OBSESSION (GXG)

OBSESSION-1

                           Kiarra Louise

                                      •••
               
Tiim bagang akong nakatingin sa papeles na nakatambak at nagkalat sa lamesa. Linuwagan ko ang necktie ko at marahas na napahilot sa ulo.

I hate mess, damn. It's killing me.

Labag sa loob kong inayos iyon na dapat ay si Agent fenzi ang gumawa. That woman, where the heck is she?  Napabuntong hininga ako at tinupi ang black long sleeve hanggang siko.

Tumayo ako at tulirong humarap sa malalaking glass wall sa loob ng opisina ko. Nakapamulsang tinanaw ang ibang building. Hinawi ko ang hibla ng buhok kong nakatakip sa mata ko.

My life is so sucks. Minsan gusto ko ng tapusin ang sarili kong buhay. Ako nalang ang mag-isang humarap sa madaming pag subok sa buhay.

My parents and my older sister is gone when I'm just 18 years old. They leaved without even saying goodbye. Sa murang edad ko na 'yon ay ipinagpatuloy ko ang trabaho ng mga magulang ko.

Marami kaming kompanya na nasa iba't-ibang bansa na dapat ang mga magulang ko ang umaasikaso. But I'm so lucky na nakayanan ko ang lahat. Mas lalo kong ipinagmalaki ang mga kompanyang iniwan nila.

At dahil sa kanila ay napabayaan ko ang sarili kong gusto sa buhay. Ang maging isang agent at architecture. Bata pa ako ay iyon ang tanging pangarap ko.

Isa na ako ngayong sikat pinakamayamang tao sa mundo. Pero sa kasikatang iyon ay may lungkot sa buong pagkatao ko. Ni isa hindi ko naranasan ang salitang saya hindi ko din naranasan ang salitang peace na dapat wala akong ibang inaalala kundi ang sarili kong kaligayahan.

I miss my family so much. Specially ate zionne. My twin, my all. Durog na durog ang puso ko nung araw na nabalitaan kong wala na sila. Pero ang puso ko ang nagsasabing kakayanin ko. And I did. Naging isang sikat na agent ako, pero kulang pa din. Kulang pa din na hindi ko mawari kung ano.

And now, I'm a piece of shit. Sa simula pa ay hindi ako naniniwala pag-ibig. Alam na alam ko sa sarili ko na hanggang dito nalang ako. Na hanggang kayod lang ako sa buhay. Na hindi ko makakamit ang sarili kong kaligayahan.

Damn, mahirap ba ang hinihiling ko? Ang maging masaya? Ang maging maraya?

Napakagat ako sa pang-ibabang labi saka yumuko nang makarinig ako ng katok sa labas ng malaking opisina ko. I softly wiped my tears. Nag-angat ako ng tingin saka bumalik ng upo sa swivel chair ko.

"Come in."

Dahan-dahang bumukas iyon at niluwa ang taong ilang araw ko ng hindi nakikita. Mataman kong tinitigan ito mula ulo hanggang paa saka ibinalik ulit ang tingin sa mukha niyang hindi makatingin sa akin ng diretso.

"Agent Filan, I'm sorry dahil ngayon lang ako pumasok. Bu—"

"I don't need an explanation, Miss fenzi." Tumayo ako at kinuha ang boteng naglalaman ng alak na nasa gilid ng lamesa ko. Binuksan ko iyon saka isinandal ko ang pwetan ko sa harapan ng lamesa.

"B-buntis p-po ako." Kumunot ang noo ko at napatayo sa sinabi niya. "That's why I'm h-here to say that I'm sorry ." Yumuko ito at kita ko ang bahagyang pag-itaas baba ng balikat niya senyales na umiiyak ito.

"That's all?" Muli itong nag angat ng tingin habang ang luha niya ay patuloy pa din sa pagtulo. Marahas akong tumayo at lumapit sa kung saan siya nakatayo. Tumango-tango ako. Ibinulsa ko ang mga kamay ko at mataman siyang tinitigan.