေနပါဘူး။
ရိေပၚ သူ႔ေရ႔ွက ေန့လယ္စာတၿမံဳ႔ၿမံဳ႔ထိုင္စားေနသူေလးကိုၾကၫ့္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းစြန္းတစ္ဖက္ ေယာင္ေယာင္ကေလးေကာ့တက္သြားတယ္။အသားဟင္းခပ္မ်ားမ်ားကို တစ္ဖက္လူရဲ့ပန္းကန္ထဲ ခပ္ထည့္ေပးလိုက္ေတာ့ မ်က္ဝန္းသြယ္သြယ္ေတြနဲ႔ ပင့္ၾကၫ့္လာေလရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ။ သူထၫ့္ေပးသမ်ွကို ဒိုင္ခံဝါးဖို႔ႀကံရြယ္ေနသူကေလးက ေနာက္ဆံုးေတာ့ တူတစ္စံုနဲ႔အလုပ္ရႈပ္သြားၿပီပဲျဖစ္ပါတယ္။
သူ ဒီရက္ပိုင္းအလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ အိမ္မကပ္ျဖစ္ဘူး။ အရင္တုန္းက ခ်ဲ့ထြင္ထားလက္စ လုပ္ငန္းေတြကို အခုမွ လက္စလိုက္သတ္ေနရတာမို႔။ေနာက္ၿပီး လုပ္ႀကံသူေတြကို အျမန္ဆံုးဖမ္းမိဖို႔ အေထာက္ေတာ္က်န္နဲ႔အတူ ပူးေပါင္းေပးေနရတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။
သူ႔အမ်ိဳးသားေလးအခုလိုမွတ္ဉာဏ္ေပ်ာက္ဆံုးသြားတာ သူ႔ပေယာဂမကင္းဘူးဆိုေပမဲ့ တရားခံအစစ္ေတြကေတာ့ ရိွၿပီးသားပဲေလ။သတင္းအရဆို အေနာက္အရပ္ကိုေျပးတယ္လို႔ေတာ့ သိထားရတာပဲ။ အခုဆို အေထာက္ေတာ္က်န္နဲ႔အတူ သူ႔ဘက္က ကိုယ္ရံေတာ္ခ်န္ကိုပါ ထၫ့္ေပးလိုက္ၿပီမို႔ မၾကာခင္သတင္းေကာင္းၾကားရေတာ့မွာ မလြဲပါဘူး။
"စားလို႔ေကာင္းလား"
"........."
"မ်ားမ်ားစား "
ရိေပၚ အေျပာေၾကာင့္ အမ်ိဳးသားေလးက ေခါင္းလံုးလံုးေလးကို ဆတ္ခနဲညိတ္ျပလာတယ္။ဘယ္ေလာက္ပဲ အရသာရိွရိွစားေနပါေစ၊ အိႁႏၵေအျပၫ့္နဲ႔ ၿမံဳ႔ၿမံဳ႔ဝါးေနတာမို႔ ရိေပၚသက္ျပင္းက်ိတ္ခ်လိုက္တယ္။အစက သူေတာင္သံသယဝင္မိေတာ့မလို႔ပဲ။ေရွာင္ဝမ္ရယ္မဟုတ္ဘဲ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား အစားထိုးၿပီးဟန္ေဆာင္လွည့္ဖ်ားေနသလားလို႔ေလ။
ဘာလို႔ဆို ႏူးညံ့သိမ္ေမြ့ၿပီးယဉၠ်ေးလွတဲ့ ေရွာင္ဝမ္ရယ္က အသံစူးစူးေလးနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ဂ်စ္တိုက္ေနမွာမဟုတ္လို႔ပဲ။ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွမွားစရာမရိွတဲ့အခ်က္ကိုေတာ့ ရိေပၚသတိထားမိတယ္။အဲ့ဒါက အခုလို အေသးစိတ္အျပဳအမူေတြပါပဲ။
