The Possessive Husband (BL)

53.1

ANG PAGPAPATULOY

Neglected wife sana namin update ko next pero mas okay kung Possessive muna.

             ALEXIS POV

Pagmasdan lang siya, pakiramdam ko ay nag-uumapaw na sa tuwa ang  puso ko. Para bang ninanais nitong tumalon palabas ng aking dibdib at isigaw ang pangalan ng lalakeng ngayon ay nasa harapan ko.

Hindi ko batid kung paano ko kinakaya ito. Hindi ko alam sa kung bakit ganun na lamang kung manginig ang mga tuhod ko. Sa mga sandaling iyon ay hindi ko magawang maihakbang ang aking mga paa palapit sa kinaroroonan niya. Dahil ang alam ko, namiss  ko na ang taong ito.

"Alexis." Dinig  kong sabi niya sa kabilang linya. Hawak-hawak parin ang Cellphone at nakatuon ito sa aking taenga. Unti-unting bumagsak ang mga luha ko sa aking mata. Sa mga sandaling iyon ay para bang tumigil sa pag-ikot ang oras sa aking paligid. At ang tanging mukha ni Andrus ang aking nakikita.

Gustong-gusto kong sigawan siya. Gusto kong magalit sa kaniya. Gustong-gusto kong sabihin ang lahat-lahat ng mga hinanakit  ko pero kahit anomang pagnanais ko na maibuka ang aking labi, walang salitang nagnanais kumawala dito.

Nagsimulaang  humakbang si Andrus palapit sa aking kinatatayoan. Habang ako naman ay nanatiling nakatayo at tila walang pakialam sa aking paligid. Sa bawat hakbang ng kaniyang mga paa. Ang puso ko ay nagkukumawala na sa samo't-saring emosyon. Mga emosyon na hindi ko magawang itago sa kaniya.

   

Hanggang sa tuluyan na ngang natahak ni Andrus ang maliit na espasyo naming dalawa. Hawak-hawak ang Cellphone sa kaniyang kanang kamay, maingat nitong hinaplos ang  luhaan kong  mukha sa kaliwa  naman nitong  kamay at nagsabing,
"Huwag kang umiyak mahal ko. Nagdurugo ang puso ko."

Corny, pero napabilis nito ang pagtibok ng puso ko.

Sa puntong iyon ay lalong nag-umapaw ang mga emosyon sa puso ko. Hindi  ko malaman sa kung alin ba sa mga ito ang mauuna. Ang tanging alam ko ngayon ay gustong-gusto kong umiyak at paghahampasin sa balikat ang  lalakeng ngayon ay kaharap ko na. At ito nga ang aking ginawa.

Hinampas ko ang  balikat ni Andrus nang paulit-ulit habang paulit-ulit rin naman nitong pinupunasan ang  mga luhang bumubuhos sa aking mukha.

"Sigi lang wifey. Ilabas  mo ang lahat-lahat ng  hinanakit  mo sa walang kuwentang Husband mong ito."nakangiting sabi nito at may pag-aayo sa tinig bagay na lalong ikinainis ko.

"May lakas ka pang magbiro?" Lumuluha kong tugon bago  muling hinampas siya sa balikat  at hinawakan ang kuwelyo nito at muling nagsalita,
"Hindi mo ba alam kung gaano ako nahirapan sa pag-alis mo? Hindi mo manlang ba naisip sa kung anong madarama ko sa pagkawala mo? Andrus! Pinaglaroan mo ang damdamin ko!"

Sa pagkakataon na ito ay wala na akong pakialam pa sa kung anong iisipin sa akin ng mga taong makakakita. Wala narin akong pakialam sa kung anoman ang isipin ni Andrus sa akin ngayon. Ang nais ko ay maglabas ng lahat-lahat ng  hinanakit sa puso ko. Sa bawat salitang nagmumutawi sa labi ko ay siya rin naman na pagpunas ni Andrus ng mga luha ko.

"Andrus bakit?! Bakit mo ako  iniwan at sinaktan ng ganito? Ang buong akala ko ay patay ka na! Hindi mo ba alam na dinurog mo nang  pinung-pinu itong puso ko! Pinung-pinu Andrus! Ang sakit lang e, akala ko, Ikaw na sandalan ko ay iniwan narin ako. Sa sobrang sakit ay pakiramdam  ko ay para bang tumigil sa pagtibok itong puso ko. Takot na takot ako Andrus! Ta-takot na takot ako! Iwanan na ako ng  lahat-lahat pero huwag lang Ikaw! Naiintindihan mo ba ako? Na-naiintindihan mo ba ako?Alam mo ba kung anong iniisip ko sa mga oras nang iniwan mo ako? Nang mga oras na akala ko ay nawala ka sa piling ko? Iniisip ko na, S-someone made a promise to me pero iiwan lang  pala ako. Nasaktan ako punyemas! Ang sakit-sakit Andrus!"