Ψεύτικοι Εραστές

Σαν ραδίκι.

Η Θεοφανώ ήταν στο σιδηρουργείο του Φρίξου και κρατούσε ένα κομμάτι χαρτί στα χέρια της εδώ και δέκα λεπτά κοιτάζοντάς το χωρίς να μιλάει. Της το είχε φέρει ένα από τα παιδιά, κάτι της μουρμούρισε και έφυγε τρέχοντας. Ο Φρίξος έκανε ξανά νόημα στην Κερασίνα αλλά εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της απορημένη. "Θεοφανώ;" Ρώτησε τελικά τη φιλη του. "Συνέβη κάτι;" Η κοπέλα γύρισε το βλέμμα της πάνω του και τους κοίταξε τρομοκρατημένη.

"Αρραβωνιάζεται ο μεγάλος γιος του Μιχαήλ..." είπε "... του Λάσκαρη." Συμπλήρωσε. "Είμαι καλεσμένη στα αρραβωνίσια." Είπε τελικά και στραβοκατάπιε. "Στη μεριά τους." Η Κερασίνα κοντανάσανε αλλά ο Φρίξος έδειξε να μην καταλαβαίνει γιατί όλος αυτό ο πανικός. "Θα γνωρίσω τη μάνα του Αντρέι." Είπε τελικά κάτασπρη σαν το πανί. "Και όλο του το σόι..." Πρόσθεσαι σαν να το διαπίστωνε μόλις τώρα. "Και ποιο είναι το πρόβλημα;" Την ρώτησε αφού συνέχιζε να μην καταλαβαίνει. "Φρίξο πότε ήταν η τελευταία φορά που βρέθηκες με τόσους Λασκαραίους μοναχός σου;" Τσίριξε σχεδόν η κοπέλα. "Α! Ε, ε εντάξει. Θα είναι ο Αντρέι εκεί, δεν θα τους αφήσει να σε πειράξουν." Είπε και η Θεοφανώ τον αγριοκοίταξε. "Έτσι δεν είναι;... Πού πας;!" Φώναξε όταν την είδε να πετάγεται όρθια και μέχρι και η Κερασίνα ξαφνιάστηκε. "Να δω τι θα φορέσω!" Φώναξε ενώ ήδη απομακρινόταν.

"...και όπως είπαμε." Της έλεγε η Γερακίνα. "Αν νιώσεις άβολα θα πεις στους άντρες του Μόφωρη να σε φέρουν αμέσως πίσω. Ο ένας από αυτούς θα έρθει μέσα, μαζί σας. Οπότε δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα." Της χάιδεψε τα μαλλιά ενώ τέλειωνε το πιάσιμο που τους έκανε. Η Θεοφανώ ένευσε και είδε στον καθρέφτη ότι τα μάγουλά της ήταν κόκκινα. "Δεν περίμενα ποτέ ότι θα σε τιμάζουμε για νύφη. Πίστευα ότι θα καταλλήξεις μοναχή, σαν την Αγάθη και θα πας να κλειστείς σε κανένα μοναστήρι." Της εξομολογήθηκε ανακουφισμένη ενώ ανακάτευε για τελεταία φορά τις μπούκλες της κοπέλας. "Δεν θα το προτιμούσες; Από το να τα μπλέξω με έναν Λάσκαρη;" Την ρώτησε και εκείνη γέλασε.

"Είσαι τρελή κοκόνα μου; Ο νιος είναι παλικάρι. Αν ήμουνα είκοσι χρόνια νεότερη και εγώ αυτόν θα ερωτευόμουνα." Της είπε και ξέσπασαν σε γέλια. "Αν σ'ακούσει ο Σπήλιος..." ξεκίνησε η Θεοφανώ "... το μόνο ωραίο πράμα που μπόρεσε ποτέ να διακρίνει ο Σπήλιος, είναι η αφεντιά μου." Της είπε "...σε όλα τα υπόλοιπα δεν βλέπει την τύφλα του. Επίσης, ο Λάσκαρης φαίνεται να νοιάζεται για εσένα... δεν ήσουν μπροστά τις προάλλες..." Ξεκίνησε αλλά σταμάτησε αβέβαιη για το αν έπρεπε να συνεχίσει. "Γιατι; Τί έγινε;" Ρώτησε η Θεοφανώ αλλά η Γερακίνα την κοίταξε ζωγαδιασμένη. "Γερακίνα; Μίλα μου..." Εκείνη κοίταξε τα χέρια της και μετά ξανά την κοπέλα. "Η Κυπριανή..." είπε τελικά και η Θεοφανώ ένιωσε την καρδιά της να βουλιάζει "... τον ρώτησε αν είναι σίγουρος ότι αυτό που νιώθει για εσένα δεν είναι μάγια." Ντράπηκε μόνο και που το ξεστόμισε. "Και ο Αντρέι; Τι της είπε ο Αντρέι;" Ρώτησε η Θεοφανώ με κομμένη την ανάσα. Η Γερακίνα τώρα της χαμογέλασε. "'Οτι ο έρωτας είναι μάγεμα από μοναχός του. Και ότι δεν γίνεται να σε μαγέψει κάποιος επίτηδες όταν δεν ξέρει καν ότι εσύ τον βλέπεις παντού." "Ε;" Ρώτησε η Θεοφανώ. "Τι εννοούσε;" "Δεν ξέρω, μπήκες μέσα εκείνη την ώρα και σταμάτησε να μιλάει. Αλλά φαντάζομαι μπορείς να τον ρωτήσεις απόψε." Της έκλεισε το μάτι.