YANLIŞ ASKER || •texting•

46•FİNAL

son kez,

oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın!

zaten final bölümümüz, okuyan herkes oy vermiyor fakat yine de diyeyim, lütfen herkes oy verirse sevinirim.

buraya bir şarkı bırakarak veda eder misiniz?

son kez iyi okumalar

***

4 yıl sonra..

"Bekleyin güzel kızlarım, baba birazdan turşumuzu getirecek," diyerek henüz karnımda olan bebeklerimle konuşuyordum.

Ve evet, ikiz kızlarımız olacaktı. Bunun heyecanını ayrı yaşıyorduk.

Tam uyuyacakken aklıma kütür kütür turşu gelmesiyle Yalçın'ı uyandırmıştım.

Bu bebeği tek yapmamıştım. Dokuz ay boyunca ben karnımda taşıyorsam, o da canımızın çektiğini almak zorundaydı.

"Yettim yavrum," diyerek nefes nefese içeri giren Yalçın'la gülümseyerek kocaman karnımla zar zor yerimden kalktım. Doğum yapmama bir hafta kalmıştı.

"Sonunda." Elimle karnımı tutarak Yalçın'ın elindeki kavanoza uzandım. Elini havaya kaldırarak benden uzaklaştırdı.

"Versene ya şunu. Kaç dakikadır bunun hayalini kuruyorum ben," dediğimde gülerek elini belime atıp beni kendine çekti.

Karnımdan dolayı çok temas edememişti ama olsundu.

"Gecenin bir saatinde gidip annemi uyandırdım turşu için. Bence bir öpücüğü hak ettim."

Parmaklarımın ucunda kalkıp çenesini öptüm. Boyumdan ve karnımdan dolayı artık ona yaklaşmak daha zor oluyordu.

Yetişemediğimi fark edince eğilip dudaklarımı öptü. Kısa bir öpüşmeden sonra fırsattan istifade kavanozu elinden kaptım.

Paytak adımlarla koltuğa oturup kapağını açarak kavanozu masa görevi gören karnımın üzerine koydum.

Salatalık turşularını acımadan kütür kütür yerken dudaklarını yalayan Yalçın'ı fark etmemle ısırdığım parçayı onun ağzına uzattım.

"Valla öyle bir yiyorsun ki yavrum, benim bile canım çekti," diyerek verdiğim turşuyu yedi.

Kavanozun yarısını çoktan yemiştim. Son turşumu da yiyip bedenimi geri yasladım. Yerken yorulmuştum.

"Geçti mi aşermen?"

"Teşekkür ederim sevgilim, geçti."

Yalçın derin nefesler aldığımı görünce önüme diz çöküp ellerini karnıma koydu.

"Bir an önce doğsanız mı artık, annenizi çok yoruyorsunuz."

"Demesene evlatlarıma öyle, erkenden çıkarlar falan. Kalın annem siz orda, mutluyum ben böyle," dediğimde Yalçın kahkahayı bastı.

"Bir hafta sonra kucağımıza alıyoruz sevgilim," diyerek yanıma oturup beni göğsüne çektiğinde gülümseyerek gözlerimi kapattım.

"Numarasını yanlış tuşladığım, sıkılınca takılıp engellediğim bir askerdin. Şimdi ise çocuklarımın babası oluyorsun."

Hayat gerçekten de garipti. Aldatılmıştım ve o sinirle eski sevgilime yazayım derken Yalçın'a yazmıştım. Ve hayat bizi öyle noktaya getirmişti ki, artık birbirimizin hayat arkadaşıydık.

Her gün aynı yatakta uyuyup uyanıyorduk. Tabii bazen görevlere gidip günlerce beni tek bıraktığı oluyordu ama o günlerde Bade ve İlay benimle kalıyordu.