Doktor olan Nihan annesinin ölümüyle birlikte babasının ruh sağlığını yitirdiğini biliyordu. Her şey ağaç kabartmalı bir yüzüğü tutmasıyla başladı 1965 senesine giden Nihan Genelkurmay başkanının oğlu Demir Çakırer ile tanıştı..
❝Ruhum boyansa da geceye, dalgalanan yine güneşin bayrağı olacak.❞
Nocturne, Bianco White 🎵 Oy ve yorumlarınız çok değerli lütfen desteğinizi esirgemeyiniz! 🖤
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İnsan gözlerini araladığı izbe yerden korksa da garip bir güven gelirmiş. Güvenin gelişi ise korkunun bir tepkisiymiş şimdi o güveni bulmak sanki bir dağı tırmanmaktan farksızdı. Tırmandığın dağın sessizliği izbeliğini artırırken tırmandığım her bir parça parçalanmış gibi hissettiriyordu.
Annem her zaman, "Zorluklarla beraber Allah sana güzelliklerde verir." Derdi. Bu güzellik neredeydi Turlihan'a ulaşmadan onu bulamayacak mıydım?
Karmaşa dolu düşüncelerim ve Ferda'nın sahte kahkahası yankı buldu tam beynimin içinde. Ferda'nın yüzünde saf kötülükle dolu bir bakış vardı. Her bir mimiği onun kötülüğünü desteklercesine çizildi.
Kapıdan içeri girmemle beraber evde bir hareketlilik oluştu biraz daha ilerlediğimde salonda hoş giyinimli insanlarla karşılaştım. Herkesin yüzünde farklı bir ifade vardı herkes sanki öldüğümü düşünmüşcesine yüzüme baktı. Onlara şu an ne diyeceğime dair hiçbir şey bilmeden yanlarına kadar yürüdüm. Sahte bir gülümseme belirdi dudaklarımda. "Umarım fazla endişelendirmemişimdir sizi."
Gözlerim aile bireylerini ararken tam karşımda duran Ertan'a baktım bir süre. O bana alayla gülümseyerek bakıyordu ama onun bu bakışı çok samimiydi. Ertan'ın tam yanına ilerlediğimde, "Komutan seni korumuş ayrıcalığın nedir kraliçe misin?" Dedi Ertan koluma fiskeyle vurdu.
"Çok eğlendin herhalde?" Dedim kaşlarımı çatarak.
"Küçük hanım Nihan?" Dedi misafirlerin arasından birisi.
"Buyrun?" Dedim ne diyeceğimi bilemeyerek.
"Beni tanımıyor olabilirsiniz," dedi kendisinden önde giden göbeğini ovuşturdu. "Ben devlet başkanının sözcüsüyüm. Hangi asker korudu demiştin?" Dedi ağzımdan laf almayı umarak. Sanki söylediklerinde çekindiği, tedirgin olduğu bir şeyler vardı.
"Böyle bir şey söylediğimi sanmıyorum." Dediğimde bir anda herkes şaşkınca yüzüme baktı. Ertan hemen konuya atılmak istese de başkanın sözcüsü garip bir kahkahayla karşılık verdi. Salondaki gerginliğin bir anda erimesiyle beraber, "inanın hiç sormadım adını." Diyerek yumuşak bir tavırla karşılık verdim.
Ortamın gerginliği bir lastik gibi gerilmişken salona Cafer Şahmeran'ın gelişi o lastiğin kopmasına sebep olmuştu. "Oo sayın sözcüm." Diyerek kollarını iki yana doğru açtı. Cafer beyi gören başkanın sözcüsü aynı karşılıkla cevap vererek kollarını iki yana doğru açtı.
"Eski dostum uzun süre oldu." Dedi. Tokalaşırken iki çocuk gibi sarıldıklarında çok iyi iki dost olduklarını anladım.
"Başkanımız çok yoğun olsa gerek." Dedi Cafer Şahmeran iki elini belinde topladı. "Bugün bizdesiniz itirazlarınızı kabul etmiyorum." Diyerek sözcünün belini sıvazladı. Daha sonra ışıldayan gözlerle yüzüme baktı. Omzu aşağı düştüğünde anldım ki öldüğümü düşünerek çok üzülmüştü.
