"ခွန်းညီ!.."
ကျောင်းဆေးခန်ရဲ့တံခါးကခပ်ကြမ်းကြမ်းတွန်းဖွင့်ခံရပြီး ကျောပိုးအိတ်၂လုံးလွယ်ပြီးဝင်လာတဲ့သူကမင်းသစ်။ ကုတင်ပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ခွန်းညီရဲ့ခေါင်းက ပတ်တီးကိုမြင်တော့ မင်းသစ်ရဲ့မျက်နှာကပျက်သွားသည်။
"ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ.."
သူဘေးလျှောက်လာတဲ့မင်းသစ်က ခုံပေါ်ထိုင်နေသည့်မင်းရိုင်းကိုကြည့်ပြီး မျက်မှောင်ကြုတ်ကာမျက်နှာလွှဲသည်။
"မတော်တဆ ဖြစ်သွားတာပါ..အရမ်းကြီးမကြီးပါဘူး မစိုးရိမ်နဲ့.."
"ဆေးကောသောက်ပြီးပြီလား."
"အွန်းပြီးပြီ..ငါ့ကိုဆရာဝန်က အပြင်ဆေးခန်းကဆေးဝယ်ခိုင်းလိုက်တယ် ငါသွားမဝယ်နိုင်တော့လို့ မင်းဝယ်ပေးပါလား"
ဆရာဝန်ပေးထားသည့်ဆေးစာရွက်ကို ကမ်းပေးလိုက်တော့ မင်းသစ်ကတစ်ချက်ကြည့်ပြီးခေါင်းငြိမ့်သည်။
"ဒါဆိုပြန်ကြမလား..ကျောင်းလည်းဆင်းပြီ"
"အေး..."
"ခင်ဗျားပဲအရင်ပြန်လိုက် ကျုပ်ခွန်းညီကိုခေါ်သွားမလို့ "
မင်းရိုင်းရဲ့စကားကြောင့်ခွန်းညီက သူ့ကိုစိတ်ရှုပ်သလိုကြည့်လာသည်။
"ငါ့အခုအခြေအနေနဲ့မင်းနောက်ကိုလိုက်နိုင်ဦးမယ်ထင်လား? ငါနားချင်ပြီ"
မင်းရိုင်းရဲ့ပါးစပ်တွေကတစ်ခုခုကိုပြောချင်သလိုဖွင့်ဟလာသေးသည်။ ပြီးမှမျက်မှောင်ကြီးကြုတ်ကာ ငြိမ်ကျသွားသည်။
သူကကုတင်ပေါ်ကနေဖြေးဖြေးချင်းဆင်းနေတဲ့ခွန်းညီကိုစိတ်မရှည်သလိုရပ်ကြည့်နေပြီးနောက်ဆုံး ခွန်းညီနားလာကာပွေ့ချီလိုက်လေသည်။
"မင်းဘာလုပ်တာလဲ.."
"ပွေ့ချီတာလေမမြင်ဘူးလား ရုန်းနေရင်း အစောတုန်းကလိုခင်ဗျားကိုပစ်ချပစ်မယ် မယုံမရှိနဲ့.."
မင်းရိုင်းရဲ့ခပ်မာမာလေသံအောက်မှာ ခွန်းညီငြိမ်ကျသွားရသည်။ မငြိမ်လို့လဲမရ မင်းရိုင်းကတကယ်လုပ်တာပင်။
သူပွေ့ချီတဲ့အတိုင်းလိုက်လာပြီး သူ့ကိုဆိုင်ကယ်ပေါ်တင်သည်။
YOU ARE READING
White ROSE
Romanceမင်းရိုင်းသဏ္ဍာန်၊လေပြေခွန်းညီ၊တိမ်မင်းတံခွန် {ပျော်ရာမှာနေပါ ပင်ပန်းလာရင်ကိုယ့်ရင်ခွင်ကိုသတိရပါ..}
