comfort. (MATTHY)

XXXX

Pov Matthy
Loïs ligt in haar kist. Mijn Loïsje. Ik word misselijk van het idee. Ze draagt haar mooie rode jurk. Ik kijk naar haar mooie blonde haren en al haar sieraden die ze nog om heeft, ook mijn ring. Ze is omringt met bloemstukken. Het is de dag van haar uitvaart. Mijn hart is gebroken. "En dan wil ik nu Matthy naar voren hebben." Ik loop richting de voorkant van de kerk. Ik kijk nog eens haar kist in. Opeens staart ze me aan. Ik knipper en wrijf in mijn ogen. Haar ogen zijn toch dicht. Ik blaas een kusje naar haar. Ik loop verder. "Lieve Loïs.. ik.. ik ben kapot.." Ik houd mijn adem in. Tranen springen mijn ogen in. "Nee.. nee ik kan dit niet. Ik hoorde een speech te houden aan het altaar, niet hier."

"Matt!" Ik draai me om. "Huh?" "Gaat het?" Vraagt Loïs. Ze kijkt op naar me vanuit het ziekenhuisbed. "Oh.. ik had weer die droom." Zucht ik. "Ik zag je helemaal onrustig draaien, en je praatte." Zegt ze daarna. "Maar, hier ben ik schat. Alles is oke, ik ben hier." Zegt ze. "Ja, je bent hier.. goeiemorgen trouwens." Ze lacht. "Goeiemorgen schat."

Ze heeft het overleefd, ik had dit zelf ook niet verwacht.

*flashback*
"En je vriendin.. ook." Ik begin spontaan te glimlachen. "Echt!?" "Ja, kijk maar." Ik betreed het schuurtje, daar ligt ze. "Oh hoi. We wilden haar net meenemen." Zegt een ambulancemedewerker. Ze ligt op een brancard, met allerlei dingetjes aan haar verbonden. Infusen, plakkers en andere buisjes. "Is het gelukt?" Vraag ik. "Ja, ze heeft weer een hartslag. Ze is nog niet helemaal bij bewust, dat was ze net wel eventjes." Mijn hart maakt een sprongetje van geluk. "Dat is geweldig!" Zeg ik. "Dat is het inderdaad. Haar hart klopt redelijk goed. De overlevingskans is nu best hoog hoor. Het herstelproces zal best lang duren, we weten niet hoe de hersenschade is, want haar hersenen heb en een tijdje geen zuurstof gehad."

Het herstel duurt inderdaad lang. Ze mag binnenkort waarschijnlijk naar huis, we zijn hier al ongeveer een maandje. De eerste vierentwintig uur werd ze in slaap gehouden op de IC, terwijl ze onderzoek deden naar haar gezondheid. Daarna stopte ze met het toedienen van het slaapmiddel, en werd ze na een tijdje wakker. Dit was niet normaal spannend, maar het lukte. Ze werd dus wakker. Ze heeft daar nog anderhalve week gelegen, toen mocht ze daar weg.

Ze zat helemaal onder de blauwe plekken, bulten, schaven en andere wonden, maar die schade was niet echt fataal. Er is nu niet echt meer iets van zichtbaar. Ze had wel wat hersenschade. Ze praatte eerst heel moeilijk, maar dit gaat gelukkig steeds ietsjes beter. Ze is ook weer aan het leren lopen. Lopen kan ze wel, maar niet ver. De hersenschade had dus invloed op de spieren in haar benen.

Ze is dus geschoten door de Tijn, haar ex. Loïs krijgt er steeds meer herinneringen van. Loïs had het kaartje aan mij geschreven, en besloot daarna om een rondje te gaan skeeleren omdat ze zich down voelde, en ik sliep. Tijn had al een tijdje het plan om haar te ontvoeren, en toen hij haar zag zag hij dat als de perfecte kans om dat te doen. Tijn heeft Loïs meegenomen naar het schuurtje en heeft haar daar mishandelt. Omdat hij boos op haar was had Tijn zijn geweer op haar hart gericht, maar toen hij schoot bewoog hij zijn hand, en ging de kogel door haar been. Ze leefde dus nog. Tijn liet het pistool vallen, en toen lag het pistool binnen handbereik en heeft ze deze opgepakt. Zonder na te denken heeft ze tweemaal geschoten op Tijn, een kogel ging langs zijn hart. Hij stierf.
De politie was net iets te laat, want vlak daarvoor raakte ze haar bewustzijn kwijt. Toen de politie haar wakker had gemaakt, stopte haar hart ermee. Ze hebben haar hart binnen twee minuten weer aan de praat gekregen, en daar ben ik heel dankbaar voor. Het had zoveel anders af kunnen lopen.

Loïs heeft er een enorme trauma aan opgelopen. Ze wilt echt niet alleen zijn. Ik snap haar volledig. In de afgelopen maand heb ik dus alleen maar kunnen douchen en slapen als zij ook sliep, anders vond ik het zielig voor haar.

"Spannende dag vandaag." Zegt ze. Ik knik. "Jep, maar het komt echt wel goed." Zeg ik terug. Ze knikt ook. "Mhm, hoop het." "Tuurlijk!" Vandaag heeft ze een scan, om te kijken hoe het nu met haar hersens gesteld is. Ook komt ze definitief van haar sonde af, die had ze een tijdje omdat eten veel moeite kostte. Nu is ze weer gaan opbouwen met eten, waardoor ze die niet meer hoeft.

"Wil je bij me blijven?" Vraagt ze. "Ik ben zo bang.." "Oh schatje ik ga niet weg, ik blijf hier, dat weet je toch?" "Mhm.." Ze kijkt me aan, met tranen in haar ogen. "Ach schatje kom hier." Ik ga naast haar zitten en omhels haar. "Het is oke, het is oke.. je bent veilig, er kan niets gebeuren." Ze grijpt mijn hand. "Ik haat ziekenhuizen." Ik lach zachtjes. "Ik ook schat, ik ook."
"Die scan, oke, maar m'n sonde mag maar op magische wijze verdwijnen.. dat is zo eng." "Ik weet het. Maar ik ben hier. Het duurt maar heel kort en ik ben bij je. Dit is weer een stapje naar je volledige revalidatie en onze toekomst. Houd mijn hand maar vast, want wij kunnen samen alles aan."