Doktor olan Nihan annesinin ölümüyle birlikte babasının ruh sağlığını yitirdiğini biliyordu. Her şey ağaç kabartmalı bir yüzüğü tutmasıyla başladı 1965 senesine giden Nihan Genelkurmay başkanının oğlu Demir Çakırer ile tanıştı..
❝Ağlama demek isterdim şimdi sana ama bu hissin mevcudiyeti bende yok..❞
Yazılan her şey kurgudur. Gerçekle bir bağlantısı yoktur. 🫶🏻
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Yanılıyor değildim. Karanlık beni içine çekip esir almıştı. Karanlığın arasından sıyrılıp kurtulmak mümkün değilmiş gibi geliyordu. Saniyeler içerisinde bedenimi kaldırdığım yerde bir çift göz parlamıştı. Gerilmiş bedenim başta felç gibiydi daha sonra bir buz kütlesi gibi çözüldü.
Yalanlar beni hiç esir almamıştı ta ki bu yüzüğü takana dek..
Yalan söylemeyi pek beceremez ve her zaman yakalanırdım. Bir seferinde annemin kolyesini koparmış ve annem kızacak diye komodinin üstüne öylece bırakmıştım. Yüzüm kızarana dek kimse anlamamıştı fakat annem beni öyle iyi tanıyordu ki yalan söylediğimi çok iyi anlayabilmişti.
Düştüğüm kara delikten çıkmak için binlerce türde yalan söylemem gerekiyordu.
Karşımda duran sahte kuzenime baktım. Bahçeden eve girene kadar korkuyla dalgalanan kalbim şimdi düşmanlarını seçmek için çabalıyordu. Kasvetle dolan evin oksijenini solumak herkes için güçtü.
Cafer bey olan kasveti hissetmiş gibi araya girdi. "Nihan gel kızım sana odanı göstereyim." Dedi belimi sıvazladı. Dudaklarım deli gibi titriyordu kolumdaki acının varlığı beni güçsüzleştiriyordu. Cafer bey bana baktığında gözlerindeki acıyı hissettim fakat kimseye asla güvenemiyordum.
Merdivenleri tırmanacakken üzerime bir gölge düştü. Merdivenden inen adamla göz göze geldiğimizde yol vermek için yoldan çekildim. "Dede ben şirkete geçiyorum." Diyerek Cafer beye haber veriyordu.
"Öğlen geliyorum kaybolma bir yere." Cafer beyin bu tepkisine bakılırsa genç adamı ciddi ciddi uyarıyordu aslında.
Merdivenleri tırmanırken varlıklı ailelerin her zamanda mütemadiyen daha soğuk hayatları olduğunu düşündüm. Varlıklı aileler halkın dilinden anlamazdı anlayanların sayısı ise oldukça azdı. Gözüm vazoların yere koyulmasına ilişti içerisinde pembe mevsim çiçekleri vardı. Odanın kokusu çiçekler sayesinde müthiş kokuyordu. Kalpleri buz gibi olsa da sıcacık yataklarında ve çiçek kokuları arasında her zaman onlar daha ayrıcalıklıydı.
"Kurtu ayazdan kurtaran kuzu." Dedi Cafer Şahmeran bu ne demekti? Şimdi tehdit mi ediliyordum? "Kuzuya kıymayız biz hele ki torunum benden bir şey istemişken."
"Kurt istese kuzuyu saniyeler içerisinde parçalayabilirdi pek tabi sizi de öyle." Bunu derken camın pervazına ilişti gözlerim.
