comfort. (MATTHY)

XXXIX

Pov Matthy
"Beide bewusteloos." Hoor ik uit het schuurtje komen. Mijn hart begint opeens heel hard te kloppen. "Eentje heeft een schotwond, en leeft niet meer. De ander is bijna dood." Hoor ik daarna. "NEE!" Roep ik. Mijn wereld stort in. "NEE NEE NEE NEE NEEE. NEE!" Mijn tranen kan ik niet inhouden. Mijn Loïs. Ze is.. dood.

Daar ligt ze. In haar kist, zwaargewond. Ze kijkt heel vredig. Ze heeft haar mooie donkerrode jurk aan. Haar lange glimmende haren liggen over haar lichaam.

De gedachte alleen al. Ik zak naar de grond. Oh nee. "Oh nee. Nee nee nee neee. LAAT ME ERIN!!" Roep ik. De jongens proberen me tegen te houden. "LAAT ME LOS!" Ik ren richting het schuurtje. Het is afgezet met rood lint. Ik stap over het lint heen. "Ik moet haar nu zien!" Zeg ik tegen de agent die daar staat. "Nee dat kan echt niet." "JAWEL! DAT MEISJE.. DAT MEISJE IS MIJN LOÏS!" "Meneer rustig!" Ik word vastgepakt aan mijn armen. "LAAT. ME. LOS. GODVERDOMME!!" Ze slepen me weg. "Leeft ze nog?" Vraag ik. "Daar kunnen we nog niets over zeggen." Zegt de vrouwelijke agent kalm. Het is alsof iemand mijn keel dichtknijpt. "Dus, ze is..." vraag ik. "Daar kunnen we echt niets over zeggen." "Maar, ik ben haar vriend? Verloofde zelfs!" "Maar we weten het niet." Reageert ze. "Hu- hoe bedoel je?" "Ze zijn haar aan het reanimeren." Kutzooi. "Maa- maar.. jullie zijn toch veel te laat daarvoor?" Vraag ik. "Nee, ze leefde net nog. Haar hart is zojuist gestopt."

De wereld staat eventjes stil. Ik begin oncontroleerbaar te huilen, schelden en schreeuwen. Dit is niet eerlijk. "Meneer.. u moet echt even gaan zitten." Er komt een wat oudere ambulancemedewerker naar mijn toe. Ze pakt me vast en zet me op de grond neer. Ik kan voor mijn gevoel niet eens bewegen, dus ik stribbel niet tegen. "Je moet echt even afkoelen.. probeer rustig te ademen." Zegt ze. "Alles is oke. Nouja.. je bent veilig, je leeft, je bent niet in gevaar." Zegt ze daarna. "Ja ik leef, maar zij.. en.." "Hoe heet je?" Vraagt ze. "Matthyas." "Enn waar woon je?" "Ameide, dichtbij Utrecht." "Enn welk werk doe je?" Ik stoot een klein lachje uit. "Ik ben youtuber, heb een eigen kanaal en eentje met die vier gasten daar."

Ze blijft vragen stellen. "Zie je, dit werkt goed voor je ademhaling." Zegt ze wat later. Opeens besef ik inderdaad dat ik rustig geworden ben. "Hij kan wel naar binnen." Hoor ik. Mijn hart schiet opeens weer mijn keel in. "Echt?!" "Ja, kom maar." De vrouw neemt me mee. "Ik weet niet of ik dat wel kan." We staan voor het schuurtje. De deuren staan open. "Als je niet wilt hoeft het niet hoor." Zegt ze. "Jawel." Ik loop achter de vrouw aan naar binnen. "Ben jij haar vriend?" Vraagt een ambulancemedewerker. "Uh ja. Ja dat ben ik.. ik uh.." "Je kan best bij haar kijken. De man is overleden, en zij..."