comfort. (MATTHY)

XXXV

Pov Loïs
"En vandaag gaan we achtenveertig uur overleven in het wild!" Zegt Matthy. "Jezus ouwe." Reageert Koen. Na zo'n vier flauwe grappen op een rij gaan de jongens verder met de opnames.

We hebben de perfecte plek voor dit uitgezocht. Het is midden in een groot bos. Er lopen 'wilde dieren' rond, en er is helemaal geen bereik. Wij zijn er nu bij, vooral om ze uit te lachen. Wij slapen gewoon thuis in ons bedje. Morgen is Matthy de gehele dag ook weg, omdat we het hebben aangepast naar twee dagen, en dan ga ik een trouwjurk uitzoeken. Het is nu september, nog wat vroeg, maar ik ben liever gewoon op tijd. Ik ga op jurkenjacht met Saar, Soof, mijn moeder, Matt zijn moeder en mijn lieve schoonzussen, de vriendinnen van mijn twee broertjes: Joas en Finn. Het is een beetje een bijeengebracht zooitje, maar het wordt vast gezellig. En Matthy weet nog van helemaal niets.

De jongens zijn niet veel later bezig met de eerste opdracht. Ze moeten 'jagen' op hun eten. Wij hebben een grote speurtocht uitgezet door het bos. Het wordt een soort strijd om eten, en we weten allemaal wie daar helemaal voor gaat..

Het is echt het grappigste ooit. Ze hebben allemaal vijf minuten om hun eten te fixen. Op elk voorwerp zit een sticker met hun kleur, en ze mogen alleen dit voedsel meenemen. In het bos kunnen ze onder andere een grote fles water, een grote fles cola, een fruitpakketje, een redbull, een zak chips, broodjes, een zak snoep en een paar biertjes vinden. Dit is natuurlijk niet al het eten, maar wel hun tussendoorse snacks.

Daarna zullen ze een spel doen, om hun slaapplekken te regelen. Er is namelijk een luxe, grote tent. Een kleine tent, en een partytent. Ook voor de dekens en matrassen moet gespeeld worden. Dit wordt gedaan met verstoppertje, en andere kleine spelletjes.

~
Ze zijn nu zo'n zeven uur onderweg, en nu gaan ze een wandelingetje maken. Althans, dat denken ze, maar nee. Wij hebben een route uitgestippeld, van zo'n zeven kilometer. De jongens gaan deze lopen, en wij volgen hen een paar honderd meter achter hen. Zij denken dat er aan het einde een verassing is, maar die is er niet. Daar staat een busje op hen te wachten, hiermee worden ze wat verder vervoerd, en daarna gedumpt. Hiervoor moeten ze gedwongen hun telefoons inleveren. Dit wordt lachen. Ze moeten zelf de weg terugvinden.

~
Het is nu kwart voor een snachts, ik krijg een appje binnen van Pien dat de jongens weer aangekomen zijn bij de tenten. Ze hebben er dus echt lang over gedaan. Ik lig thuis al in bed, en was eigenlijk op dit appje aan het wachten. Ik kan niet wachten tot morgen.

~
"Ik zou zeggen kijk wat rond, en als je iets ziet moet je het gewoon zeggen." Zegt de vrouw. "Oke, komt goed. Bedankt!" We hebben ons opgesplitst in tweetallen en een drietal, en we gaan als een soort topteam te werk. We pakken allemaal een ander rek. Ik ben best kieskeurig, en daarom gaan we het goed aanpakken.

We hebben vijf witte jurken gevonden. Ze lijken allemaal wel op elkaar, maar zijn toch heel verschillend. "Deze doen we wel als eerst." Zegt de vrouw uit de winkel. Ze helpt me om de jurk aan te doen. "Wow."

"Wooww Loïs!" Ik lach. "Wat vind je?" "Jaa mooi, alleen ik vind de onderkant niet echt mooi." "Volgende dan?" "Jep."

"Holy shitt" "Deze staat je zo mooi!" "Jaa, hij past perfect maarr.. de onderkant is mwah."

"Hahaha nope. Die hals!"

"Aaaww" "doeii dit is m, kijk hoe perfect hij is!" Zeg ik. Ik loop het hokje uit en doe mijn beste cat walk. "Hij is inderdaad perfect!"

Na de jurk zoek ik nog de perfecte sluier die erbij past. Want, ik ga echt niet trouwen zonder sluier. "Nu alleen nog je feestjurk he." Zegt Saar zodra we de winkel uitlopen. "Hahahah ja, maar daar heb ik een ander plannetje voor." Zeg ik. "Oeehh wat dan?" Vraagt Soof. "Donker rood."