Tata's Way

Yalancı Teselli

Yarası olanı yaralı olan anlar.

*

Bu bölüm geçmişi kırık bebeklerim için.

*

İyi okumalar...

"E bebeğim e e e... E bebeğim e e e..." Henüz 2 haftalık olan bebeğini elinde salladı kadın. Kahve gözleri elleri arasındaki ufak bebeğine düştü.

"Annesi severmiş... Annesi severmiş..." diye sayıkladı kolları arasındaki bebeği hafif hafif sallayarak.

Uyudu bebek.

Kahve gözlerden bir damla salındı yanaklarına. Yavaşça yere serdiği döşeğin üzerine koydu bebeğini. Üzerini örterek ayaklandı. Küçük ama iş gören defterinin üzerindeki tozları silkeleyerek duvara yaslandı. Dizlerini kendine çekerek defteri ve kalemi eline aldı.

Saatlerce yazdı kadın.

Kelimeleri yoktu.

Bebeğine ulaşacağı kelimeleri yoktu.

Yazarken gözünden akan her damla mürekkebi dağıttı. Kelimeler birbirine girdi. Sessizce ağladı kadın.

Nihayet defteri kapatırken gözleri artık ağlamaktan acımaya başlamıştı. Sesli bir şekilde ağlayamadığı için boğazındaki yumru canını acıtıyor, nefesini kesiyordu.

Defteri hızla elinden bırakarak ellerini ağzına kapattı. Gözlerini sımsıkı yumdu, kendini sıktı.

Ağlama dedi kendi kendine.

Kız çocukları annesine benzermiş, ağlama dedi.

Kundaklanmış bir şekilde uyuyan bebeğini aldı eline. Defalarca öptü, kokladı.

Özür diledi.

Yapamam dedi.

Sonra bebeğini tekrar döşeğe koyarak üzerine defterini koydu. Kundaklanan bebeği açarak minik elleri deftere sardı.

Bebeğini ilk ve son defa emzirmek istedi ama emziremedi çünkü sütü gelmiyordu.
Ama ona rağmen süt kokusuna bulanmış bebeğine hep tek bir isimle seslenirdi.

Mucize.

Sen benim küçük mucizemsin.

Minik elleri içi giderek öptü. Bebeğinin kulağına eğildi. Titrek sesiyle dileğini söyledi.

"Yaşa... Lütfen benim yerime de uzun bir hayat yaşa. Eğer kaderin annene benzerse bile sonunda mutluluğu tat. Benim küçük ve güzel mucizem..."

Zayıf bedenini ayağa kaldırdı. Bedenini bebeğinden yüz çevirdi. Çünkü baksaydı eğer yapamayacaktı.